Al onze bezoekers zetten koers naar Belgenland.
De avonturen die we beleefden waren vreet plezant.
Eind deze week gingen ze allen van de grond
terug richting het verre thuisfront.
Iedereen is riebedebie.
We zijn terug met drie.

Van de ouders namen we reeds afscheid, toch waren ze nog niet definitief vertrokken. Na ons gezellig samenzijn in Mole Parc vertoefden ze nog een week op Ghanese bodem. Eerst bezochten ze Hand in Hand, een community voor mensen met een mentale en fysieke beperking. Daarna reisden ze door naar Kumasi, de thuishaven van Wannes en Tom tijdens de eerste 2 maanden Ghana. In Kumasi bezochten ze de bouw van ons klasje Viva Belgica in ons vorig gastgezin. We vernamen dat de werkzaamheden wat traag verlopen, maar toch vorderen. Alvorens het vliegtuig te nemen, genoten ze nog met volle teugen van de Ghanese kust.

Ons Evelientje wuifden we pas vrijdag uit. In haar laatste week planden we nog een leuk uitstapje, maar eerst moest er weer wat gewerkt worden. In plaats van de gewone trainingen organiseerden we op maandag en dinsdag 8 vriendschappelijke wedstrijden tussen de verschillende scholen. De motivatie was groot. Vooral door de nieuwe blauwe en rose truitjes die we gesponsord kregen van Freddy Decandt waren the boys and the girls heel enthousiast. We kregen ook nog andere voetbaltruitjes, voetbalschoenen, voetbalkousen, voetbalshorts... van de firma ‘Step in' uit Olen (met dank aan de ouders van medevrijwilligster Carolien). We kunnen ondertussen waarschijnlijk gans Tamale voorzien van voetbalstuff. Naast ons fotoalbum van het aangekochte material met het wijngeld, maakten we op onze blog ook een album aan met het spnsormateriaal. Door de vriendschappelijke matchkes op maandag en dinsdag en door ons tripje met Evelien op woensdag, donderdag en vrijdag kon het lesgeven vorige week niet doorgaan. Zo was het voor ons ook een beetje paasvakantie.

En hoe is het met het project van ons Neleke?
Druk, druk, druk!
Vermoeid maar voldaan sloot ik vorige week af. Naast de consultaties waren er veel bevallingen aan de orde. De mond-tot-mondreclame doet zijn werk.
In de voormiddag zat de consultative vaak goed vol en kwamen a terme vrouwen om te bevallen. Het heen en weer geloop zoals in Belgie zat er weer in. Daar hou ik van.
Doordat alles hier puur natuur verloopt duurde de arbeid vaak lang en gebeurde de bevalling vaak `s avonds laat. Ik bleef dus vaak op het werk vorige week en logeerde dus af en toe bij collega`s thuis. Enkele collega`s wonden namelijk op het ziekenhuiscomplex. Een klein groepje huisjes dicht bij het ziekenhuis. Gemakkelijk voor mij om er dus te logeren. Wat is het fijn een vroedvrouw te zijn!
Waar gebeurd verhaal:
Een vrouw komt op consultative met blauwe plekken. De vrouw is reeds enkele maanden zwanger. Door de zwangerschap is we sneller moe en bijgevolg is ze sneller moe en werkt ze minder hard. Juist hierdoor wordt ze door haar man vaak afgeranseld. Het was hard om te zien, je zag de schrik in haar ogen, schrik om terug naar huis te zien,... Triest. Wijzelf kunnen hier niets aan doen wat het lasting maakt voor een gezondheidswerker.
Volgende week meer. Tot dan!

Terwijl Nele de ene baby na de andere opving trokken Evellien, Wannes en Tom er op uit richting Wa (Western region). Op woensdagmorgen dachten we onze bus richting W a te kunnen nemen voor dag en dauw. Maar toen we uiteindelijk vertrokken was de dauw niet meer aanwezig en was de dag al lang aangebroken. Na een hobbeldebobbelreis van een zestal uurtjes door het Ghanese landschap bereikten we, goed door elkaar geschud, de stad Wa. Vanuit Wa namen we een trotro (bustaxi) richting Wechiau, een klein dorpje aan de Black Volta rivier, waar nijlpaarden gespot kunnen worden. Dat verliep alweer niet van een leien dakje. De trotro kon pas vertrekken als deze helemaal vol zat. Na opnieuw wat onderhandelen met de chauffeur, we beginnen er echt goed in te worden, zetten we koers naar Wechiau. Aan de steeds kleiner wordende dorpjes merkten we dat we steeds dieper en dieper No Man's Land inreden. Net voor zonsondergang bereikten we onze eindbestemming, dachten we... In Wechiau is er de mogelijkheid om op een platform te slapen boven de Voltarivier en zo de nijlpaarden by night mee te maken. Daar keken we reikhalsend naar uit, maar het Ghanese vervoer van die dag dacht er anders over. Door alle vertragingen die we opliepen was het te donker om nog naar het platform te trekken. We konden het dus op onzen buik schrijven. Na een ganse dag reizen was de teleurstelling groot. Een andere slaapgelegenheid was boven op het dak van een lodge een tiental km verder gelegen. Eens daar aangekomen verdween de teleurstelling als sneeuw voor de zon. De lodge bevond zich in een onbeschrijflijke omgeving onder een adembenemende sterrenhemel. We genoten vanop het dak van de lodge van een zalige nacht onder de prachtige sterrenbeelden. `s Morgens vertrokken we dan op nijlpaardenjacht. In een grote kano trotseerden we de Black Volta rivier tussen de tropische vogels en de zonsopgang als decor. Na een paar uurtjes peddelen troffen we de nijlpaarden aan in het midden van de rivier. Van op een veilige afstand zagen we niet veel meer dan hun ogen en oren boven water uitsteken en nu en dan hoorden we ze uitademen door hun gigantische neusgaten. Wel spannend, wetende dat nijlpaarden nog vrij agressief uit de hoek kunnen komen. Hoewel de nijlpaarden zich niet echt bloot gaven, beleefden we toch een hele mooie safari. Terug in stad Wa bezochten we de lokale markt met zijn koddige cafeetjes. De volgende dag namen we met pijn in het hart afscheid van ons Evelientje en reisden we zonder veel problemen terug naar ons Neleke in Tamale met weer een prachtige ervaring rijker.

In het weekend waren Wannes en Tom wat uitgeblust. Nele daarentegen zat nog boordevol energie. En dat was maar goed ook, want op paaszondag stond er een trouw op het programma. Yakuni, de middenvelder van KV Mechelen by the way, trouwde op zondag met zijn Ghanese schone deerne. Helaas was hij zelf niet van de partij. Door het drukke voetbalsysteem in Belgie moest hij zijn kat sturen. Toch was het een waar feest met alles erop en eraan. Je zag onmiddellijk waar het geld zit... Tussen het begroeten van beide families door was er eten en drinken à volonté. Volgens de Moslimtraditie hoort de vrouwelijke helft van het koppel zich 6 maal van kledij te verwisselen. En niet zomaar een ander broekske aandoen, maar wel het ene prachtkleed na het andere over het hoofd trekken. Ze onderging telkens een ware metamorfose. Tegen de avond werd de trotse bruid dan uitgeleverd aan de familie van de bruidegom op een grootse troon met veel pracht en praal. Heel indrukwekkend allemaal.

Deze week zijn we al gekomen aan onze laatste week in ons 'modern' gastgezin. We genieten nog van het stromende water en de elektriciteit vooraleer we voor 6 weken naar de traditionele compound trekken. Dat wordt gegarandeerd weer een aparte ervaring.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs x