Het is hier hartstikke lekker
en we zijn mega dol op de geitjes hun gemekker.
Heel geinig allemaal,
hoewel de geit vaak op zijn sodemieter krijgt van al dat kabaal.
Poepen doen we op het poepveld,
dat is in het dorpje het belangrijkste dat telt!

Een heel leuk gezellig leventje hier in het dorp, alleen jammer dat iedereen ons hier ziet als Nederlanders. Dat merken we vooral aan de paar Nederlandse woorden die men hier kent. Vooral het gedoei op iedere hoek van de straat hebben we al meer dan genoeg gehoord. ‘Der mag ier verdoeme oek wa meer West-Vloams anwezig zin!’ Nen stoeren ‘Yooow’ als begroeting en nen vettigen ‘salu’ als afscheid zijn voorlopig de eerste woordjes die we aanleren. Toch moeten we onze noorderburen hartelijk bedanken, want aan de vriendelijkheid van de Ghanesen hier, merken we dat onze Nederlandse voorgangers een heel goede indruk hebben na gelaten.

Het afscheid van ons vorig gastgezin was toch wat in mineur. Ons gastmoeder was de laatste tijd wat gierig geweest. Dat wilden we toch met haar even bespreken voor we vertrokken, maar onze woorden kwamen niet direct in goede aarde terecht. In tegendeel, we leerden het Ghanese temperament van ons moeder kennen. Bijgevolg draaide ons afscheid dus niet uit in een gezellige goodbye dinner zoals in Kumasi. Gelukkig namen we in het zwembad de dag ervoor goed afscheid van onze broers en zussen, want die zullen we echt missen. In het nieuwe gastgezin werden we dan weer heel warm ontvangen. Vanaf nu zitten we niet meer samen in een gastgezin , maar hebben we elk ons eigen vader, moeder, broers en zussen. Toch wonen we alle drie op een steenworp van elkaar. Het is echt interessant om elk onze eigen ervaring op te doen in de compound. Een compound is een traditioneel huis met lemen muren en rieten daken. De traditionele woning bestaat uit verschillende aparte huisjes. De mannen slapen in vierkante huisjes en de vrouwen en kinderen in ronde huisjes. Het grootste ronde huis is de inkomhal. Het biedt een verbinding tussen de buitenkant en de binnenplaats van de compound. Daar slaapt dan ook niemand. In deze ruimte worden mensen ontvangen tijdens speciale gelegenheden. Er zijn dan ook nog kleinere ronde hutjes voor de schapen, geiten en kippen. Aan de rand van de binnenplaats bevindt zich dan de douche, een hokje in de ommuurde omheining waar je een bucket shower kan nemen. Alles wordt in een cirkel gebouwd zodat je in het midden een gezellige binnenplaats krijgt. Op de binnenplaats staan stenen kruiken met water om te douchen, te wassen, te drinken… De kruiken worden 2 a 3 keer per dag bijgevuld met water van de tap, wat verder gelegen in het dorp. We moeten dus wat zuinig zijn. Dit ganse plaatje zorgt voor een ongelofelijke gezellige sfeer. De dagelijkse bezigheden zijn wel wat eentonig. De vrouwen zijn bijna de hele dag bezig met koken op een houten vuurtje tussen een paar kleine rotsblokken in het midden van de binnenplaats. Als ze niet aan het koken zijn is het de was en de plas die op hen staat te wachten. De mannen doen allerlei activiteiten buitenshuis zoals: landbewerken in het regenseizoen, rieten daken maken (op zondag kreeg Tom een nieuwe laag riet op zijn dak), bakstenen vervaardigen uit leem, helpen bij het opbouwen van een compound… De meeste kinderen krijgen kans school te lopen. Daarna helpen ze ook mee in het huishouden of spelen ze voetbal en andere leuke spelletjes. En van dit alles maken wij de komende weken deel uit. Wat een onbeschrijfelijke ervaring.

In het voetbalproject blijven we lustig verder trainen. Vorige week deden Wannes en Tom er zelfs een specialleke bovenop. In plaats van Ghanese voetbal, leerden we hen Chinese voetbal. Een leuk tussendoortje. Natuurlijk bleven we het accent leggen op: control and pass, shoot on goal and score! Alles blijft gesmeerd lopen. We kregen zelfs bezoek van een zekere Maxuel. Hij beweert journalist te zijn van het magazine Busac, een Canadees tijdschrift. Hij is enorm geïnteresseerd in ons voetbalproject en wil er graag een artikel over schrijven. Voorlopig moeten we nog een afspraak maken voor het interview. Afwachten wat dat wordt. In het lesgeven aan onze volwassenen met een beperking beginnen we echt resultaat te bereiken, toch blijft het heel traag vorderen door de weinige tijd die we er maar kunnen insteken. We kregen wel opnieuw de hulp van Marleen, maar dat is jammergenoeg maar tijdelijk. Het lijkt er op dat we voorlopig geen extra vrijwilliger zullen krijgen in dit project, helaas.

Opnieuw ons Neleke aan het woord:
Op maandag werd niet gewerkt. Eerste werkdag van mei is vakantiedag, rustdag. Dinsdag daarentegen was het druk, druk, druk. De maand april is gepasseerd dus tijd voor maandelijkse rapporten. Ik kan de consultaties alleen afhandelen mits tolk In de buurt. Leuk! Al moet ik zeggen dat er op dinsdag en woensdag vrouwen langs kwamen met de meest ongewone ziektes. Na labo-onderzoek vielen sommigen toch door de mand en waren ze helemaal niet ziek. Op die manier probeert men gratis medicatie te verkrijgen in het ziekenhuis. Jammer dat het op deze manier moet gebeuren. Op woensdag kwam een vrouw op consultatie die beweert zwanger te zijn en bloedverlies heeft sinds midden april. Veel geloof zat er van ons niet in, maar vroegen haar toch met een urinestaal terug te komen. De volgende dag kwam ze terug met het urinestaal en na onderzoek bleek ze toch zwanger te zijn. Ik begreep er niet veel van. Ik adviseerde om een echo te laten nemen in een ander hospitaal, aangezien dit bij ons onmogelijk is. We zullen zien. De volgende dagen blijft het ongelofelijk druk. De administratief verpleegkundige was afwezig waardoor het vele schrijven nu ook op ons schouders terecht kwam. Ik heb het nog nooit zo hevig druk gehad. De vroedvrouwen kregen er hier stress van. Duidelijk dat ze deze stresssituaties niet gewoon zijn. Met een lichte hoofdpijn door de grote drukte en hete temperaturen eindigde ik de werkdagen. Dinsdag 10 mei, mijn laatste werkdag in mei, want ik vertrek voor 14 dagen op reis met mijn Hanneske. Een leuke dag om mei te eindigen. De consultaties gingen volt.
Voorlopig helaas geen bevallingen meer. Mijn handen kriebelen om bevallingen te doen, maar ze komen niet. Geduld is een schone deugd. Tot over 2 weken!

In onze eerste week in ons nieuw gastgezin waren we ‘s avonds meestal de deur uit. Of we hadden een verjaardagsetentje van Stefanie, een medevrijwilligster. Of we volgden de halve finale van de Champions League bij Samuel, een collega van Nele. Of we deden een nieuwe poging pannenkoeken te bakken met de organisatie, wat deze keer voortreffelijk lukte. Op Vrijdag kregen Wannes en Tom hun aller, aller, aller laatste bezoek over de vloer. Stef en Sandy, twee vrienden die we leerden kennen net voor ons vertrek naar Ghana. Met een gewoonlijke vertraging van 5 uren arriveerden ze in onze thuishaven Tamale. We lieten hen tijdens het weekend onmiddellijk proeven van ons Ghanese leventje hier. Op het programma stond: schilderen op het project van de straatvrouwen, stadsbezoekje en compoundbezoekje doen en op zaterdagavond het nachtleven induiken op onze swingende rooftop. De dagen erna stonden nog meer machtige activiteiten gepland. In het volgende verhaal meer daarover.

De weekjes beginnen echt in te korten nu. Sinds we over de helft van ons verblijf zijn vliegen de dagen/ weken mega snel voorbij. Maar we blijven genieten met volle teugen van iedere prachtige ervaring.

Vele groeten Nele, Wannes en Tom
Tot blogs
x