Nele zit terug in de sleur van het kinderkopen
en Wannes en Tom gaan zich op grootse veranderingen vastknopen.
In het voetbalproject komt het tornooi in zicht.
Voorbereidingen treffen is dus een plicht.
Lesgeven is al volledig gedaan.
Nu laten we de metser en de timmerman hun gang gaan.

Nele bevond zich terug in onze gelederen. Ze vloog er onmiddellijk weer in. De ene baby na de andere floopte in haar handen. Ondertussen werden de voorbereidingen getroffen voor het nakende voetbaltornooi van 1 juni. Bij het project met de volwassenen met een lichamelijke beperking waren dan weer grootse werkzaamheden aan de gang.

De laatste week training geven werd op maandag ingezet. Den irritanten malaria liet Wannes nog een dagje rusten, maar op dinsdag was Wannes weer paraat om de laatste trainingen te geven voor the big tournament. De kinderen waren mega gemotiveerd met het tornooi in het vooruitzicht. Na de trainingen in de voormiddag gooiden we ons volledig op de voorbereidingen van dit tornooi, wat geen sinecure was. Eerst gingen we op zoek naar een geschikt voetbalveld. We vernamen dat er vorig jaar ook een gelijkaardig tornooi plaats vond op het oefenveld naast het grote stadium van Tamale. We gingen dus gaan informeren. Tijdens een eerste bezoek met de zogezegde managers werd er ons verteld dat we een officiele brief moesten indienen. Tijdens een tweede bezoek hoorden we dat de officiele brief niet officieel genoeg was. Tijdens een derde bezoek nam de ‘manager’ een vakantiedag en bij een vierde bezoek was meneer de’manager’ gaan lunchen om twee uur in de namiddag… Het begon ons serieus de keel uit te hangen, maar de aanhouder wint. Op vrijdag was het vijfde keer goede keer. We werden doorgestuurd naar de echte manager van het Tamale Sports Stadium. In een veel te groot kantoor met airco en luxueuze zetels boven in de loges van het stadium werden we ontvangen door the big boss himself. Eerst zag het er niet goed uit. Een voetbaltornooi met 130 kinderen zou veel te belastend zijn voor het grasveld. Ook kalklijnen trekken voor drie voetbalvelden was uit den boze. Toen haalden we onze overtuigingskracht boven: de kinderen zijn maximal 12 jaar oud, ze voetballen allemaal op blote voeten en we spelen korte wedstrijden van telkens 2 keer 10 minuten… Dat was een klein beetje gelogen, maar zijn eerste argument was wel van de baan. Daarna stelden we voor de kalklijnen te vervangen door assen. De witte assen kunnen perfect dienen om de lijnen van 3 voetbalveldjes te witten en zijn heel gemakkelijk te verwijderen achteraf. ‘t Is zelfs goed voor uw gras. Na een paar telefoontjes hapte de manager toe: ‘Ok, the pitch is yours, if you pay 500 GHc (250 euro) Na zwaar afdingen haalden we de prijs naar beneden tot 150 GHc (75 euro) De deal was rond, maar het was alles behalve een gemakkelijke bevalling. Naast de officiele brief aan het stadium, stuurden we ook een brief naar de Metro Director of Ghana Education Service. In de brief vroegen we toelating voor de deelnemende scholen om 1 juni vrijaf te krijgen zodat iedereen aawezig kan zijn. Na de officiele brief opnieuw een paar keer officieler te moeten maken, kregen we uiteindelijk permissie. De inhoud van de brieven leek niet altijd belangrijk te zijn. Als er maar de officiele titel, de juiste datum en nen mooien stempel van de organisatie op staat. Tussen het officiele gedoe door waren er ook nog andere voorbereidingen: waterzakjes, koekjes en fruitsapjes inkopen, scorebord, timetable en ploegopstellingen voor iedere school opstellen en nog een hele boel andere algemene zaken. We wisten dus wat gedaan. Dit alles hielden we bij in een draaiboek zodat volgende vrijwilligers die dit ook willen organiseren een basis hebben om op verder te bouwen.
In het project van het lesgeven zijn grootse werkzaamheden begonnen. Een van de klaslokalen was ons wat te donker om les te geven. Een extra raam zou dat probleem moeten kunnen oplossen. Het gat boven het schoolbord in het andere klaslokaal laat dan weer te veel licht binnen. Dat gat moet dichtgestopt worden. We spraken af met een metser en een timmerman. De timmerman timmerde een nieuw raam in elkaar en timmerde het gat boven het schoolbord dicht. De metser werd verondersteld een gat in de muur van het donkere klaslokaal te maken, maar die leek wat verstrooid te zijn en begon zijn gat in het verkeerde klaslokaal te maken. Hij voelde al vlug dat er iets niet snor zat en zette zijn fout achteraf recht door alle gaten in de twee klaslokalen mooi op te stoppen. Na het voetbaltornooi zetten we de werkzaamheden verder.

Nele opnieuw aan het woord.
Na Hannes te hebben uitgezwaaid, startte ik mijn Tamale leven met platte rust. De malaria had mij nog vast en ik wilde van die vermoeidheid af. Net als maandag ging ik ook op dinsdag nog niet naar het werk. Ik sliep lang, deed mijn was en nam zoveel mogelijk rust. Op woensdag zag ik het weer helemaal zitten om te gaan werken. Helaas enthousiasme voor niets, want 25 mei is een feestdag in Afrika (African Union Day) Op donderdag ging ik dan eindelijk van start om 7u. Ik kreeg telefoon dat er een bevalling op komst was. Snel in de kleren gesprongen en naar werk gefietst, maar ik kwam te laat. Bij aankomst hoorde ik de baby al huilen. Een flinke jongen. Ik deed de eerste zorgen en zag dat het goed was. De rest van de dag werd een drukke dag. Ik kreeg de ene consultatie na de andere. In geen tijd was ik het alweer gewoon. Raar, maar waar, vrijdag startte met hetzelfde scenario. Om 6u30 ging de telefoon. Sneller dan de dag ervoor rende ik naar het werk. Pas om 9u30 kon ik een meisje ter wereld helpen. Een mooie natuurlijke bevalling. Daar hou ik van. Na een uurtje platte rust en een grondige controle van de parameters van de baby belden we een taxi die de vrouw en baby kwamen ophalen om naar huis te gaan. De rest van de dag was rustig op het werk. Mijn eerste twee werkdagen zaten vol gezonde bevallingen. Leuk om terug te zijn. Volgende week meer van dat. Tot dan!

Tussen de drukke voorbereidingen, trainingen geven en baby ter wereld brengen, genoten we bijna iedere avond van een gezellige babbel onder de mangoboom. Waren we ‘s avonds geen mangoboomke aan het doen, dan zaten we met de vrijwilligers op kantoor kip kebab te eten tijdens een spannende film. Ideaal om te relaxen tijden deze drukke dagen. Op zaterdag vond er zich een grootse birthday party plaats van Stefanie, Nele, Samuel en Tom. De vier party animals verjaarden alle vier in april of mei en dat leidde tot een zot feestje. Wat begon met het rustig bekijken van de champions league finale, draaide al snel uit op een dolle dansparty. Eenmaal onze jonge broerjes en zusjes van ons gastgezin naar hun beddeke gingen werd Samuels place omgetoverd in een swingende danstempel met mega veel lekkere hapjes en drankjes. Het was ons weer een zot feesje.

The big tournament vond plaats op woensdag 1 juni, wat dus alweer achter de rug ligt. Samen met alle vrijwilligers maakten we er een prachtige gebeurtenis van. In het volgende verhaal alles daarover.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x