Hiperde hiperdie hop
hippo’s spotten was deze keer geen flop.
Olifanten daarentegen
hebben we niet voor elkaar gekregen.
Een hevige regenstorm by night
zorgde voor en onvergetelijke ervaring op de hippo hide.

Het rijmpje vat heel kort samen wat Stef en Sandy, onze twee bezoekers, beleefden tijdens hun laatste Ghanese avonturen. Straks meer daarover. Eerst pakte ons Neleke woensdag de biezen. Haar loverboy Hannes komt voor drie weekjes onze habitat onveilig maken. Ze ontmoetten elkaar in Kumasi om van daar hun rondreis door Ghana te beginnen. Deze week brengen de tortelduifjes een bezoekje aan Tamalecity. Als Nele terug in de schrijfpen kruipt vernemen jullie alles over hun dolle avonturen.

Op maandag en dinsdag planden we voor de tweede maal op rij vriendschappelijke wedstrijden. Op maandag stonden bij de jongens de twee titelkandidaten tegenover elkaar. Deze geladen match werd gevolgd door twee heel enthousiaste supporters. Sandy schreeuwde haar keel schor voor The Blues en Stef speelde spionkop voor The Reds. De wedstrijd werd fel bevochten zowel op het veld als naast het veld. De motivatie van onze voetbalsterren was weer ten top. Kwam het door de aanwezigheid van hun hevige fans of zaten de nieuwe ballen er voor iets tussen? Van Stef en Sandy kregen we tien nieuwe leren voetballen. Ook nieuwe metalen fluitjes namen we graag in ontvangst. Voor the girls konden ze T-shirts bemachtigen van de foute party van Q-music. De meisjes voelden zich zonder het te weten goed fout. Om de voetbalbenodigdheden helemaal compleet te maken, kregen we er nog een six pack Stellabier bovenop, maar dat houden we voor tijdens de nabespreking. Terwijl Stef en Sandy op dinsdag een glimp van een olifant probeerden op te vangen in Mole parc, zetten wij de oefenwedstrijden verder. Van een bepaalde school waren alle leerlingen aanwezig om te supporteren en we hebben het geweten. Na iedere goal brak de hel los. Een stormloop van joelende kinderen overspoelde het veld met hier en daar een flikflak en wat acrobatische salto’s. Dat belooft voor the big tournament over een paar weken. Door de friendly games en ons bezoek van Stef en Sandy hadden we geen tijd om les te geven aan de volwassenen met een beperking. We zullen er toch eens goed moeten over nadenken wat we nog willen bereiken in dit project. Opgeven staat niet in ons woordenboek, toch zal er iets moeten veranderen. Deze week steken we eens de koppen bij elkaar.

Dinsdag zaten Stef en Sandy in Mole, maar het geluk was niet aan hun zijde. Na problemen gehad te hebben met de taxichauffeur de dag voordien, was er op dinsdag geen olifant te bespeuren. Door het regenseizoen zijn er meerdere drinkplaatsen in het natuurpark aanwezig waardoor de olifanten meer verspreid zitten over het reservaat. De kans om olifanten te spotten wordt zo dus kleiner. Geen chance dus. Woensdag pikten we hen op om samen met Annelien en Karen, twee prachtmeiden die we leerden kennen in Tamale, naar Wa door te reizen. Stef en Sandy namen hun malchance mee in de jeep, het enige praktische vervoermiddel naar Wa. Na een halfuur rijden zaten we met een klakband. Gelukkig had de chauffeur net voor we vertrokken een reservewiel gekocht, anders stonden we daar te blinken in de middle of nowhere. In Wa aangekomen konden we mits een paar strubbelingskes vrij gemakkelijke in Wechiau graken. Het dorpje aan de Black Volta River waar zich Hippo’s (nijlpaarden) bevinden. Een paar weken terug brachten we er ook een bezoek met Evelien, maar toen kwamen we te laat om op het platform te slapen en waren de twee hippo’s die we toen zagen niet zo heel indrukwekkend. We hoopten deze keer op meer geluk, maar met Stef en Sandy in onze gelederen…

Even vreesden we voor het ergste. Men vond geen boatman om ons naar het platform te varen, maar na serieus wat aandringen, lukte het toch. In twee grote kano’s voeren we richting het platform in een boom dat zich net aan de oever van de rivier bevindt. We beleefden een machtige avond in het maanlicht luisterend naar de geluiden die uit de rivier oprezen. Misschien waren het al de nijlpaarden die we hoorden. De avond werd vervolmaakt met een prachtig schouwspel van een onweer in de verte. Maar volgens de wet van Murphy liep alles wat te rooskleurig. Het onweer dat we ‘s avonds nog in de verte zagen, was plotsklaps niet meer zo ver weg. Rond middernacht gingen de hemelsluizen open. Aangezien het platform enkel voorzien is van een bladerdak, was het opkrassen geblazen. In aller ijl ramasseerden we ons boeltje en vluchtten we onder het platform, wat niet zo veilig was met een bliksem die om de vijf seconden de ganse oever oplichtte. In geen tijd waren we allemaal volledig doorweekt. Na een uurtje gezellig dicht bij elkaar te staan schuilen in de hoop dat we geen bezoek kregen van meneer de Python of mevrouw de Cobra, kwam het rescue team aandraven. Door overvolle plassen en netgevormde beekjes reden we met een paar op de achterbank en een paar in de laadbak van de jeep terug naar de lodge. Daar brachten we de rest van de nacht door. Achteraf bekeken waren het prachtige hilarische momenten om nooit te vergeten. ‘s Morgens was het nog altijd aan het regenen waardoor de kanosafari letterlijk in het water leek te vallen, maar we hadden genoeg tegenslag gehad. De nijlpaarden waren op ons aan het wachten. Tegen 8u was het gedaan met regenen en kropen we in de kano’s op zoek naar hippo’s. Lang moesten we niet zoeken. Na een kwartiertje zagen we een eerste nijlpaard heel eventjes met zijn kopke boven komen. Dat was nog maar een begin. Wat verder zagen we een kudde van 11 hippo’s in het midden van de rivier. Een prachtig spectakel. Niet enkel hun kop, maar hun ganse dikke lijf met alles erop en eraan konden we van op een 10 meter afstand bewonderen. Op een bepaald moment sperde zelfs een van de dikkertjes zijn bek open en ontblootte zijn scheve tanden, ongelofelijk. Dit maakte onze trip naar Wechiau volledig goed. Om de trip helemaal Ghanees te maken kregen we op onze terugweg van Wechiau nog een specialleke bovenop. Bella de koe en boer Tuur vergezelden ons in de trotro (bustaxi). De laatste bank werd uit het busje gevezen en op het dak gebonden. Bella werd letterlijk opgeplooid en onder een hoop koffers gepropt en boer Tuur zag dat alles goed was. We beleefden opnieuw een prachtige ervaring. Op donderdag was het dan weer zo ver. We namen afscheid van onze twee vrienden Stef en Sandy, waarmee we een prachtige tijd hebben beleefd. Na nog een dagje Wa keerden we samen met Annelien en Karen terug naar Tamale. Op zaterdag was het dan Annelien en Karen dat we mochten uitwuiven. Je schept echt wel een speciale band tijdens zo’n dolle avonturen. We zullen onze vier hippovrienden missen.

De rest van het weekend was het wat bekomen van de hippotrip en ons opnieuw opladen voor de komende werkweek. De laatste rechte lijn van de projecten is ingezet. Nog een paar deftige trainingen en dan the big tournament, iets om naar uit te kijken.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x