Onze tortelduifjes trokken door het ganse Ghanaland
met hun Bradt Guides bij de hand.
In Kumasi begonnen hun avonturen
en bezochten ze alles daar in de geburen.
Daarna gingen ze een Tamaleke doen
en gaven ze de olifanten in Mole Parc nen dikken zoen.
De laatste dagen reisde Hannes alleen naar de kust
en genoot er nog in alle rust.

Een paar weken terug beleefden Hannes (loverboy van Nele) en Nele dolle avonturen tijdens hun heuse rondreis door Ghana. Verder in het verhaal vertelt Nele er alles over in geuren en in kleuren. Ondertussen wandelden Wannes en Tom door een vrij rustige normale werkweek. We bevonden ons zowaar in de komkommertijd.

In de voetbaltrainingen beginnen we ons meer en meer te focussen op het komende voetbaltornooi binnen een paar weken. Op woensdag the first of June is het zo ver, the big day of the tournament. Be there or be square! De trainers en hun voetbalderkes verheugen zich er al op. Ons ander project, het lesgeven aan volwassenen met een lichamelijke beperking, zat de laatste weken niet meer zo snor. Door omstandigheden waren of wij afwezig of de leerlingen afwezig. Niet echt productief om les te geven... Er moest dus iets veranderen. Dit kon zo niet verder. Vandaar schoven we het volgende idee naar voor. We geven geen les meer de komende weken, maar blazen het project nieuw leven in door enerzijds het klaslokaal op te frissen en anderzijds een infobundel te maken voor volgende vrijwilligers. Zelf ondervonden we in het begin van ons project dat we weinig tot niets wisten van het project en de beginsituaties van de volwassenen. Met de infobundel willen we dat probleem weghelpen. Met een nieuw laagje verf en een paar veranderingen in de klasindeling hopen we zowel de volwassenen als de volgende vrijwilligers meer te kunnen motiveren. Op donderdag stelden we onze plannen voor aan alle leden van het project. De veranderingen werden heel enthousiast onthaald.

The big group of voluteers begint nu wel echt te slinken. We namen opnieuw afscheid van twee pracht mensen. Marleen zette als eerste vrijwilligerster haar handafdruk op ‘the wall of fame’ in het nieuwe kantoor. Iedere vrijwilliger die het pand vanaf nu verlaat, moet zijnen poot tegen de muur plakken en naam en vertrekdatum bijschrijven. Ook Bash, de Ghanese medewerker van de organisatie, gaat voor een maand moeder de vrouw in Nederland gaan opzoeken. Wanneer Bash terug keert zijn wij niet meer in Tamale te bespeuren, dus ook bash kreeg een dikke afscheidsknuffel. We zijn hem ongelofelijk dankbaar voor wat hij voor ons heeft gedaan. We zullen hem ook mega hard missen. Na al dat afscheidgeneem konden we een nieuw koppeke verwelkomen. Op woensdag deden Wannes en Nele hun intrede in Tamale. Het leuke weerzien was weliswaar vrij kort. De tortelduifjes trokken na een paar dagen opnieuw verder richting Mole parc. Achteraf aanhoorden we hun dolle avonturen bij pot en pint.

Nele vertelt: Op 11 mei ontmoette ik Hannes in Kumasi. Ik kwam aan in een vijf sterren hotel. Luxueuzer kon haast niet. Een groot contrast met de compound natuurlijk. Het was een blij weerzien. Na het stadbezoek waren we het beiden eens, Kumasi is voor ons veel te druk, niets voor ons. We waren dan ook blij dat we naar Hand in Hand in Nkoranza konden vertrekken. (a community voor disabled people) Vandaar uit bezochten we Fuller Falls en Monkeyparc Fiema. Leuk en mooi om te zien. Bestoft kwamen we na een lange autorit terug op het Hand in Hands domein aan. ’s Avond bezochten we het kleine stadje Nkoranza en kon Hannes eens de Maltwijn (soort Ghanees bier) proeven. Na twee nachten Nkoranza zetten we onze tocht verder naar Abono, Lake Bosumtwi. Prachtig! Een klein paradijs om eerlijk te zijn. Op het meer konden we het traditioneel vissen op een eenvoudige plank eens uittesten. Niet gemakkelijk om je evenwicht te houden. Toen we terug naar Kumasi wilden vertrekken beslisten we te voet, gepakt en gezakt richting taxistation te gaan. Geen goed plan als je weet dat het 12u ’s middags was en de zon ons bijna letterlijk liet wegsmelten. Eens terug in Kumasi was de ergenis van de drukte er snel terug en waren we blij dat we de dag nadien richting hometown Tamale konden doorreizen. “Home sweet home” waren mijn eerste woorden toen ik uit de STC-bus stapte. Wat was ik blij. Voor Hannes was alles weer helemaal nieuw. Nu kan ik hem eens mijn nieuwe thuishaven laten zien. Meteen viel het Hannes op dat Tamale heel wat minder druk is dan Kumasi. We konden logeren bij mijn vorig gastgezin, wat wel tof was. Ik leidde Hannes rond in het Tamaleleven. Ik liet hem alles zien. Eerst gingen we naar mijn werk waar ze dol enthousiast reageerden toen ze ons zagen. Leuk! Daarna liepen we door de markt van Tamale opzoek naar mijn favoriete kraampjes. Na een drukke dag spraken we met een paar vrijwilligers af in een van de leukste restraurantjes van Tamale, Ticcs. De volgende dag bezochten we Mole Parc voor twee dagen. Jammergemoeg stak bij mij de malaria weer de kop op. Dit reeds voor de tweede maal. Gelukkig had ik de medicatie op zak. We lieten het niet aan ons hart komen en zorgden er voor dat we veel dieren zagen. Wel 15 olifanten, veel verschillende soorten vogels en antilopen, apen, zwijnen... waren te zien. Prachtig! We ontmoetten veel andere toeristen en zo zijn onze connecties ook weer goed aangesterkt. We hadden er een heel fijn verblijf, ook al liep ik er wat moe en verzwakt bij. Eens terug in Tamale rustten we wat uit, deden de was en de plas, gingen naar het internetcafe... Op maandag 23 mei namen we afscheid en vertrok Hannes naar Accra. Na een lange busrit van 14 uren kon hij bij Alex (iemand van de organisatie) overnachten. De volgende dag vertrok hij voor twee dagen naar Cape Coast. Ik starte mijn leventje hier opnieuw en ging terug aan het werk. Op 26 mei nam Hannes dan zijn vliegtuig terug richting Belgie. We hadden een mooie tijd samen!

Tijdens onze komkommerweek beleefden we ook weer wat leuke nevenactiviteiten. Op maandag pikten we de verjaardag mee van Samuel, de Ghanese collega van Nele. Een heerlijk gerechje met een goed sterk drankje maakte het een hele gezellige avond in de zwoele buitenlucht. Op donderdag stond er nog eens een plonske op het programma. s’Avonds maakten we dan pekestoemp op z’n Kempens. (ideetje van onze Kempse vrijwilligster Carolien) Dat is wortelpuree voor de verduidelijking, maar dan met yam, een vervangmiddel voor pattatjes. Samen met goed gekruide worstjes was dit weer een maaltijd om vingertoppen van af te likken. In het weekend werd Wannes dan geveld door de malariamug. Dat stomme irritante pokkebeest gaf Wannes een positieve malariatest net zoals Nele kreeg een maand terug. Malaria krijgen hier in Ghana is geen ramp. Men ziet het hier als een gewoon griepje, maar het is verdoeme geen pretje. Rugpijn, buikpijn, hoofdpijn, diarree... een beetje vanalles waarvan een mens zot van wordt. Pillen pakken en rusten is de boodschap en na een paar dagen ben je terug de oude. We deden het dus wat rustiger aan tijdens het weekend. Bij onze twee schatjes van vriendinnen Stefanie en Carolien keken we rustig een filmke en brachten we de nacht door op nog eens een goed beddeke onder een frisse waaier. Op zaterdag deden we een dagje Tamale met een bezoek aan de grootste moskee van de stad en sloten we ons stadsbezoek ’s avonds af met een dol Giddipaske. Dat zorgde de volgende dag voor een lazy Sunday.

Door het drukke werkschema van het komende voetbaltornooi is het soms wat moeilijk het verhaal op tijd op de blog te plaatsen. Dit verhaal is bij deze al twee weken oud. Onze excuses. We proberen zo vlug mogelijk volgend verhaal van vorige week te posten.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs x