Onze gebeden werden aanhoord,
dikke vette druppels werden de stoffige grond ingeboord.
Toch blijft het nog altijd heet
en kunnen we baden in ons eigen zweet.
Het regenseizoen deed eindelijk zijn intrede
en het centrum van Tamale kent opnieuw vrede!

Hiep hoi, Nele heeft de eerste maand zonder veel kleerscheuren overleefd! Toch was ze vorige week even geveld, maar door wat pillerie kwam ze er weer helemaal bovenop. Wannes en Tom daarentegen beginnen zich echt wel een negerken te voelen. Ondertussen is de kaap van de 3 maanden bereikt en hebben we nog 3 maanden voor de boeg. M.a.w. we zitten aan de helft!

De projecten liepen weer gesmeerd. Wannes en Tom moesten wel wat aanpassingen doen in het trainingsschema. Onze voetballerkes zaten namelijk met verplichtingen. Door een misrekening van het aantal resterende weken voor de paasvakantie moesten de paasexamens nog in allerijl afgenomen worden. Zo verloren we onze voormiddag. We waren dus genoodzaakt de trainingen in de namiddag te plaatsen. Gelukkig was door het frissere (lees: iets minder warme) weer het nog vrij dragelijk om training te geven. De training lokte zelfs nieuwsgierigen. Merit en Jolien, 2 Nederlandse vrijwilligsters, trainden mee met onze Ghanese girls. Na de training zeiden ze met een rood kopke en hun tong op de grond dat ze het ‘hartstikke gezellig’ vonden. Ook bij de grote mensen met een beperking loopt alles op wieltjes. De testen zijn afgerond, de verschillende niveaus zijn bepaald, we weten ongeveer waaraan we de komende weken kunnen werken. Het is heel leuk om met deze mensen te werken. Hun dankbaarheid is enorm groot. De sfeer zit goed.

En hoe gaat het met ons Neleke?

Mama Florence was er de hele week niet dus waren we met 2 vroedvrouwen en dat hebben we gevoeld. Het werd een drukte van je welste. Het rapport moest worden afgewerkt tegen 7/4/2011 dus moest mama Sera dit in orde brengen. De consultaties kwamen dus op mijn schouders terecht. Het werd werken aan de lopende band. Samen met de tolk (collega Eva) vormden we een goed team. Het vele schrijven zorgde voor krampen in de pols maar dat was een bijzaak die je er maar moest bijnemen. Op donderdag werd ik geveld door vermoeidheid, hoofdpijn en gewrichtspijn. Mijn collega’s adviseerden me de malariatest te laten doen en deze was positief. Een lichte vorm van malaria is gelukkig niet super erg. Ze verbiedden mij om nog naar huis te fietsen in die blakende zon dus kon ik bij hen thuis rusten (hun huizen staan in complexen bij het hospitaal). Ik werd in de watten gelegd. Eigenlijk een geluk bij een ongeluk dat ik bij de collega’s thuis heb gerust. Jawel, die avond kwam een à terme vrouw binnen om te bevallen. Hoera!! De eerste bevalling in ons ziekenhuis. Iedereen was door het dolle heen.

Door de hoofdpijn rustte ik eerst wat maar eens het bijna zover was stond ik klaar om dit mooie wonder op de wereld te helpen. Ik wou toch nog even afwachten en zien hoe zij hier werken als het op bevallingen aankomt dus zou de zuster de bevalling doen en hielp ik waar ik kon. Toen ik ze bezig zag had ik af en toe toch mijn bedenkingen. Er was geen steriliteit te bespeuren, de episiotimie werd aan beide kanten van het perineum mediaal geplaatst. Eén deftige epi volstaat dacht ik. Logica ver te zoeken. Ik had eigenlijk al gevoeld dat het hoofd plaats genoeg had voor de geboorte dus dat een epi eigenlijk niet echt nodig was. De geboorte op zich verliep goed. De papa in spé hield de vrouw vast en bidde tot God. Na 1u persen en het geven van wat fundusdruk kwam een meisje ter wereld. Een manuele weegschaal hebben ze wel maar er mee werken is een andere zaak. Gelukkig hebben ze mij hierin geschoold en kon ik het meisje wegen. Het meisje woog 2,500kg en was 45cm groot. Een klein, koddig meisje die het uitstekend deed. Een klein kind als dit zou in België de couveuse in gaan, pediater zou er bij worden gehaald,... Hier is dit allemaal niet van toepassing en blijkt dat ingrijpen ook niet altijd nodig is. Het leuke is vooral dat alles puur natuur verliep. Geen infuus, geen epidurale verdoving,... Niets! Afrikaanse vrouwen zijn harde madammen. De vrouw gaf geen krimp.
Dit hele gebeuren gaf mij een goed gevoel, mijn dag kon niet meer stuk. Uitgeput kroop ik in bed. De zusters hadden me gezegd het rustig aan te doen dus op vrijdag heb ik niet gewerkt.

Op zaterdag was het dan weer schilderdag. We wisten al iets beter wat geschilderd moest worden. Maar een hoop spetters en hier en daar een verfkwak elkaars gezicht was weer niet uit te sluiten. Toch kregen alle te schilderen muren hun lekje verf. Momenteel bouwde men al de ruwbouw van 3 nieuwe kamers. Het zou spijtig zijn moest dit staan te verkommeren tot er binnen enkele maanden/jaren weer geld in het laadje zit. Vandaar dachten we om ons wijngeld ook in dit project te stoppen. De komende weken bekijken we eens wat we van dit project kunnen financieren. Graag vermelden we bij deze dat de overheerlijke Afrikaanse wijn nog steeds verkocht wordt door onze ouders. Deze valt naar het schijnt heel goed in de smaak! ’s Avonds was er dan weer een uitzetavondje gepland in Giddipass. Onder een prachtige sterrenhemel, op het dak van de club, vlogen de beentjes weer lustig in het rond tussen de dansende Ghanese jeugd. Zalig hoe die mannen dansen. Wel hadden sommige Ghanese jongens en meisjes het wat moeilijk met onze blanke aanwezigheid. Ze kregen wat losse handjes of moesten ons plots heel dringend spreken op een iets rustigere plaats... We beleefden een machtige avond. Naast dit alles stond er vorige week weer een Afrikaanse dansles op het programma en een etentje met de vrijwilligers. Op zondag volgden we heel gespannen het verloop van een magnifiek sportweekend in België. Via het internet zagen we terug een Belgische wielerzegen en onze favoriete club een zwak Anderlecht in de pan hakken. Tof om zo even terug in België te zijn.

Deze week krijgen we bezoek! Een vriendin van Wannes, de ouders van Nele en Wannes en een bevriend koppel van de ouders. Dit zorgt gegarandeerd weer voor leuke avonturen. Blijven volgen die blog!

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs x!