Hey, how, Mickey Mousse
Geef mij maar biefstuk met pepersaus
en een bakske friet met andaloes
en als dessert nen goeien choclamousse.
We durven er wel eens van dromen
dat al dat lekkers op ons af mag komen.

Yes, vis, we kunnen weer van eten dromen. Ons maagske kan weer de hevigste stormen doorstaan. Nu onze darmflora weer alles naar behoren doet, kunnen we ons voor 200% concentreren op de nieuwe projecten. Wannes en Tom gooien zich volledig op het voetbalproject en combineren dat met het lesgeven aan volwassenen met een handicap. Nele verdiept zich dan weer in de medische wereld van de vroedvrouwtjes.

Wannes en Tom hebben het plan om binnen een paar weken/maanden (moeilijk iets op voorhand te plannen met deze Ghanese tijd hier...) een heus voetbaltornooi te organiseren tussen 4 verschillende scholen. De komende weken/maanden zullen we van iedere school telkens 2 jongensteams en 2 meisjesteams trainen. Tijdens onze bezoeken aan de verschillende scholen vorige week merkten we al een groot enthousiasme bij de leerlingen. Deze week houden we selectietrainingen om te zien wat voor vlees we in de kuip hebben. Naast het voetbalproject krijgen we van de organisatie de kans om een oud project nieuw leven in te blazen. Een aantal volwassenen verenigden zich een tijdje terug met als doel onderwezen te worden door een paar pientere vrijwilligers. Wij voelden ons dus onmiddellijk aangesproken...:) Deze groep van voorlopig 7 mensen kreeg als kind niet de kans school te lopen. Wij zullen proberen hen op dinsdag en donderdag te onderwijzen in Engels en wiskunde. Zo kunnen ze op andere momenten nog perfect hun beroep uitoefenen van kapster, schoenmaker, kleermaakster... Dat wordt een mooie uitdaging. Hete Tamale dwingt ons er toe alles zo vroeg mogelijk in de voormiddag te plannen. Zo begint iedere weekdag om 6u30 met een eerste training en proberen we tegen 12u de projecten af te ronden. In de namiddag proberen we dan tussen het schuilen voor de warmte door wat voorbereidingen te treffen voor de dag erop.

En hoe gaat het met ons Neleke?
Na een fietstocht van 25minuten kwam ik aan op St. Lucy Policlinic Kpalsi-Tamale waar ik werk van 8u tot 12.30uur. Meteen had ik een goede eerste indruk. Super vriendelijk team, een net Afrikaans kliniekje. Zingen en lovend tot God wordt de dag hier steeds ingezet. Meteen zit je in een leuke werksfeer. De zwangere patiënten zitten te wachten voor een consultatie, Eva, mijn collega verpleegkundige, meet hun bloeddruk en gewicht. Ze brengt de bergen administratie in orde want een computer is er niet. Je kan al raden wat een chaotische en soms nutteloze rompslomp met zich meebrengt. Na dit alles komt de zwangere bij de vroedvrouw op consultaite. Eerst bekijken we haar gezondheidstoestand ( heeft ze luizen, oedemen en hoe is de uitzetting van haar buik, ...) Daarna meten we de baarmoederhoogte om de aantal weken zwangerschap te schatten. Na palperen (voelen hoe het kind in de buik ligt) proberen we met de hoorbuis van Pinard de foetale harttonen te horen. Alles gebeurt hier manueel dus dit ging in het begin minder vlot. Bij een eerste consultatie wordt malarie, HIV en syfillis getest. De meeste vrouwen scoren positief wat malaria betreft. Voor hen is het een klein griepje, voor ons komt er helaas heel wat meer bij kijken.
De vroedvrouw hier hebben een belangrijke, leidinggevende funtie dus weet ik ook meteen mijn taak. Gelukkig is het werken zeer aangenaam en wordt er veel gelachen. Mijn collega vroedvrouwen zijn Seraphina en Florence. Samen met hen run ik de consultaties. Als zij er niet zijn moet ik alles zelf regelen dus ben ik blij dat zij mij deze eerste week de weg wijzen. Zijn er geen patiënten dan kletsen en lachen we voor heel Tamale en omstreken, superleuk. Het enige grote nadeel is de taal. De meeste vrouwen spreken Dagbanli. Ik leerde reeds enkele woordjes wat voor grappige tafereeltjes zorgde.
Bevallingen is voorlopig nog niet mogelijk want ze wachten nog op verschillende materialen. Ze hopen in april te kunnen starten. Iets om te financieren? We wachten nog even af.
A true story:
Ongehuwde vrouw van 18jaar komt op consultatie, ik zie dat ze heel bang is. Na consultatie blijkt dat ze 14weken zwanger is, meteen begint ze heel luid te huilen. Als ongehuwde vrouw zwanger zijn, is hiet buiten de orde. Ze worden onterft en de deur gewezen. Ook de vriend van wie ze zwanger is, bleek haar verkracht te hebben. Seks uit pure lust zonder aan de gevolgen te denken voor deze vrouw. Het meisje is de dupe van het vrouw zijn. Hier wordt beweert dat vrouwen die verkracht worden, er zelf om vragen ( ze kleden zich fout en kijken verleidelijk). PURE ONZIN!!!! Het meisje heeft niets of niemand meer, hopelijk kan ze bij haar grootmoeder terecht. Je ziet, op seksueel vlak is hun cultuur bikkelhard. Er staat me dus nog veel te wachten de komende weken

Vorige week haalden Nele en Tom hun beste dancemoves boven tijdens hun eerste Afrikaanse dansles. Liters zweet druipten van ons lichaam. We hadden het Afrikaanse ritme al snel onder de knie. We voelden ons volledig één met de djembé en het Afrikaanse gezang. Ondertussen bracht Wannes de nacht door in het ziekenhuis. Buiten een paar rare hersenkronkels was er met Wannes niets aan de hand. Met Bram, één van de Belgische vrijwilligers, ging het daarentegen iets minder goed. De malaria had hem te pakken. Tijdens zijn eerste nacht in het ziekenhuis kreeg Bram de steun van onze Wannes. Zo kon Wannes 's avonds nog een Champions League matchke meepikken en een nachtje slapen in een frisse kamer met airco. Na dit alles zat er vorige week weeral een plonkse in het zwembad in en een gezellige kebabavond met alle vrijwilligers. LEKKERRRRR... écht LEKKERRRRR...! Net voor het weekend gingen we nog een goed potse bier drinken in onze Ghanese stamkroeg.

Veel potses bier konden we niet verzettten, want op zaterdag moesten we opnieuw vroeg uit de veren. Er stond een weekendje naar het noorden op het programma. Op zaterdag reden we met een busje vol vrolijke vrijwilligers over de droge uitgestekte Ghanese vlakte richting Burkina Faso. Toen we volledig offroad gingen was het landschap adembenemend prachtig. We bevonden ons in het echte Afrika. Over een stoffige weg met putten kwamen we de ene compound na de andere tegen. In de namiddag namen we de fiets en stuifden we langs de baobabbomen richting de heuvels die Ghana van Burkina scheiden. Hup, de grens over en eventjes illegaaltje spelen in Burkina. Na 's avonds een wijntje te nuttigen bij maanlicht brachten we de nacht door onder de Burkighanese hemel. Zondagmorgen voor dag en dauw genoten we van een prachtige zonsopgang op één van de Bukinese heuvels. Na een stevig ontbijt onder de baobabboom hobbelden we boven op het dak van ons busje richting het slavenkamp in Paga. Daarna gingen we nog even gedag zeggen tegen meneer de krokodil vooraleer we terug Tamalewaarts reden. Een prachtig weekend om nooit te vergeten.

Heel binnenkort alles overhet verloop van de verschillende projecten!

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom

Tot blogs x!