Nondedomme, nondedomme, nondedomme
We moeten kijken voor een skooneblomme,
want we nemen afscheid van onze geliefde stad.
We hebben hier verdikke ne schonen tijd gehad.
Vorige week hadden we het weer lekker druk. We maakten de laatste avonturen mee van het straatkinderenproject, we rondden onze schilderwerken van de creche af en dan moesten we nog eens nadenken over een gepast cadeau voor onze dierbaren in Kumasi
De week begon mega spannend met een levensechte razzia (zoals in de films). Via het straatkinderenproject werkten we even samen met de Ghanese politie. Zo werden we betrokken bij een heuse case over vrouwenhandel in Kumasi. De bende bestaat hoofdzakelijk zelf uit vrouwen en handelt voornamelijk in Nigeriaanse vrouwen. We kwamen al even kort in contact met deze zaak maar nu maakten we de Ghanese politie in actie mee (wat ook nieuw was voor ons). Volgens een tip zou er op plaats X een minderjarig meisje van Nigeriaanse afkomst vastgehouden worden. Een bloedstollende razzia was het gevolg. Het resultaat van deze ganse opzet was het aantreffen van een paar hoertjes die helemaal van niets wisten, ze vielen echt uit de lucht. Ook heel merkwaardig was het dat één van de deuren gesloten was. Zat daar het meisje verstopt? Wie zal het zeggen? Er werden alleszins een paar vrouwtjes gearresteerd. Zij huilden de ziel uit hun lijf, maar het mocht niet baten. Waarschijnlijk zullen zij voor minstens 5 jaar het kasjot in vliegen. Toch wel heel aangrijpend allemaal. Deze zaak krijgt zeker nog een dikke marsupilamistaart. Maar die staart zullen we helaas niet meer meemaken, want het straatkinderenproject loopt voor ons ten einde.
Vorige week was onze laatste Kumasiweek, dus ook de laatste week in onze projecten. Het afronden van onze schilderwerken was dan ook een feit. Al het aangekochte materiaal kreeg zijn laatste likje verf. Ook de schoolborden met het alfabet en de getalbeelden werd bij de afgewerkte producten geclasseerd. Zo zetten we een definitief punt achter het project. We kregen een heel hartverwarmend afscheid van de organisatie met frisdrank en koekjes, zoals het hoort. Ons cadeau voor de organisatie, een fotokader met wat lieve woordjes op, kreeg onmiddellijk het beste plaatsje in de creche. Ze zullen ons niet vlug vergeten, de Belgian Guys. We voelden ons geslaagd in de projecten die we voorlopig ondernamen. Zot hoeveel moed je haalt uit zo'n dankbare mensen. Dat geeft een machtige motivatie om zo verder te doen de komende maanden.
Vorig weekend stond het afscheid in ons gastgezin ook centraal, maar eerst verwelkomden we ons lieftallig Neleke in Kumasi. Het was een blij weerzien. Na een lange busrit door het woeste Ghanaland vervoegde Nele zich bij ‘de twins' (zo zien de Ghanesen ons toch). Vanaf nu denken we in het drievoud.
Van Nele hoorden we dat de wijnverkoop heel goed liep/loopt in Belgie en dat onze wijnkas bij gevolg al goed gespijsd is waarvoor ongelooflijk veel dank aan alle wijndrinkers. Nu we toch al een mooi centje hebben verdiend moeten we het zo goed mogelijk investeren. Wetende dat ons gastgezin een grote school wil bouwen in hun achtertuin beslisten we met ons drieën na heel wat gebel en gebabbel de opbouw van één klaslokaal te sponseren. We bekeken samen met de familie alle kosten heel goed na en kwamen tot een som van 2000 euro. Dit bedrag gaven we hen al deels en zullen we de komende drie maanden volledig aan hen overhandigen. Na die drie maanden keren we terug naar ons gastgezin in Kumasi en hopen we een prachtig nieuw klasje te zien met als toepasselijke naam: 'Viva Belgica!'
We namen uiteindelijk definitief afscheid van ons geliefde stadje Kumasi door afscheid te nemen van ons allerliefste gastgezin. Op zaterdag deden we dat met een heuse uitzetavond waarvan ons zusje nog enkele dagen last heeft gehad. De biertjes vloeiden iets te gemakkelijk naar binnen. Op zondag hadden we dan ons goodbyedinner met de ganse familie en vrienden. Tafels, stoelen, muziekinstallatie... bijna het hele meubulair werd naar buitengesjouwd voor ons afscheidsfeest. Daaruit volgde een megagezellige avond waarbij natuurlijk weer een danspasje hoorde. We sloten de avond af met het uitwisselen van prachtige cadeautjes. Eén cadeautje was de kers op de taart. We gaven Naana, ons kleinste zusje van drie jaar, een veel te koddig t-shirtje waarop stond: 'I love mama May'. Met duizend maal dank een Geert Heyse van Crealetter. Hij bezorgde ons vanuit Belgie dit prachtexemplaar via Nele.
Voilaceca, Kumasi laten we voorlopig achter ons. Binnen een paar maand gaan we terug en hopen we er een stevig klaslokaal te zien oprijzen. Fingers crossed. Nu op naar het noorden! Tamale, Here we come!
Heel binnenkort alles over de eerste week in Tamale