Evelien, een vriendin van Wannes bracht ons als eerste een bezoekje.
Ze bracht heel wat lekkers mee, zowel een snoepje als een koekje.
Midden vorige week kwamen dan de ouders op de koffie.
Zij verrasten ons dan weer met een very special toffee.
We kregen elk een heerlijk biertje
gebrouwd met het bronwater uit een Belgisch riviertje.

Evelien, een oude schoolmakaraad van de Wannes, ondervond onmiddellijk the Ghanaian Way of life. Haar bus vanuit Accra was normaal van plan in Tamale te arriveren voor 8u 's avonds. Na een paar vertragingen was den arrivé al uitgesteld tot 12u 's nachts. Maar Ghana zou niet Ghana zijn moest de bus niet even een dépannage hebben van een klein uurtje. Uiteindelijk troffen we Evelien rond 2u 's ochtends aan in Tamale centrum. Mits alle omstandigheden genoot ze onderweg toch van het prachtige Ghanese landschap en zijn overvriendelijk mensen.

Na een korte nachtrust vlogen Evelien, Wannes en Tom op maandagmorgen weer in een drukke werkweek. De trainingen stonden vorige week vooral in het teken van het afwerken op doel met oog op de oefenwedstrijden van de week erna (deze week). Onze extra hulp functioneerde prima als entertainment voor onze supporters. Op die manier werden de kinderen wat weggehouden van het trainingsveld, want tijdens de paasvakantie hebben onze trainingen veel bekijks. Ook tijdens het lesgeven aan onze volwassenen kunnen we wat extra manschappen altijd gebruiken. Zo kregen we naast de hulp van Evelien ook een helpende hand van Barbara, Merle en Marleen, een paar geïnteresseerde vrijwilligers van onze organisatie. We waren bijna met meer leerkrachten dan leerlingen. Een gezellig boeltje was dat.

Hoe gaat het met ons Neleke?
Zoals iedere week is maandag en dinsdag de drukste werkdag. De consultatie zat alweer plein vol. Er kwamen veel vrouwen die op bevallen stonden dus gaven we hen ook de boodschap mee dat ze in deze policlinic konden komen indien ze dit wensen.
Wat me deze week opviel, is dat er heel wat vrouwen met malaria op consultatie kwamen. Gek hoe vaak deze ziekte hier voorkomt. Zo goed als iedere Ghanees heeft malaria +. Indien dit malaria ++ of +++ wordt, voelen ze zich ziek zoals hoofdpijn,braken,gewrichtspijnen,etc.
Op woensdag 11.30 u kwam een à terme vrouw met gebroken vliezen aan. Hoera, bevalling nummer 2! De vrouw had reeds 2 dagen vruchtwaterverlies. Ik schrok want het infectiegevaar was super groot. Hier wordt daar dus geen rekening mee gehouden.
Na toucheren bleek ze 4cm ontsluiting te hebben. Ze had dus nog even te gaan. We gaven haar een bed in de arbeidskamer en toen konden we niet anders doen dan wachten. Nogmaals, vrouwen zijn hier keihard. Toch probeerde ik wat te helpen door rug te masseren, etc. Ik ging niet naar huis rond 13.00u en bleef op het werk. Collega's maakten mij frited plantain om mijn honger te stillen. Overheerlijk!
Rond 16u had ze 8cm ontsluiting en de vrouw gaf aan dat ze persdrang kreeg. De vroedvrouwen schoten meteen in actie en lieten haar persen. Ik vond dit nog even te vroeg want ze had nog geen volledige ontsluiting maar de vroedvrouwen waren in één euforie dus liet ik het zo. Eens het persen begint, willen de vroedvrouwen dat het kind meteen geboren word. Het kind moet de tijd krijgen maar de vrouwen worden hier opgejaagd en moeten persen. Contracties of niet persen moeten ze! Ik legde reeds uit aan de vroedvrouwen hoe dit komt, dat contracties bij persen nodig zijn maar of ze er oor voor hebben is een andere vraag. Een episiotomie was nodig. Help! Ik had nog nooit in mijn leven zo'n botte schaar in mijn handen gehad. Dit was onaangenaam om te doen maar het was van moeten.
Na lang persen werd een gezond meisje geboren. Zalig.
Het hechten was geen gemakkelijke opdracht. Geen verlichting, slecht materiaal maar je moet werken met wat je hebt. Uiteindelijk had ik een goed resultaat en hoopte op een goeie genezing. Alweer een leuke ervaring.
Op donderdag en vrijdag ging ik niet werken aangezien onze ouders op bezoek kwamen.

Ons Evelientje was hier natuurlijk niet enkel voor te werken. In de namiddagen gaven we haar een exclusieve rondleiding in stad Tamale en namen we haar mee voor een verfrissende duik in het Tamalese zwembad. Daarnaast maakten we ons klaar voor het bezoek der bezoeken. Op donderdag reed er een gezellige oude schoolbus, met het ontvangstcomité, naar de luchthaven van Tamale. Met, gelijk gewente, enige vertraging landden de ouders van Wannes: Carine & Stefaan, de ouders van Nele: Kristien & Jean- Marie en een bevriend koppel: Carine en Frans. Vol verwachtingen hun jonge spruiten terug te zien, daalden ze de vliegtrap af. Ze kregen letterlijk en figuurlijk een warm ontvangst. Een blij weerzien was een feit. Dikke knuffels werden weelderig uitgedeeld. Na een paar dagen den toerist uit te hangen op de market van Accra en te liggen luieren aan het strand, bereikten ze eindelijk hun doel, een bezoekje aan onze tweede thuis, Tamale. Ook van ons gastgezin kregen ze een hartelijke verwelkoming. Op vrijdag stond een bezoek aan de projecten op het programma. Vroeg uit de veren dus, want om 6u30 beginnen Wannes en Tom met hun eerste training. Toch was er nog wat tijd voor een gezellig ontbijt met z'n allen bij ons thuis in het vroege ochtendzonnetje. Eerst bezochten ze de voetbaltraining van the boys. Ze zagen een heel gemotiveerde groep jongens die het beste van zichzelf gaven in de oefeningen. Tempolopen, oefeningen op balgevoel, afwerken op doel, keepertraining,... ze zagen het allemaal gebeuren. En trots dat ze waren op hun jonkies. Ook Neles project viel goed in de smaak. Tijdens een uitgebreide rondleiding in de St-Lucy-Poly Clinic ontmoetten ze Neles collega's. Een toffe bende vrouwen met een paar bronstige mannen. Samuel, één van de mannen, werd aan de ouders van Nele voorgesteld als haar toekomstige man. Gelukkig staat Nele stevig in haar schoenen en kan ze deze plagerijen wel de baas. Na de rondleiding kreeg de babyweegschaal alle aandacht. Daaruit volgde natuurlijk een fotosessie met de koddige boelekes. En opnieuw droop de fierheid van hun gezichten. Het is prachtig om bezoek te krijgen op onze projecten. Echt leuk te horen hoe ons werk gewaardeerd wordt.

In de namiddag vertrokken we dan met de hele meute op een gezellig uitje naar Mole Park. Mole Park is een natuurreservaat met als hoofdattractie het spotten van olifanten. Toch werd ons geduld weer op de proef gesteld bij het vertrek. Het busje was te klein of de groep te groot. Het was alleszins een serieuze misrekening van Meneer de buschauffeur. Toch lieten we het niet aan ons hart komen. Tijdens het wachten op een 2^de voertuig stortten we ons, door (opnieuw) een misverstand in de bestelling van heerlijke ijsjes, in een waar ijsfestijn. De sfeer zat er onmiddellijk goed in. Toen we uiteindelijk aan kwamen in Mole waren de olifanten al gaan slapen. Dit deden we dan ook maar. 's Morgensvroeg om 7u was het al van dat. De eerste olifanten werden gespot aan de drinkplaats. Iedereen werd in allerijl uit zijn bed gesleurd. Met slaap in de ogen en de haren in de war, bewonderden we 2 olifanten die een ochtendwasje deden in de poel. Door deze heisa vergaten we dat we de 16^de april waren. Ons Neleke heeft 24 lentes achter haar naam staan. Er is er weer eentje jarig. Wat kan je meer wensen dan op je verjaardag 2 en later 3 kolossale beesten van olifanten spotten. Naast 3 olifanten, kreeg Nele ook nog wat andere iets kleinere cadeautjes. De dag kon niet meer stuk. Tijdens de jeepsafari genoten we samen met Famke en moeder Mieke, twee prachtige madammen die we leerden kennen van de Antilopes, wrattenzwijnen (gelijk Poemba van de Lion King), massa's vogels, krokodillen en als hoogtepunt de 3 olifanten die we s' morgens zagen. Om zo dicht mogelijk bij de 3 dikkertjes te graken, stapten we uit de jeep en slopen we in een gespannen stilte dichterbij. Niet te beschrijven hoe deze enorme dieren voor onze neus, op ongeveer 10 meter afstand, de bladeren van de boom rukken als lunch, hoe ze zich voortbewegen, hoe ze zich vermaken en communiceren... ongelofelijk!! Dit is een ervaring om in te kaderen. Na de onvergetelijke safari moesten we wat bekomen in het zwembad bij ons verblijfplaats. Het draaide al vlug uit op een wedstrijdje waterpolo tussen doude en de jonge. De oudjes moesten natuurlijk onverbiddelijk het onderspit delven. Man wat was dat geestig! We voelden ons echt op vakantie in Ghana. 's Avonds genoten we van het gezellig samenzijn tussen pot en pint. Op zondag deden we nog een kanosafari, tussen de tropische vogels, op de rivier die het natuurreservaat doorkruist. Opnieuw een prachtige ervaring. Na wat onderhandelen met de vervoermaatschappij, vertrokken we weer richting Tamale. s' Avonds kondigde zich dan al het nakende afscheid aan. We gaven knuffels voor 3 maanden ver en bedankten elkaar voor het prachtige weekend!!

Op maandagmorgen trokken de grote mensen naar het zuiden en zullen nog een ganse week rondtrekken in het prachtige Ghanaland. Voor ons begint dan weer de werkweek. 't Zal moeilijk zijn om de vakantiesfeer weer even aan de kant te moeten schuiven.

Tot blogs
Vele groetjes Nele, Wannes en Tom

x