De laatste week in ons gastgezin is een feit.
Na deze week zeggen we vaarwel tegen stromend water en elektriciteit.
Vlug nog een doucheke met stromend water pakken
en daarna naar het toilet om nog eens goed te ...

Den tijd gaat hier veel te vlug. Ons Tamaleavontuur zit er voor de helf weer op. Op maandag 2 mei ruilden we ons prachtige gastgezin in de stad in voor ons nieuwe gastgezin in the village. Maar eerst genoten we vorige week nog met volle teugen van een goed doucheke en staken we al ons high-tech materials nog eens goed vol met elentriek.

De projecten gaan hun gewone gangetje verder. De kinderen zweetten de trainingsshirts weer goed vol en lieten het balletjes goed rollen. Aangezien het scorend vermogen van bepaalde scholen wel wat beter kan, focusten we ons vooral op het afwerken op doel. De goalkeepers zullen het geweten hebben. Het lesgeven gaat dan weer wat te traag vooruit naar ons idee. We missen extra manschappen die in dit project wat meer regelmaat kunnen steken. Met twee dagen in de week lesgeven is het vrij moeilijk om een deftig tempo te bereiken. We gingen dus opzoek naar gemotiveerde vrijwilligers die zich in dit project ook willen inzetten. Afwachten wat er uit de bus komt. Wij blijven ons alleszins volledig geven.

Ons Neleke kruipt weer even in de schrijfpen:
Vorig week rende ik vaak van hier naar daar maar deze week was de stoel af en toe mijn beste vriend. Het was een hele rustige week. Ik heb het liever druk maar je kan de patienten niet tevoorschijn toveren dus maakten we plezier, lachen de dag door. Ook al was het rustig, het bleef plezant om iedere dag op te staan voor het werk. Op dinsdag kwamen twee vrouwen die ik hielp bevallen langs met hun baby voor postnataal onderzoek en om hun wonder te laten zien. Super leuk om ze terug te zien en te zien dat alles goed gaat. We controleerden de heling van de episiotomies,baarmoederstand, borsten,etc. Wanneer het kind een meisje is,vragen ze ook vaak om oorbellen te prikken. Soms is het kind slechts twee dagen oud. Het gebeurt niet zoals in Belgie. Ze prikken gewoon met de oorbel door het oortje alsof het niets is. Ikzelf vond het maar niets dus liet het de vroedvrouwen doen. Bevallingen bleven uit. Enkel op woensdagnacht was er een bevalling. Ze belden me op maar ik woonde te ver om te gaan dus bleef in mijn bed liggen. Het zal beter zijn eens we volgende week in de compound zitten want dan zitten we helemaal niet ver van mijn werk. Een rustig weekje zonder veel nieuwtjes dus.
Volgende week meer!

Vorige week was het de week van de officiële openingen. In de Kids Active School, een school opgericht door onze organisatie, werd de nieuwe keuken ingehuldigd. Als Very Important Persons J moesten wij daar natuurlijk van de partij zijn. Uiteindelijk waren we er meer voor te helpen dan als VIP. De kinderen, hun ouders, de leerkrachten en de Chief van het dorp waren heel enthousiast met de nieuwe keuken. Op donderdag kregen we dan met de organisatie een nieuw kantoor. De plechtige opening gebeurde heel formeel. WC-papier werd gebruikt als officieus lint en onze vingers als officieuze schaar. Een pannenkoekenfestijn zou het hele gebeuren compleet maken. Maar het nieuwe kantoor is niet zo pannenkoekminded. De pannenkoekenbak mislukte, dus aten maar met z'n allen overheerlijke rijst samen met heel lekker klaargemaakte rijst en dat alles bestrooid met een snuifje rijst. De komende dagen, weken en waarschijnlijk ook maanden wordt alles heel gezellig ingericht in het nieuwe kantoor. Dit kantoor is veel ruimer, frisser, gebruiksvriendelijker... het voorziet zelf slaapgelegenheid aan een tiental mensen, we zijn er dus vreet content mee.
Met al dat openen van nieuwe gebouwen dachten we er aan dat we zelf ook nog een nieuw gebouwtje aan het financieren zijn met het wijngeld. Op het project waar we een aantal weken terug de verf lustig tegen de muur kwakten is men momenteel bezig met twee slaapplaatsen bij te bouwen. Het project voorziet een thuis voor meisjes die door omstandigheden op straat zijn terecht gekomen, meestal met een kind ten laste ten gevolge van verkrachtingen. Manon, een vrijwilligster van de organisatie, sponsorde al een deel van deze werkzaamheden. Wij betalen een bedrag van 1500 cedi (750 euro) om het hele project te kunnen afronden. Waarschijnlijk zullen we de komende weken de nieuwe slaapkamers opnieuw een likje verf geven. Weer iets om naar uit tekijken.

Nevenactiviteiten waren er vorige week genoeg. Op paasmaandag gingen we met z'n allen naar de Easter picnic. En dat mag vrij letterlijk genomen worden. We arriveerden op een gezellig groot domein waar men samen met hun frigobox genoot van muziek, eten en drank. Een ideale combinatie voor een geslaagde namiddag vol leute en vertier. ‘s Avonds trokken we dan richting het gigantische stadium om het optreden bij te wonen van de enige echte Castro. De Ghanese muziekgod waarvan we al menig liedjes kunnen meezingen. We dachten een groots U2-podium te zien oprijzen in het stadium met daarvoor een massa volk. Maar we moesten ons tevreden stellen met een samenstelling van een paar podiumstukken en een handvol affiches als versiering. Het stadium zat bijna voor een twintigste vol. Toch keken we vol verwachting uit naar een spetterend optreden van Castro die om 23u normaal de loef ging afsteken. Na een hoopje wannabe artiesten de revu te zien passeren, was het voorprogramma, dat bijna het ganse programma inhield, tegen 2u gedaan. Eindelijk zagen we meneer Castro en zijn aanhang op het toneel verschijnen en na een vijftal liedjes te playbacken terug in de coulissen verdwijnen. Maar we kunnen toch zeggen dat we de grote Castro gezien hebben en hij heeft wel echt goeie muziek, youtuben die handel!
Op vrijdagavond genoten we van een prachtige cultural dance in onze stamkroeg Sparkles. Door ons uitbundig meebewegen op het djembegeroffel merkte men al vlug dat we er wel zin in hadden. Toevallig dansten ze de dans dat wij tijdens onze danslessen leerden. Het moment om onze danceskills boven te halen. Voor het ganse Sparklespubliek lieten we onze beste danspasjes zien. De rest van de avond genoten we van een zot staaltje Afrikaanse dans en muziek.
Op zaterdag waren we sollidair met de Nederlanders en vierden we samen met hen Koninginnedag. We maakten het feest volledig internationaal door de aanwezigheid van twee Amerikaanse vrijwilligers die we leerden kennen in Kumasi. Jessica en Sung kwamen ons een bezoekje brengen vooraleer ze terug richting hun land van herkomst trokken. Samen met deze leutige bende aten en dronken we op kosten van de Nederlandse belastingbetaler, dat voelde goed aan J. We moesten er toch van profiteren, nu we niet veel meer moeten verwachten van onze eigen Belgische regering... De Nederlandse feestdag sloten we af met een wilde dansavond in Gidipas opnieuw onder een prachtige sterrenhemel.
Op zondag eindigden we onze laatste week in de ‘luxe' met een heuse zwempartij met onze broers en zussen. In het weekend ziet het zwembad letterlijk zwart van het volk. Onze zwarte vrienden zijn vooral te vinden in het ondiepe gedeelte. Enkel de durvers wagen zich in het diepe gedeelte om acrobatische stunts uit te halen. Ze kunnen er wat van, toch zouden zwemlessen hier wel op zijn plaats zijn. Achteraf aten we samen nog nen lekkere Mango. Het was een prachtig afscheid met onze familie, we zullen ze missen.

Op naar het nieuwe gastgezin in het dorpje zonder stromend water en elektriciteit. Weer wat voer voor een hoop prachtige nieuwe ervaringen. Alles erover in het volgende verhaal.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x