Onze oogskes dreven in het sop,
’t was huilen met de pet op.
Afscheid nemen van hete Tamale
is verdikke geen gemakkelijke paté.
Vorige week zaterdag was ’t van dat.
We hebben er verdoeme nen skonen tijd gehad.

Vorige week was het onze laatste week Tamale. Met pijn in het hart namen we op zaterdag afscheid. Het was niet eenvoudig nu we zelf in de positie waren om te vertrekken. We zullen de prachtige mensen, de zalige sfeer, ons eigenste Tamale kei hard missen. Tamale krijgt een heel mooi plaatske diep in ons hart.

In onze laatste week stond afscheid nemen centraal. Zo gingen Wannes en Tom nog een laatste keer bij de scholen langs voor een uitgebreid dankwoord en namen afscheid met een welgemeende ‘see you later’. We beloofden hen zeker terug te komen. Wie weet kunnen we enkele van onze voetballerkes dan gaan bewonderen bij the Black Stars, het nationale voetbalteam van Ghana. Het voetbalproject konden we perfect afronden met uiteindelijk toch nog een interview voor het Canadese magazine ‘Wigup’. Maxwell, hun Ghanese correspondent, sprak ons een maand terug aan na één van onze voetbaltrainingen. De journalist was heel geïnteresseerd in het concept: sport op school. Waarschijnlijk had ons wit-zijnde er ook iets mee te maken. Hij vroeg ons voor een exclusief interview. Een maand later zaten we naast elkaar en deden we alles grondig uit de doeken terwijl Maxwell alles keurig opnam met zijn professionele bandrecorder. Het interview zal binnenkort verschijnen op de site: www.wigup.tv. Het project met onze volwassenen met een beperking zat ook in zijn laatste fase. Zoals gepland gaven we het interieur van de twee klaslokaaltjes een nieuw laagje verf en brachten we wat orde in de chaos. Het materiaal dat ooit verkregen werd door andere vrijwilligers lag als een hoop stinkend afval in hun kast. Dat boeltje moest eens deftig uitgemest worden. Tijdens het uitmesten leerden we waarschijnlijk de ganse insectenpopulatie van Ghana kennen. We staken uiteindelijk de fik in al het afval en plaatsten alles achteraf weer zorgvuldig op zijn plaats. Onze 'leerlingen' die de werkzaamheden op de voet volgenden zagen dat het goed was. Zo sloten we het lesgevenproject ook in glans af.

Neleke aan het woord:
Raar maar waar, mijn laatste werkweek, het is een feit. Elke dag voelde als een laatste dag en ik wilde de tijd stopzetten. Ik hoopte toch nog een laatste bevalling te kunnen doen.
Het werd in ieder geval een drukke werkweek. Op maandag en dinsdag wisten we niet waar eerst gelopen. Mama Sera en ik losten consultatie per consultatie af. Het werd een lange en lastige werkdag. Het valt op dat het regenseizoen gestart is want veel zieke vrouwen, vrouwen met malaria meldden zich aan. Ook de kinderafdeling zat stampvol. De medische assistenten konden haast niet volgen. Een grote invasie van patiënten. In de late namiddag was er een nieuwe labourcase. Helaas speelde het gsm netwerk alweer de boeman. Woensdag konden we even op adem komen en konden we af en toe een praatje slaan, plezier maken. Dat we elkaar zullen missen is een groot feit. Er over praten lag al gevoelig. Een teken dat ik zeer close was met mijn geliefde collega’s. Hoera! Rond 21u belde mama Sera me op ivm een nieuwe labourcase. Snel er op af was mijn boodschap. Een vrouw die haar 7^e kind verwachtte lag op de bevallingstafel haar weeën op te vangen alsof het niets was. Chapeau! Mama Sera was reeds aanwezig. Samen maakten we alles in gereedheid voor de bevalling. Doordat mama Sera en ik zaten te kletsen, hadden we haast niet door dat het kind echt op komst was. Net op tijd zag ik het hoofdje insnijden. Rond 22.30u hielp ik een jongen van 2,8kg voor het eerst de wereld zien. Moeder en kind deden het prima. Op donderdag nam mama Sera een rustdag waardoor ik er alleen voor stond. Als enige vroedvrouw aanwezig kon ik mijn mannetje staan. Alweer een drukke werkdag. Het was alvast een weekje om U tegen te zeggen. Vrijdag, laatste werkdag/laatste Tamaledag. Ik had geen zin om uit mijn bed te komen. Veel werd er niet meer gewerkt. Ik liep van her naar der om praatjes te slaan, laatste foto’s te nemen, etc. Ik had snoepjes gekocht om te trakteren en had ook typisch Afrikaanse stofjes gekocht voor mijn collega vroedvrouwen, een kalender gemaakt met foto van de eerste bevalling er op. Voor het ziekenhuis maakte ik kalender met groepsfoto. Nog even wachten op afscheidsceremonie.
Tom, Wannes en ik hebben beslist om ook mijn project financieel een duwtje in de rug te steken. We staken de koppen bij elkaar en maakten 500 euro of 1000 Ghanese cedi vrij om medicatie voor kinderen aan te kopen. Vooral medicatie om malaria te bestrijden was noodzakelijk. We belden de plaatselijke farmacie op die later in de voormiddag langskwam met hun bestelbusje. Door het aankopen zorgden we voor een kleine voorraad die ze in momenten als nu goed konden gebruiken. De mensen kopen de nodige medicatie aan en zo wordt ons gesponsord geld steeds in de running gehouden en is er steeds voldoende medicatie aanwezig. In totaal kunnen we steeds een grote 500 kinderen helpen. Alweer een goede daad! Rond 11u kwamen de grote bazen langs en werd een kleine bedankingsceremonie gehouden. Bedankingswoordjes werden geplaceerd, geschenken uitgedeeld. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik werd uitgenodigd op een drink in de late namiddag als dank voor de financiële steun en moest ook Wannes en Tom meenemen. Na een laatste uurtje werken was het moment van afscheid nu echt aangebroken. Huilend gaf ik iedereen een dikke knuffel en bedankte hen voor deze onvergetelijke ervaring en mooie momenten. Mijn geliefde collega’s mama Sera en Eva konden ook hun tranen niet bedwingen. Afscheid nemen was bikkelhard. Zo snel mogelijk terugkomen is een feit. In de namiddag bracht ik nog een bezoek aan mama Florence die in conge was, gaf ook haar een stofje. Ik moet het afscheid proberen een plaats te geven. Bye bye St Lucy Policlinic, Thank you and see you soon!

Naast de aankoop van de pillerie voor de polyclinic van Nele, staken we ook al een deel van ons wijngeld in het bouwen van extra lokalen voor het project met straatmeisjes. Een tijdje terug staken we samen met alle vrijwilligers de handen uit de mouwen om de nieuwe lokalen een likje verf te geven. Vorige week werden we uitgenodigd door priester John die dit project oprichtte. We werden uitgebreid bedankt met een heerlijke maaltijd en een Ghanees hemd voor Wannes en Tom en een Ghanees kleedje voor Nele. Het was heel leuk te zien hoe de extra lokalen prima dienst deden als naaiwerkplaats. De dankbaarheid van de meisjes en hun begeleiders was groot. Met een warm gevoel namen we ook afscheid van dit project.

Merle (een medevrijwilligster), Wannes en Tom beproefden hun succes in de Ghanese filmindustrie. Binnen een paar maanden debuteerden we op het Ghanese doek. Filmzalen zullen volstromen voor de première van het jaar. Op maandag na een zware schilderdag werden we tijdens het uitrusten aangesproken door de regisseur van een traditionele Ghanese film. Later bleek de regisseur ook de hoofdrolspeler, cameraman, monteur en producer te zijn. Een belangrijk persoon dus. Hij vroeg ons als figuranten mee te werken in een scene van zijn film. Ongelofelijk kluchtig hoe men hier te werk gaat. Achteraf werden we uitgenodigd naar zijn studio om al het resultaat van de opgenomen scene te zien. Eerlijk gezegd, wel een mooi resultaat. Vooral omdat we als blanke te pas en te onpas verschillende keren met dezelfde close-up in beeld kwamen. Wij moesten als ‘witte’ zijn film duidelijk wat meer allure geven. Het eindresultaat komt binnenkort op youtube onder de naam ‘AFA Digital’. Opnieuw youtuben die handel.

In onze laatste week probeerden we vooral zoveel mogelijk nog te genieten van ons Tamaleke. Even meehelpen op het land bij vader Yussif, een balletje meetrappen met de jongens van het dorp, een fietstochtje maken door het ongerepte landschap rond ons dorp en vooral zoveel mogelijk bij onze beste Ghanese vrienden Samuel en Richard vertoeven. We gaven verschillende afscheidscadeautjes, maar de twee schommels die we onder de mangoboom hingen was wel de kers op de taart. De kinderen van onze gastfamilies amuseerden zich rot met de schommels. We genoten er nog van met volle teugen, maar op zaterdag was het dan zover. Tegen 12u ’s middags gingen we naar het busstation, maar Tamale wilde ons niet onmiddellijk loslaten. Na 6 uren wachten lieten we uiteindelijk Tamale achter ons en zetten we koers naar Kumasi. Tijdens de busrit waren we allen wat stil geworden.

Onze Ghana-avontuur zit er nog lang niet op. We hebben nog een ganse maand voor de boeg. Deze week vertoeven we terug in stad Kumasi, de thuishaven van Wannes en Tom, en volgende week trekken we dan rond door onbekend Ghanees gebied. Weer iets om naar uit te kijken.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x