The End My Only Friend (de laatste maand)

Het einde is in zicht!
Afscheid nemen van Ghana is nu nog onze enige plicht.
Op zaterdag vliegen we terug naar ons Belgenland
met een dikke rugzak prachtige ervaringen in de hand.
Liefste Ghana, we beleefden met jou prachtige gebeurtenissen.
We zullen je verdikke, verdoeme, verdomd, keihard missen!

Aan alle mooie liedjes komt een einde. Op zaterdag zetten we een punt achter dit prachtige Ghana-avontuur. Dan pakken we onverbiddelijk onze biezen en keren we met een voldaan gevoel terug naar onze geliefde thuishaven. De laatste weken hebben we er nog met van volle teugen van genoten. We reisden van de grote stad Kumasi naar de prachtige Voltaregion met zijn tropisch klimaat. Van daaruit trokken we zeewaarts en exploreerden we de ganse Ghanakust. Onze laatse dagen brengen we door in de veel te drukke hoofdstad Accra. Door het constant reizen van de ene prachtige plek naar de andere moesten we het bloggen even achterwege laten, waarvoor onze excuses. Bij deze een bondig verslag van onze laatste maand Ghana.

Na het pijnlijke afscheid van hete Tamale, arriveerden we terug in het natte Kumasi. Een groot verschil was niet enkel de drukte van de grootstad, maar ook het mooie zonnige weer van Tamale was er niet meer te bespeuren. Het regenseizoen was er al volop bezig. Toch was het voor Wannes en Tom zalig hun gastfamilie van de eerte 2 maanden terug te zien. Samen met Nele en Karen, onze vriendin waar we de laatste maand mee rondtrokken, genoten we opnieuw van de zotte luxe van een heerlijk ontbijt, een lekker doucheke, elentriek voor den gsm, internet... .
Na een weekje gekumasiet te hebben, namen we de trotro riching Aburi Tutu. Tutu ligt op 50 km ten noorden van Accra tussen de Bergen. Op een van die Bergen bouwden Veerle, een dochter van de nicht van de moeder van Tom, en Franky hun droomhuis. Zonder electriciteit en stromend water, maar met slimme eenvoudige middelen zorgen ze in hun huis voor een zalig comfort. Samen met hun dochtertje Suzan van 4 wonen ze al een hele tijd in Ghana. Voor ons was dit een ideale tussenstop vooralleer we het echte rondreizen begonnen.
Het leuke gezelschap, de prachtige sfeer en het overheerlijke eten, liet ons bijna niet vertrekken op rondreis. Toch vertrokken we op maandag 20 juni als echte Backpackers op avontuur. Onze eerste stop was Akosombo dam. Deze enorme stuwdam voorziet 60 % van de Ghanese bevolking. Tijdens de rondleiding werd onze electriciteitkennis op de proef gesteld. Onze gids, the uncle van een Ghanese vriend uit Kumasi, liet ons ook plaatsen zien waar de `gewone` bezoeker niet komt. Zo kregen we boven op de stuwdam een prachtige view over the Voltarivier. Onze trip was prima begonnen.
Na in Akosombo in de luxe te baden van een klassevol guesthouse trokken we door de Ghanese Bergen en de prachtige natuur naar een primitieve lodge in Dzemeni, een klein dorpje aan het Voltameer. Aan de omgeving te zien vissen de vissers waarschijnlijk meer afval op dan vissen. De oever van het meer leek eeder een stortplaats dan een pittoreske vissershaven. Wel heel interessant om tijdens het reizen deze verschillende plaatsen met elkaar te vergelijken.
Daarna trokken we een heel stuk noordwaarts naar Hohoe. Dit gezellig stadje was het meest noordelijke punt van de Voltaregion die we bezochten. Van daaruit gingen we op expeditie naar de Wli waterfalls. Na een zware beklimming door het tropische regenwoud met een vochtig klimaat, bereikten we de adembenemende upperfall. Deze waterval bevindt zich in No Man's Land, want het water komt van Togo en valt neer in Ghana. Zonder een van beide is er dus geen waterval, vandaar `No Man's Land`. Wat lager gelegen van deze biotoop van bomen en planten, vonden we een tweede waterfall, the lowerfall. Ook hier fladderden de exotische vlinders ons rond de oren. Deze plaats vinken we aan als een van de prachtigste stukken natuur in Ghana.
Na Hohoe kwamen we Kpando tegen op onze reisweg. Kpando is een klein stadje dicht bij the Voltalake, maar door een paar tropische regenbuien zagen we dit stadje niet in al zijn glorie. Tussen de regenbuien door gingen we naar het meer op zoek naar een visser om ons mee te nemen op het meer en een paar eilandjes te bezoeken. 20 cedi (10euro) voor 2 uren op het meer leek ons een goede prijs en we vertrokken op weg naar het eerste eilandjes, maar halverwege het meer legde the fisherman de motorboot plotsklaps volledig stil. '20 cedi is too less, makes it 40!' brabbelde de man in gebrekkig Engels. Een hevige discussie barstte los midden op het meer. Uiteindleijk eisten we terug te keren naar de oever. Na veel getreuzel werden we na een halfuur op het meer terug veilig afgezet op het droge. We waren nog zo vriendelijk om 5 cedi te geven voor de `gezellige` trip op het meer, maar het hele boeltje kreeg nog een heftig staartje. De discussie verlegde hem naar the office van de meerpolitie. In plaats dat de politie aan onze kant stond, eisten ze geld om het zaakje rustig op te lossen. Een staaltje van echte Ghanese corruptie. Toch konden ze ons niets maken. Na ons losgerukt te hebben uit de klauwen van de arm der wet kozen we het hazenpad. Achteraf kwam dit voorval nog goed uit, want tijdens onze tijdelijke aanhouding hadden de hemelssluizen zich alweer opengezet. Wel een spannend verhaal om later aan de kleinkinderen te vertellen.
Na Kpando lieten we de Voltaregion achter ons en reisden we een ganse dag terug naar het zuiden, naar `t zeetje. Onze kustreis startten we in het oosten, in Keta Lagoon. De dunne strook land tussen the lagoon aan de ene kant en de woeste zee met wit strand aan de andere kant zorgde opnieuw voor een prachtig stukje natuur. De rijst- en maisvelden rond de oever van the lagoon maakten het plaatje compleet. De eerste nacht brachten we door in primitieve hutjes aan het strand. Deze hutjes bestonden uit stokken, palmboombladeren en grassen. Heel leuk allemaal, maar toen Karen en Wannes de volgende dag merkten dat ze onder de insectenbeten zaten, beslisten we toch maar om een ander oord te gaan opzoeken. Naast het relaxen op het strand en het trotseren van woeste zee gingen we op zoek naar de monding van the Voltariver, wat niet zo eenvoudig leek te zijn. De hobbele weg die we namen langst de kustlijn richting de monding eindigde op 5km van ons eigenlijke doel. De rest was Mangrovewoud dat enkel toegankelijk was per boot. Teleurgesteld dachten we ons doel niet te kunnen bereiken, maar vrij vlug vonden we een visser die ons met zijn boot voor een schappelijk prijsje naar de monding wilde brengen. Gelukkig een vriendelijke visser deze keer die zich aan zijn woord hield. Het zoutwater van de oceaan die het land binnendringt zorgt voor een typische vegetatie. Langs de oever wisselen mangroveplanten en palmbomen elkaar af. Hier en daar zagen we onbewoonde eilandjes met prachtige zandstranden en wat eenzame palmbomen. Eenmaal we de monding bereikten, merkten we dat het wateroppervlak veel wilder werd. We hadden ons doel bereikt! Op de terugweg hielden we nog even halt op een eiland die werd opgekocht door een zekere Libanees die er zijn eigen dorpje en buitenverblijf bouwde. Hopelijk blijft de rest van de ongerepte natuur uit de greep van rijke opkopers, want deze biotoop vinken we ook graag aan als een van de mooiste stukken Ghanese natuur.
Tijdens het reizen langs de kust namen we een onderbreking terug bij Veerle en Franky. Zij hadden voor ons twee motorbikes gehuurd om in de Bergen rond Tutu te gaan crossen. Hoewel we nog nooit op zo'n motors reden, deden Wannes en Tom het voortreffelijk met Karen en Nele achterop. Na nu en dan eens de grond van dichterbij mee te maken en de graskant uit te kammen verliep alles op wieltjes. Tijdens een rustpauze konden we genieten van een prachtig uitzicht. Tijdens de middag bezochten we Franky's boomplantproject dat zich midden in de jungle bevindt. Met de manchet in de hand voelden we ons een echte bushman.
Na dit prachtig avontuur trokken we terug naar de kust, naar Cape Coast. Deze kuststad is de thuishaven voor vele studenten, maar ook een heel gezellig toeristisch plaatsje met vele leuke bars, restaurants en een mooie beach. Voor Tom draaide Cape Coast iets minder goed uit. Een bloedtest wees uit dat er Tyfus in Toms bloed zat. Tyfus Tom werd uiteindelijk ook nog geveld. Toch konden we genieten van de luxe dat het toerisme met zich mee brengt. Een leerrijk bezoek aan Elmina castle, een fort gebouwd door de Portugesen, overgenomen door de Nederlanders en uiteindelijk verkocht aan de Engelsen, friste onze konoliale kennis op van Ghana.
Na wat pillerie genomen te hebben was Tom al vlug weer de oude en trokken we verder langs de kust naar het westen. Nele daarentegen trok terug naar Accra waar ze had afgesproken met Samuel, haar dikke vriend uit Tamale. In het meest westelijke punt tegen de grens met Ivoorkust verbleven we opnieuw in een prachtige lodge aan het strand. Alles stond daar in het teken van het beschermen van de zeeschildpadden, maar voor ons was het niet de goede periode om deze te spotten, wel vonden we een paar nesten. Het resort bevond zich dicht bij Nzulezo, het dorp op palen waarvan Geert Heyse een prachtig schilderij maakte. We konden dus niet anders dan deze plek in te plannen in ons reisschema en maar best ook, want dit komt ook op onze lijst van prachtigste stukken natuur. Met een kano voeren we door de moerassen en stukken jungle naar een binnenmeer waar in de verte het dorpje Nzulezo opdoemde. Dit dorpje staat volledig op houten palen boven het water. Het dorpje bevat ongeveer 400 inwoners, een kleuter en lagere school en een kerk. Als men gaat werken, naar de middelbare school moet of voor gelijk welke reden ook zich moet verplaatsen, gebeurt dit allemaal per kano. Toch een leven apart als je daar wordt geboren.
Zo bereikten we ons laatste doel van de reis en keerden we per taxi en trotro terug richting Accra. We verbleven nog een paar dagen tussen de Rasta's aan de kust in een paradijselijk resort Big Milly`s in Kokrobite net voor Accra. Onze valiezen moesten we nog gaan ophalen bij Veerle en Franky. We bedankten hen uitbundig voor het zalige verblijf. Nen dike vette merci! De laaste dagen vertoefden we in de hoofdstad Accra. Op donderdag namen we dan afscheid van onze liefste Karen waarmee we massa`s avonturen deelden. We zullen ze ook missen net als alle andere prachtige vrijwilligers die we in Ghana leerden kennen. Allen tot op de Antiliaanse feesten!!

We tellen niet meer de laatste dagen af, maar wel de laatse uren. Het zit er bijna volledig op, snif, snif. Toch nog een dankwoordje van onzentwege. Duizend maal dank aan de organisatie Vrijwillig Wereldwijd en vooral Maaike, Konny, Marieke, Bash en Sylvester die dit avontuur voor ons mogelijk maakten. Nen dikke merci aan alle vrijwilligers en andere mensen die we mochten leren kennen tijdens onze reis. En vooral bedankt aan alle trouwe lezers van de blog en familie en vrienden thuis die ons keihard steunden in onze onderneming. Jullie lovende berichtjes gaven ons onvoorstelbaar veel duwtjes in de rug. MERCI!!
Bij deze is het laatste verhaal geschreven. Binnen een paar uurtjes zitten we in de lucht richting Belgie, slik. We zullen ons geliefde Ghanaatje verdikke, verdoeme, verdomd keihard missen maar we komen terug, das zeker!

Vele groetjes
Tot in het Belgenland
Nele, Wannes en Tom
x

Ps: De foto's van het rondreizen worden binnen een paar dagen ook op de blog gepost. In de gaten houden die handel.

Laatste week bij hete Tamale (week van 6/6 - 12/6)

Onze oogskes dreven in het sop,
’t was huilen met de pet op.
Afscheid nemen van hete Tamale
is verdikke geen gemakkelijke paté.
Vorige week zaterdag was ’t van dat.
We hebben er verdoeme nen skonen tijd gehad.

Vorige week was het onze laatste week Tamale. Met pijn in het hart namen we op zaterdag afscheid. Het was niet eenvoudig nu we zelf in de positie waren om te vertrekken. We zullen de prachtige mensen, de zalige sfeer, ons eigenste Tamale kei hard missen. Tamale krijgt een heel mooi plaatske diep in ons hart.

In onze laatste week stond afscheid nemen centraal. Zo gingen Wannes en Tom nog een laatste keer bij de scholen langs voor een uitgebreid dankwoord en namen afscheid met een welgemeende ‘see you later’. We beloofden hen zeker terug te komen. Wie weet kunnen we enkele van onze voetballerkes dan gaan bewonderen bij the Black Stars, het nationale voetbalteam van Ghana. Het voetbalproject konden we perfect afronden met uiteindelijk toch nog een interview voor het Canadese magazine ‘Wigup’. Maxwell, hun Ghanese correspondent, sprak ons een maand terug aan na één van onze voetbaltrainingen. De journalist was heel geïnteresseerd in het concept: sport op school. Waarschijnlijk had ons wit-zijnde er ook iets mee te maken. Hij vroeg ons voor een exclusief interview. Een maand later zaten we naast elkaar en deden we alles grondig uit de doeken terwijl Maxwell alles keurig opnam met zijn professionele bandrecorder. Het interview zal binnenkort verschijnen op de site: www.wigup.tv. Het project met onze volwassenen met een beperking zat ook in zijn laatste fase. Zoals gepland gaven we het interieur van de twee klaslokaaltjes een nieuw laagje verf en brachten we wat orde in de chaos. Het materiaal dat ooit verkregen werd door andere vrijwilligers lag als een hoop stinkend afval in hun kast. Dat boeltje moest eens deftig uitgemest worden. Tijdens het uitmesten leerden we waarschijnlijk de ganse insectenpopulatie van Ghana kennen. We staken uiteindelijk de fik in al het afval en plaatsten alles achteraf weer zorgvuldig op zijn plaats. Onze 'leerlingen' die de werkzaamheden op de voet volgenden zagen dat het goed was. Zo sloten we het lesgevenproject ook in glans af.

Neleke aan het woord:
Raar maar waar, mijn laatste werkweek, het is een feit. Elke dag voelde als een laatste dag en ik wilde de tijd stopzetten. Ik hoopte toch nog een laatste bevalling te kunnen doen.
Het werd in ieder geval een drukke werkweek. Op maandag en dinsdag wisten we niet waar eerst gelopen. Mama Sera en ik losten consultatie per consultatie af. Het werd een lange en lastige werkdag. Het valt op dat het regenseizoen gestart is want veel zieke vrouwen, vrouwen met malaria meldden zich aan. Ook de kinderafdeling zat stampvol. De medische assistenten konden haast niet volgen. Een grote invasie van patiënten. In de late namiddag was er een nieuwe labourcase. Helaas speelde het gsm netwerk alweer de boeman. Woensdag konden we even op adem komen en konden we af en toe een praatje slaan, plezier maken. Dat we elkaar zullen missen is een groot feit. Er over praten lag al gevoelig. Een teken dat ik zeer close was met mijn geliefde collega’s. Hoera! Rond 21u belde mama Sera me op ivm een nieuwe labourcase. Snel er op af was mijn boodschap. Een vrouw die haar 7^e kind verwachtte lag op de bevallingstafel haar weeën op te vangen alsof het niets was. Chapeau! Mama Sera was reeds aanwezig. Samen maakten we alles in gereedheid voor de bevalling. Doordat mama Sera en ik zaten te kletsen, hadden we haast niet door dat het kind echt op komst was. Net op tijd zag ik het hoofdje insnijden. Rond 22.30u hielp ik een jongen van 2,8kg voor het eerst de wereld zien. Moeder en kind deden het prima. Op donderdag nam mama Sera een rustdag waardoor ik er alleen voor stond. Als enige vroedvrouw aanwezig kon ik mijn mannetje staan. Alweer een drukke werkdag. Het was alvast een weekje om U tegen te zeggen. Vrijdag, laatste werkdag/laatste Tamaledag. Ik had geen zin om uit mijn bed te komen. Veel werd er niet meer gewerkt. Ik liep van her naar der om praatjes te slaan, laatste foto’s te nemen, etc. Ik had snoepjes gekocht om te trakteren en had ook typisch Afrikaanse stofjes gekocht voor mijn collega vroedvrouwen, een kalender gemaakt met foto van de eerste bevalling er op. Voor het ziekenhuis maakte ik kalender met groepsfoto. Nog even wachten op afscheidsceremonie.
Tom, Wannes en ik hebben beslist om ook mijn project financieel een duwtje in de rug te steken. We staken de koppen bij elkaar en maakten 500 euro of 1000 Ghanese cedi vrij om medicatie voor kinderen aan te kopen. Vooral medicatie om malaria te bestrijden was noodzakelijk. We belden de plaatselijke farmacie op die later in de voormiddag langskwam met hun bestelbusje. Door het aankopen zorgden we voor een kleine voorraad die ze in momenten als nu goed konden gebruiken. De mensen kopen de nodige medicatie aan en zo wordt ons gesponsord geld steeds in de running gehouden en is er steeds voldoende medicatie aanwezig. In totaal kunnen we steeds een grote 500 kinderen helpen. Alweer een goede daad! Rond 11u kwamen de grote bazen langs en werd een kleine bedankingsceremonie gehouden. Bedankingswoordjes werden geplaceerd, geschenken uitgedeeld. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik werd uitgenodigd op een drink in de late namiddag als dank voor de financiële steun en moest ook Wannes en Tom meenemen. Na een laatste uurtje werken was het moment van afscheid nu echt aangebroken. Huilend gaf ik iedereen een dikke knuffel en bedankte hen voor deze onvergetelijke ervaring en mooie momenten. Mijn geliefde collega’s mama Sera en Eva konden ook hun tranen niet bedwingen. Afscheid nemen was bikkelhard. Zo snel mogelijk terugkomen is een feit. In de namiddag bracht ik nog een bezoek aan mama Florence die in conge was, gaf ook haar een stofje. Ik moet het afscheid proberen een plaats te geven. Bye bye St Lucy Policlinic, Thank you and see you soon!

Naast de aankoop van de pillerie voor de polyclinic van Nele, staken we ook al een deel van ons wijngeld in het bouwen van extra lokalen voor het project met straatmeisjes. Een tijdje terug staken we samen met alle vrijwilligers de handen uit de mouwen om de nieuwe lokalen een likje verf te geven. Vorige week werden we uitgenodigd door priester John die dit project oprichtte. We werden uitgebreid bedankt met een heerlijke maaltijd en een Ghanees hemd voor Wannes en Tom en een Ghanees kleedje voor Nele. Het was heel leuk te zien hoe de extra lokalen prima dienst deden als naaiwerkplaats. De dankbaarheid van de meisjes en hun begeleiders was groot. Met een warm gevoel namen we ook afscheid van dit project.

Merle (een medevrijwilligster), Wannes en Tom beproefden hun succes in de Ghanese filmindustrie. Binnen een paar maanden debuteerden we op het Ghanese doek. Filmzalen zullen volstromen voor de première van het jaar. Op maandag na een zware schilderdag werden we tijdens het uitrusten aangesproken door de regisseur van een traditionele Ghanese film. Later bleek de regisseur ook de hoofdrolspeler, cameraman, monteur en producer te zijn. Een belangrijk persoon dus. Hij vroeg ons als figuranten mee te werken in een scene van zijn film. Ongelofelijk kluchtig hoe men hier te werk gaat. Achteraf werden we uitgenodigd naar zijn studio om al het resultaat van de opgenomen scene te zien. Eerlijk gezegd, wel een mooi resultaat. Vooral omdat we als blanke te pas en te onpas verschillende keren met dezelfde close-up in beeld kwamen. Wij moesten als ‘witte’ zijn film duidelijk wat meer allure geven. Het eindresultaat komt binnenkort op youtube onder de naam ‘AFA Digital’. Opnieuw youtuben die handel.

In onze laatste week probeerden we vooral zoveel mogelijk nog te genieten van ons Tamaleke. Even meehelpen op het land bij vader Yussif, een balletje meetrappen met de jongens van het dorp, een fietstochtje maken door het ongerepte landschap rond ons dorp en vooral zoveel mogelijk bij onze beste Ghanese vrienden Samuel en Richard vertoeven. We gaven verschillende afscheidscadeautjes, maar de twee schommels die we onder de mangoboom hingen was wel de kers op de taart. De kinderen van onze gastfamilies amuseerden zich rot met de schommels. We genoten er nog van met volle teugen, maar op zaterdag was het dan zover. Tegen 12u ’s middags gingen we naar het busstation, maar Tamale wilde ons niet onmiddellijk loslaten. Na 6 uren wachten lieten we uiteindelijk Tamale achter ons en zetten we koers naar Kumasi. Tijdens de busrit waren we allen wat stil geworden.

Onze Ghana-avontuur zit er nog lang niet op. We hebben nog een ganse maand voor de boeg. Deze week vertoeven we terug in stad Kumasi, de thuishaven van Wannes en Tom, en volgende week trekken we dan rond door onbekend Ghanees gebied. Weer iets om naar uit te kijken.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x

The big tournament (week van 30/5 - 5/6)

Het voetbaltornooi is daar!
We kijken er al weken naar uit, welliswaar.
Hupla en `t is van dat.
Scheids, steekt u fluitje in uw gat!
Sfeer was er alom.
Het tornooi sloeg in als een bom.

Eindelijk is het zover. Op woensdag werden de kietjes ingesmout for the big tournament. Even moesten alle andere projecten van medevrijwilligers wijken voor het langverwachte tornooi. Iedereen werd gemobiliseerd. Ook Nele liet de kleine boelekes even voor wat ze waren en trok haar sportsloefkes aan. Wannes en Tom leidden alles in goede banen.

Op maandag en dinsdag werden de laatste voorbereidingen getroffen. We merkten twee dagen voor het tornooi dat we nog altijd geen prijs hadden voor de winnaars van het tornooi, effkes stress in the ass. We moesten kost wat het kost een beker zien te bemachtigen. Een tornooi zonder cup is als een cafe zonder bier. Uiteindelijk vonden we toch nog op de laatste knip een houten beeldje op de culturele markt dat perfect door kon gaan als footballcup. De dag voor het grote evenement brieften we alle vrijwilligers op kantoor. Eerst een korte schets wat er ons te wachten stond:'We verwachten 130 leerlingen van 4 verschillende scholen die zullen strijden voor de footballcup. 8 boys teams en 8 girls teams nemen het op tegen elkaar. De wedtrijden zullen gespeeld worden op 3 verschillende terreinen en dit alles vindt plaats op het oefenterrein naast the big stadium of Tamale.' Daarna kwam de taakverdeling: 2 vrijwilligers aan de ingang, bij ieder terrein 1 terreinverantwoordelijke, 2 vrijwilligers aan de centrale post om de scores bij te houden en water uit te delen en op ieder veld een scheidsrechter. We hadden dus een hele hoop manschappen nodig, maar naast de hulp van alle vrijwilligers (waarvoor dank) kregen we ook de hulp van Samuel en Richard, onze 2 beste Ghanese vrienden. Woensdag was het dan zover. `s Morgensvroeg rond 6u begonnen Wannes en Tom samen met de terreinverzorger en zijn achterban de 3 terreinen klaar te stomen. Van de 6 doelen die we nodig hadden waren er 2 kaduuk. Die moesten dus eerst nog hersteld worden. Met een paar rambotricks was dat vlug gefikst. Al vlug was het 7.30u en waren alle vrijwilligers op post. Ondertussen had zich al een serieuze menigte samengetroept voor de ingang van het voetbalveld. Rustig werden de leerlingen school per school binnengelaten en werd hun een lintje rond de pols gedaan zodat we wisten van welke school en van welk team ze waren. Met een kwartiertje vertraging floten de scheidsrechters de eerste 3 wedstrijden in gang. Na iedere wedstrijd werd water uitgedeeld, scores doorgegeven, de volgende ploegen in positie gebracht en gingen we terug van start. Alles verliep prima, gesmeerd. Na de finales van de boys and the girls speelden we met de vrijwilligers nog een matchke tegen de 2 winnaars. Een afstraffing bleef ons gelukkig bespaard. Achteraf gingen alle kinderen met een fruitsapke en een koekske in de hand tevreden naar huis. Het tornooi was machtig geslaagd. Na de opkuis regelde Raymond, de terreinverzorger, een goed doucheke in de catacomben van het grootse voetbalstadium. Achteraf trakteerden we iedereen nen goeien in onze stamkroeg Sparkles. Nogmaals aan alle medewerkers nen dikke merci. Het tornooi zorgde voor een prachtige afsluiter van ons voetbalproject.

Naast het tornooi beleefde Nele ook nog wat avontuurtjes:
Deze week was een drukke week als het op bevallingen aankwam. Leuk! Af en toe werd ik `s ochtends uit mijn bed gebeld. Het was alsof ze het met opzet deden. De bevallingen verliepen vlot want de meeste vrouwen hadden al 5 a 6 kinderen dus weten hoe bevallen marcheert.
In het weekend op zaterdag alleen al waren er 2 bevallingen (wat goed en genoeg is aangezien er maar 2 bevallingsbedden zijn). Helaas lag het gsm-netwerk van MTN plat waardoor ze me niet konden bereiken. Niets aan te doen.
Maandag en dinsdag waren weer gezellig druk. Veel nieuwe patienten meldden zich aan wat aantoont dat het hier goed begint te draaien. Leve de goeie mond tot mond reclame. Woensdag ging ik niet werken. Het voetbaltornooi van Wannes en Tom had even voorrang. Donderdag en vrijdag was rustig zoals gewoonlijk. Alweer een zwangere vrouw die werd geslagen door haar man meldde zich aan. Wat is dat toch met sommige mannen hier?
Het gespreksonderwerp van de dag was mijn vertrek dat in aantocht kwam. We houden er niet van. Nog 1 week werken en het zit er op. Time runs to fast!

Na het voetbaltornooi was het voor Wannes en Tom even relaxing time. Ideaal om wat te schrijven in ons dagboek of om een blogverhaalke te schrijven onder de mangoboom. Niet slecht om ook eens wat meer thuis te zijn bij ons gastgezin en wat met onze broers en zussen te spelen. Iedere avond een mangoboomke doen en afsluitend de sterren tellen samen met Stefanie en Caroline was ook heel relaxend. Vrijdagavond hielden we opnieuw samen met Stefanie en Caroline een zalige bbq-avond op z'n Vloams. Een skoon vleezeke ip `t vier en een goeie Vloamse stellapinte in dand. Dat was ook de laatste avond van onze 3 machtige vriendinnen Caroline, Stefanie en Barbara waarmee we Tamale voor 3 maanden gedeeld hebben. Op zaterdag namen we definitief afscheid aan het busstation. We zullen we verdoeme missen, maar binnen een dikke 2 maanden spreken we met alle vrijwilligers die we in Ghana leerden kennen terug af om samen de Antiliaanse feesten in Antwerpen onveilig te maken. Dat wordt sowieso een heel blij weerzien. We kijken er naar uit.

Deze week was onze laatste week Tamale. We zijn vooral bezig onze projecten in schoonheid af te sluiten en nog zo veel mogelijk te genieten van ons geliefde Tamaleke.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs
x

Grootse veranderingen in de projecten (week van 23/5 - 29/5)

Nele zit terug in de sleur van het kinderkopen
en Wannes en Tom gaan zich op grootse veranderingen vastknopen.
In het voetbalproject komt het tornooi in zicht.
Voorbereidingen treffen is dus een plicht.
Lesgeven is al volledig gedaan.
Nu laten we de metser en de timmerman hun gang gaan.

Nele bevond zich terug in onze gelederen. Ze vloog er onmiddellijk weer in. De ene baby na de andere floopte in haar handen. Ondertussen werden de voorbereidingen getroffen voor het nakende voetbaltornooi van 1 juni. Bij het project met de volwassenen met een lichamelijke beperking waren dan weer grootse werkzaamheden aan de gang.

De laatste week training geven werd op maandag ingezet. Den irritanten malaria liet Wannes nog een dagje rusten, maar op dinsdag was Wannes weer paraat om de laatste trainingen te geven voor the big tournament. De kinderen waren mega gemotiveerd met het tornooi in het vooruitzicht. Na de trainingen in de voormiddag gooiden we ons volledig op de voorbereidingen van dit tornooi, wat geen sinecure was. Eerst gingen we op zoek naar een geschikt voetbalveld. We vernamen dat er vorig jaar ook een gelijkaardig tornooi plaats vond op het oefenveld naast het grote stadium van Tamale. We gingen dus gaan informeren. Tijdens een eerste bezoek met de zogezegde managers werd er ons verteld dat we een officiele brief moesten indienen. Tijdens een tweede bezoek hoorden we dat de officiele brief niet officieel genoeg was. Tijdens een derde bezoek nam de ‘manager’ een vakantiedag en bij een vierde bezoek was meneer de’manager’ gaan lunchen om twee uur in de namiddag… Het begon ons serieus de keel uit te hangen, maar de aanhouder wint. Op vrijdag was het vijfde keer goede keer. We werden doorgestuurd naar de echte manager van het Tamale Sports Stadium. In een veel te groot kantoor met airco en luxueuze zetels boven in de loges van het stadium werden we ontvangen door the big boss himself. Eerst zag het er niet goed uit. Een voetbaltornooi met 130 kinderen zou veel te belastend zijn voor het grasveld. Ook kalklijnen trekken voor drie voetbalvelden was uit den boze. Toen haalden we onze overtuigingskracht boven: de kinderen zijn maximal 12 jaar oud, ze voetballen allemaal op blote voeten en we spelen korte wedstrijden van telkens 2 keer 10 minuten… Dat was een klein beetje gelogen, maar zijn eerste argument was wel van de baan. Daarna stelden we voor de kalklijnen te vervangen door assen. De witte assen kunnen perfect dienen om de lijnen van 3 voetbalveldjes te witten en zijn heel gemakkelijk te verwijderen achteraf. ‘t Is zelfs goed voor uw gras. Na een paar telefoontjes hapte de manager toe: ‘Ok, the pitch is yours, if you pay 500 GHc (250 euro) Na zwaar afdingen haalden we de prijs naar beneden tot 150 GHc (75 euro) De deal was rond, maar het was alles behalve een gemakkelijke bevalling. Naast de officiele brief aan het stadium, stuurden we ook een brief naar de Metro Director of Ghana Education Service. In de brief vroegen we toelating voor de deelnemende scholen om 1 juni vrijaf te krijgen zodat iedereen aawezig kan zijn. Na de officiele brief opnieuw een paar keer officieler te moeten maken, kregen we uiteindelijk permissie. De inhoud van de brieven leek niet altijd belangrijk te zijn. Als er maar de officiele titel, de juiste datum en nen mooien stempel van de organisatie op staat. Tussen het officiele gedoe door waren er ook nog andere voorbereidingen: waterzakjes, koekjes en fruitsapjes inkopen, scorebord, timetable en ploegopstellingen voor iedere school opstellen en nog een hele boel andere algemene zaken. We wisten dus wat gedaan. Dit alles hielden we bij in een draaiboek zodat volgende vrijwilligers die dit ook willen organiseren een basis hebben om op verder te bouwen.
In het project van het lesgeven zijn grootse werkzaamheden begonnen. Een van de klaslokalen was ons wat te donker om les te geven. Een extra raam zou dat probleem moeten kunnen oplossen. Het gat boven het schoolbord in het andere klaslokaal laat dan weer te veel licht binnen. Dat gat moet dichtgestopt worden. We spraken af met een metser en een timmerman. De timmerman timmerde een nieuw raam in elkaar en timmerde het gat boven het schoolbord dicht. De metser werd verondersteld een gat in de muur van het donkere klaslokaal te maken, maar die leek wat verstrooid te zijn en begon zijn gat in het verkeerde klaslokaal te maken. Hij voelde al vlug dat er iets niet snor zat en zette zijn fout achteraf recht door alle gaten in de twee klaslokalen mooi op te stoppen. Na het voetbaltornooi zetten we de werkzaamheden verder.

Nele opnieuw aan het woord.
Na Hannes te hebben uitgezwaaid, startte ik mijn Tamale leven met platte rust. De malaria had mij nog vast en ik wilde van die vermoeidheid af. Net als maandag ging ik ook op dinsdag nog niet naar het werk. Ik sliep lang, deed mijn was en nam zoveel mogelijk rust. Op woensdag zag ik het weer helemaal zitten om te gaan werken. Helaas enthousiasme voor niets, want 25 mei is een feestdag in Afrika (African Union Day) Op donderdag ging ik dan eindelijk van start om 7u. Ik kreeg telefoon dat er een bevalling op komst was. Snel in de kleren gesprongen en naar werk gefietst, maar ik kwam te laat. Bij aankomst hoorde ik de baby al huilen. Een flinke jongen. Ik deed de eerste zorgen en zag dat het goed was. De rest van de dag werd een drukke dag. Ik kreeg de ene consultatie na de andere. In geen tijd was ik het alweer gewoon. Raar, maar waar, vrijdag startte met hetzelfde scenario. Om 6u30 ging de telefoon. Sneller dan de dag ervoor rende ik naar het werk. Pas om 9u30 kon ik een meisje ter wereld helpen. Een mooie natuurlijke bevalling. Daar hou ik van. Na een uurtje platte rust en een grondige controle van de parameters van de baby belden we een taxi die de vrouw en baby kwamen ophalen om naar huis te gaan. De rest van de dag was rustig op het werk. Mijn eerste twee werkdagen zaten vol gezonde bevallingen. Leuk om terug te zijn. Volgende week meer van dat. Tot dan!

Tussen de drukke voorbereidingen, trainingen geven en baby ter wereld brengen, genoten we bijna iedere avond van een gezellige babbel onder de mangoboom. Waren we ‘s avonds geen mangoboomke aan het doen, dan zaten we met de vrijwilligers op kantoor kip kebab te eten tijdens een spannende film. Ideaal om te relaxen tijden deze drukke dagen. Op zaterdag vond er zich een grootse birthday party plaats van Stefanie, Nele, Samuel en Tom. De vier party animals verjaarden alle vier in april of mei en dat leidde tot een zot feestje. Wat begon met het rustig bekijken van de champions league finale, draaide al snel uit op een dolle dansparty. Eenmaal onze jonge broerjes en zusjes van ons gastgezin naar hun beddeke gingen werd Samuels place omgetoverd in een swingende danstempel met mega veel lekkere hapjes en drankjes. Het was ons weer een zot feesje.

The big tournament vond plaats op woensdag 1 juni, wat dus alweer achter de rug ligt. Samen met alle vrijwilligers maakten we er een prachtige gebeurtenis van. In het volgende verhaal alles daarover.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x

Avontuurke doen tijdens komkommertijd (week van 16/5 - 22/5)

Onze tortelduifjes trokken door het ganse Ghanaland
met hun Bradt Guides bij de hand.
In Kumasi begonnen hun avonturen
en bezochten ze alles daar in de geburen.
Daarna gingen ze een Tamaleke doen
en gaven ze de olifanten in Mole Parc nen dikken zoen.
De laatste dagen reisde Hannes alleen naar de kust
en genoot er nog in alle rust.

Een paar weken terug beleefden Hannes (loverboy van Nele) en Nele dolle avonturen tijdens hun heuse rondreis door Ghana. Verder in het verhaal vertelt Nele er alles over in geuren en in kleuren. Ondertussen wandelden Wannes en Tom door een vrij rustige normale werkweek. We bevonden ons zowaar in de komkommertijd.

In de voetbaltrainingen beginnen we ons meer en meer te focussen op het komende voetbaltornooi binnen een paar weken. Op woensdag the first of June is het zo ver, the big day of the tournament. Be there or be square! De trainers en hun voetbalderkes verheugen zich er al op. Ons ander project, het lesgeven aan volwassenen met een lichamelijke beperking, zat de laatste weken niet meer zo snor. Door omstandigheden waren of wij afwezig of de leerlingen afwezig. Niet echt productief om les te geven... Er moest dus iets veranderen. Dit kon zo niet verder. Vandaar schoven we het volgende idee naar voor. We geven geen les meer de komende weken, maar blazen het project nieuw leven in door enerzijds het klaslokaal op te frissen en anderzijds een infobundel te maken voor volgende vrijwilligers. Zelf ondervonden we in het begin van ons project dat we weinig tot niets wisten van het project en de beginsituaties van de volwassenen. Met de infobundel willen we dat probleem weghelpen. Met een nieuw laagje verf en een paar veranderingen in de klasindeling hopen we zowel de volwassenen als de volgende vrijwilligers meer te kunnen motiveren. Op donderdag stelden we onze plannen voor aan alle leden van het project. De veranderingen werden heel enthousiast onthaald.

The big group of voluteers begint nu wel echt te slinken. We namen opnieuw afscheid van twee pracht mensen. Marleen zette als eerste vrijwilligerster haar handafdruk op ‘the wall of fame’ in het nieuwe kantoor. Iedere vrijwilliger die het pand vanaf nu verlaat, moet zijnen poot tegen de muur plakken en naam en vertrekdatum bijschrijven. Ook Bash, de Ghanese medewerker van de organisatie, gaat voor een maand moeder de vrouw in Nederland gaan opzoeken. Wanneer Bash terug keert zijn wij niet meer in Tamale te bespeuren, dus ook bash kreeg een dikke afscheidsknuffel. We zijn hem ongelofelijk dankbaar voor wat hij voor ons heeft gedaan. We zullen hem ook mega hard missen. Na al dat afscheidgeneem konden we een nieuw koppeke verwelkomen. Op woensdag deden Wannes en Nele hun intrede in Tamale. Het leuke weerzien was weliswaar vrij kort. De tortelduifjes trokken na een paar dagen opnieuw verder richting Mole parc. Achteraf aanhoorden we hun dolle avonturen bij pot en pint.

Nele vertelt: Op 11 mei ontmoette ik Hannes in Kumasi. Ik kwam aan in een vijf sterren hotel. Luxueuzer kon haast niet. Een groot contrast met de compound natuurlijk. Het was een blij weerzien. Na het stadbezoek waren we het beiden eens, Kumasi is voor ons veel te druk, niets voor ons. We waren dan ook blij dat we naar Hand in Hand in Nkoranza konden vertrekken. (a community voor disabled people) Vandaar uit bezochten we Fuller Falls en Monkeyparc Fiema. Leuk en mooi om te zien. Bestoft kwamen we na een lange autorit terug op het Hand in Hands domein aan. ’s Avond bezochten we het kleine stadje Nkoranza en kon Hannes eens de Maltwijn (soort Ghanees bier) proeven. Na twee nachten Nkoranza zetten we onze tocht verder naar Abono, Lake Bosumtwi. Prachtig! Een klein paradijs om eerlijk te zijn. Op het meer konden we het traditioneel vissen op een eenvoudige plank eens uittesten. Niet gemakkelijk om je evenwicht te houden. Toen we terug naar Kumasi wilden vertrekken beslisten we te voet, gepakt en gezakt richting taxistation te gaan. Geen goed plan als je weet dat het 12u ’s middags was en de zon ons bijna letterlijk liet wegsmelten. Eens terug in Kumasi was de ergenis van de drukte er snel terug en waren we blij dat we de dag nadien richting hometown Tamale konden doorreizen. “Home sweet home” waren mijn eerste woorden toen ik uit de STC-bus stapte. Wat was ik blij. Voor Hannes was alles weer helemaal nieuw. Nu kan ik hem eens mijn nieuwe thuishaven laten zien. Meteen viel het Hannes op dat Tamale heel wat minder druk is dan Kumasi. We konden logeren bij mijn vorig gastgezin, wat wel tof was. Ik leidde Hannes rond in het Tamaleleven. Ik liet hem alles zien. Eerst gingen we naar mijn werk waar ze dol enthousiast reageerden toen ze ons zagen. Leuk! Daarna liepen we door de markt van Tamale opzoek naar mijn favoriete kraampjes. Na een drukke dag spraken we met een paar vrijwilligers af in een van de leukste restraurantjes van Tamale, Ticcs. De volgende dag bezochten we Mole Parc voor twee dagen. Jammergemoeg stak bij mij de malaria weer de kop op. Dit reeds voor de tweede maal. Gelukkig had ik de medicatie op zak. We lieten het niet aan ons hart komen en zorgden er voor dat we veel dieren zagen. Wel 15 olifanten, veel verschillende soorten vogels en antilopen, apen, zwijnen... waren te zien. Prachtig! We ontmoetten veel andere toeristen en zo zijn onze connecties ook weer goed aangesterkt. We hadden er een heel fijn verblijf, ook al liep ik er wat moe en verzwakt bij. Eens terug in Tamale rustten we wat uit, deden de was en de plas, gingen naar het internetcafe... Op maandag 23 mei namen we afscheid en vertrok Hannes naar Accra. Na een lange busrit van 14 uren kon hij bij Alex (iemand van de organisatie) overnachten. De volgende dag vertrok hij voor twee dagen naar Cape Coast. Ik starte mijn leventje hier opnieuw en ging terug aan het werk. Op 26 mei nam Hannes dan zijn vliegtuig terug richting Belgie. We hadden een mooie tijd samen!

Tijdens onze komkommerweek beleefden we ook weer wat leuke nevenactiviteiten. Op maandag pikten we de verjaardag mee van Samuel, de Ghanese collega van Nele. Een heerlijk gerechje met een goed sterk drankje maakte het een hele gezellige avond in de zwoele buitenlucht. Op donderdag stond er nog eens een plonske op het programma. s’Avonds maakten we dan pekestoemp op z’n Kempens. (ideetje van onze Kempse vrijwilligster Carolien) Dat is wortelpuree voor de verduidelijking, maar dan met yam, een vervangmiddel voor pattatjes. Samen met goed gekruide worstjes was dit weer een maaltijd om vingertoppen van af te likken. In het weekend werd Wannes dan geveld door de malariamug. Dat stomme irritante pokkebeest gaf Wannes een positieve malariatest net zoals Nele kreeg een maand terug. Malaria krijgen hier in Ghana is geen ramp. Men ziet het hier als een gewoon griepje, maar het is verdoeme geen pretje. Rugpijn, buikpijn, hoofdpijn, diarree... een beetje vanalles waarvan een mens zot van wordt. Pillen pakken en rusten is de boodschap en na een paar dagen ben je terug de oude. We deden het dus wat rustiger aan tijdens het weekend. Bij onze twee schatjes van vriendinnen Stefanie en Carolien keken we rustig een filmke en brachten we de nacht door op nog eens een goed beddeke onder een frisse waaier. Op zaterdag deden we een dagje Tamale met een bezoek aan de grootste moskee van de stad en sloten we ons stadsbezoek ’s avonds af met een dol Giddipaske. Dat zorgde de volgende dag voor een lazy Sunday.

Door het drukke werkschema van het komende voetbaltornooi is het soms wat moeilijk het verhaal op tijd op de blog te plaatsen. Dit verhaal is bij deze al twee weken oud. Onze excuses. We proberen zo vlug mogelijk volgend verhaal van vorige week te posten.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs x

Hippo de pipo (week van 9/5 - 15/5)

Hiperde hiperdie hop
hippo’s spotten was deze keer geen flop.
Olifanten daarentegen
hebben we niet voor elkaar gekregen.
Een hevige regenstorm by night
zorgde voor en onvergetelijke ervaring op de hippo hide.

Het rijmpje vat heel kort samen wat Stef en Sandy, onze twee bezoekers, beleefden tijdens hun laatste Ghanese avonturen. Straks meer daarover. Eerst pakte ons Neleke woensdag de biezen. Haar loverboy Hannes komt voor drie weekjes onze habitat onveilig maken. Ze ontmoetten elkaar in Kumasi om van daar hun rondreis door Ghana te beginnen. Deze week brengen de tortelduifjes een bezoekje aan Tamalecity. Als Nele terug in de schrijfpen kruipt vernemen jullie alles over hun dolle avonturen.

Op maandag en dinsdag planden we voor de tweede maal op rij vriendschappelijke wedstrijden. Op maandag stonden bij de jongens de twee titelkandidaten tegenover elkaar. Deze geladen match werd gevolgd door twee heel enthousiaste supporters. Sandy schreeuwde haar keel schor voor The Blues en Stef speelde spionkop voor The Reds. De wedstrijd werd fel bevochten zowel op het veld als naast het veld. De motivatie van onze voetbalsterren was weer ten top. Kwam het door de aanwezigheid van hun hevige fans of zaten de nieuwe ballen er voor iets tussen? Van Stef en Sandy kregen we tien nieuwe leren voetballen. Ook nieuwe metalen fluitjes namen we graag in ontvangst. Voor the girls konden ze T-shirts bemachtigen van de foute party van Q-music. De meisjes voelden zich zonder het te weten goed fout. Om de voetbalbenodigdheden helemaal compleet te maken, kregen we er nog een six pack Stellabier bovenop, maar dat houden we voor tijdens de nabespreking. Terwijl Stef en Sandy op dinsdag een glimp van een olifant probeerden op te vangen in Mole parc, zetten wij de oefenwedstrijden verder. Van een bepaalde school waren alle leerlingen aanwezig om te supporteren en we hebben het geweten. Na iedere goal brak de hel los. Een stormloop van joelende kinderen overspoelde het veld met hier en daar een flikflak en wat acrobatische salto’s. Dat belooft voor the big tournament over een paar weken. Door de friendly games en ons bezoek van Stef en Sandy hadden we geen tijd om les te geven aan de volwassenen met een beperking. We zullen er toch eens goed moeten over nadenken wat we nog willen bereiken in dit project. Opgeven staat niet in ons woordenboek, toch zal er iets moeten veranderen. Deze week steken we eens de koppen bij elkaar.

Dinsdag zaten Stef en Sandy in Mole, maar het geluk was niet aan hun zijde. Na problemen gehad te hebben met de taxichauffeur de dag voordien, was er op dinsdag geen olifant te bespeuren. Door het regenseizoen zijn er meerdere drinkplaatsen in het natuurpark aanwezig waardoor de olifanten meer verspreid zitten over het reservaat. De kans om olifanten te spotten wordt zo dus kleiner. Geen chance dus. Woensdag pikten we hen op om samen met Annelien en Karen, twee prachtmeiden die we leerden kennen in Tamale, naar Wa door te reizen. Stef en Sandy namen hun malchance mee in de jeep, het enige praktische vervoermiddel naar Wa. Na een halfuur rijden zaten we met een klakband. Gelukkig had de chauffeur net voor we vertrokken een reservewiel gekocht, anders stonden we daar te blinken in de middle of nowhere. In Wa aangekomen konden we mits een paar strubbelingskes vrij gemakkelijke in Wechiau graken. Het dorpje aan de Black Volta River waar zich Hippo’s (nijlpaarden) bevinden. Een paar weken terug brachten we er ook een bezoek met Evelien, maar toen kwamen we te laat om op het platform te slapen en waren de twee hippo’s die we toen zagen niet zo heel indrukwekkend. We hoopten deze keer op meer geluk, maar met Stef en Sandy in onze gelederen…

Even vreesden we voor het ergste. Men vond geen boatman om ons naar het platform te varen, maar na serieus wat aandringen, lukte het toch. In twee grote kano’s voeren we richting het platform in een boom dat zich net aan de oever van de rivier bevindt. We beleefden een machtige avond in het maanlicht luisterend naar de geluiden die uit de rivier oprezen. Misschien waren het al de nijlpaarden die we hoorden. De avond werd vervolmaakt met een prachtig schouwspel van een onweer in de verte. Maar volgens de wet van Murphy liep alles wat te rooskleurig. Het onweer dat we ‘s avonds nog in de verte zagen, was plotsklaps niet meer zo ver weg. Rond middernacht gingen de hemelsluizen open. Aangezien het platform enkel voorzien is van een bladerdak, was het opkrassen geblazen. In aller ijl ramasseerden we ons boeltje en vluchtten we onder het platform, wat niet zo veilig was met een bliksem die om de vijf seconden de ganse oever oplichtte. In geen tijd waren we allemaal volledig doorweekt. Na een uurtje gezellig dicht bij elkaar te staan schuilen in de hoop dat we geen bezoek kregen van meneer de Python of mevrouw de Cobra, kwam het rescue team aandraven. Door overvolle plassen en netgevormde beekjes reden we met een paar op de achterbank en een paar in de laadbak van de jeep terug naar de lodge. Daar brachten we de rest van de nacht door. Achteraf bekeken waren het prachtige hilarische momenten om nooit te vergeten. ‘s Morgens was het nog altijd aan het regenen waardoor de kanosafari letterlijk in het water leek te vallen, maar we hadden genoeg tegenslag gehad. De nijlpaarden waren op ons aan het wachten. Tegen 8u was het gedaan met regenen en kropen we in de kano’s op zoek naar hippo’s. Lang moesten we niet zoeken. Na een kwartiertje zagen we een eerste nijlpaard heel eventjes met zijn kopke boven komen. Dat was nog maar een begin. Wat verder zagen we een kudde van 11 hippo’s in het midden van de rivier. Een prachtig spectakel. Niet enkel hun kop, maar hun ganse dikke lijf met alles erop en eraan konden we van op een 10 meter afstand bewonderen. Op een bepaald moment sperde zelfs een van de dikkertjes zijn bek open en ontblootte zijn scheve tanden, ongelofelijk. Dit maakte onze trip naar Wechiau volledig goed. Om de trip helemaal Ghanees te maken kregen we op onze terugweg van Wechiau nog een specialleke bovenop. Bella de koe en boer Tuur vergezelden ons in de trotro (bustaxi). De laatste bank werd uit het busje gevezen en op het dak gebonden. Bella werd letterlijk opgeplooid en onder een hoop koffers gepropt en boer Tuur zag dat alles goed was. We beleefden opnieuw een prachtige ervaring. Op donderdag was het dan weer zo ver. We namen afscheid van onze twee vrienden Stef en Sandy, waarmee we een prachtige tijd hebben beleefd. Na nog een dagje Wa keerden we samen met Annelien en Karen terug naar Tamale. Op zaterdag was het dan Annelien en Karen dat we mochten uitwuiven. Je schept echt wel een speciale band tijdens zo’n dolle avonturen. We zullen onze vier hippovrienden missen.

De rest van het weekend was het wat bekomen van de hippotrip en ons opnieuw opladen voor de komende werkweek. De laatste rechte lijn van de projecten is ingezet. Nog een paar deftige trainingen en dan the big tournament, iets om naar uit te kijken.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x

Het dorpsleven in de compound (week van 2/5 - 8/5)

Het is hier hartstikke lekker
en we zijn mega dol op de geitjes hun gemekker.
Heel geinig allemaal,
hoewel de geit vaak op zijn sodemieter krijgt van al dat kabaal.
Poepen doen we op het poepveld,
dat is in het dorpje het belangrijkste dat telt!

Een heel leuk gezellig leventje hier in het dorp, alleen jammer dat iedereen ons hier ziet als Nederlanders. Dat merken we vooral aan de paar Nederlandse woorden die men hier kent. Vooral het gedoei op iedere hoek van de straat hebben we al meer dan genoeg gehoord. ‘Der mag ier verdoeme oek wa meer West-Vloams anwezig zin!’ Nen stoeren ‘Yooow’ als begroeting en nen vettigen ‘salu’ als afscheid zijn voorlopig de eerste woordjes die we aanleren. Toch moeten we onze noorderburen hartelijk bedanken, want aan de vriendelijkheid van de Ghanesen hier, merken we dat onze Nederlandse voorgangers een heel goede indruk hebben na gelaten.

Het afscheid van ons vorig gastgezin was toch wat in mineur. Ons gastmoeder was de laatste tijd wat gierig geweest. Dat wilden we toch met haar even bespreken voor we vertrokken, maar onze woorden kwamen niet direct in goede aarde terecht. In tegendeel, we leerden het Ghanese temperament van ons moeder kennen. Bijgevolg draaide ons afscheid dus niet uit in een gezellige goodbye dinner zoals in Kumasi. Gelukkig namen we in het zwembad de dag ervoor goed afscheid van onze broers en zussen, want die zullen we echt missen. In het nieuwe gastgezin werden we dan weer heel warm ontvangen. Vanaf nu zitten we niet meer samen in een gastgezin , maar hebben we elk ons eigen vader, moeder, broers en zussen. Toch wonen we alle drie op een steenworp van elkaar. Het is echt interessant om elk onze eigen ervaring op te doen in de compound. Een compound is een traditioneel huis met lemen muren en rieten daken. De traditionele woning bestaat uit verschillende aparte huisjes. De mannen slapen in vierkante huisjes en de vrouwen en kinderen in ronde huisjes. Het grootste ronde huis is de inkomhal. Het biedt een verbinding tussen de buitenkant en de binnenplaats van de compound. Daar slaapt dan ook niemand. In deze ruimte worden mensen ontvangen tijdens speciale gelegenheden. Er zijn dan ook nog kleinere ronde hutjes voor de schapen, geiten en kippen. Aan de rand van de binnenplaats bevindt zich dan de douche, een hokje in de ommuurde omheining waar je een bucket shower kan nemen. Alles wordt in een cirkel gebouwd zodat je in het midden een gezellige binnenplaats krijgt. Op de binnenplaats staan stenen kruiken met water om te douchen, te wassen, te drinken… De kruiken worden 2 a 3 keer per dag bijgevuld met water van de tap, wat verder gelegen in het dorp. We moeten dus wat zuinig zijn. Dit ganse plaatje zorgt voor een ongelofelijke gezellige sfeer. De dagelijkse bezigheden zijn wel wat eentonig. De vrouwen zijn bijna de hele dag bezig met koken op een houten vuurtje tussen een paar kleine rotsblokken in het midden van de binnenplaats. Als ze niet aan het koken zijn is het de was en de plas die op hen staat te wachten. De mannen doen allerlei activiteiten buitenshuis zoals: landbewerken in het regenseizoen, rieten daken maken (op zondag kreeg Tom een nieuwe laag riet op zijn dak), bakstenen vervaardigen uit leem, helpen bij het opbouwen van een compound… De meeste kinderen krijgen kans school te lopen. Daarna helpen ze ook mee in het huishouden of spelen ze voetbal en andere leuke spelletjes. En van dit alles maken wij de komende weken deel uit. Wat een onbeschrijfelijke ervaring.

In het voetbalproject blijven we lustig verder trainen. Vorige week deden Wannes en Tom er zelfs een specialleke bovenop. In plaats van Ghanese voetbal, leerden we hen Chinese voetbal. Een leuk tussendoortje. Natuurlijk bleven we het accent leggen op: control and pass, shoot on goal and score! Alles blijft gesmeerd lopen. We kregen zelfs bezoek van een zekere Maxuel. Hij beweert journalist te zijn van het magazine Busac, een Canadees tijdschrift. Hij is enorm geïnteresseerd in ons voetbalproject en wil er graag een artikel over schrijven. Voorlopig moeten we nog een afspraak maken voor het interview. Afwachten wat dat wordt. In het lesgeven aan onze volwassenen met een beperking beginnen we echt resultaat te bereiken, toch blijft het heel traag vorderen door de weinige tijd die we er maar kunnen insteken. We kregen wel opnieuw de hulp van Marleen, maar dat is jammergenoeg maar tijdelijk. Het lijkt er op dat we voorlopig geen extra vrijwilliger zullen krijgen in dit project, helaas.

Opnieuw ons Neleke aan het woord:
Op maandag werd niet gewerkt. Eerste werkdag van mei is vakantiedag, rustdag. Dinsdag daarentegen was het druk, druk, druk. De maand april is gepasseerd dus tijd voor maandelijkse rapporten. Ik kan de consultaties alleen afhandelen mits tolk In de buurt. Leuk! Al moet ik zeggen dat er op dinsdag en woensdag vrouwen langs kwamen met de meest ongewone ziektes. Na labo-onderzoek vielen sommigen toch door de mand en waren ze helemaal niet ziek. Op die manier probeert men gratis medicatie te verkrijgen in het ziekenhuis. Jammer dat het op deze manier moet gebeuren. Op woensdag kwam een vrouw op consultatie die beweert zwanger te zijn en bloedverlies heeft sinds midden april. Veel geloof zat er van ons niet in, maar vroegen haar toch met een urinestaal terug te komen. De volgende dag kwam ze terug met het urinestaal en na onderzoek bleek ze toch zwanger te zijn. Ik begreep er niet veel van. Ik adviseerde om een echo te laten nemen in een ander hospitaal, aangezien dit bij ons onmogelijk is. We zullen zien. De volgende dagen blijft het ongelofelijk druk. De administratief verpleegkundige was afwezig waardoor het vele schrijven nu ook op ons schouders terecht kwam. Ik heb het nog nooit zo hevig druk gehad. De vroedvrouwen kregen er hier stress van. Duidelijk dat ze deze stresssituaties niet gewoon zijn. Met een lichte hoofdpijn door de grote drukte en hete temperaturen eindigde ik de werkdagen. Dinsdag 10 mei, mijn laatste werkdag in mei, want ik vertrek voor 14 dagen op reis met mijn Hanneske. Een leuke dag om mei te eindigen. De consultaties gingen volt.
Voorlopig helaas geen bevallingen meer. Mijn handen kriebelen om bevallingen te doen, maar ze komen niet. Geduld is een schone deugd. Tot over 2 weken!

In onze eerste week in ons nieuw gastgezin waren we ‘s avonds meestal de deur uit. Of we hadden een verjaardagsetentje van Stefanie, een medevrijwilligster. Of we volgden de halve finale van de Champions League bij Samuel, een collega van Nele. Of we deden een nieuwe poging pannenkoeken te bakken met de organisatie, wat deze keer voortreffelijk lukte. Op Vrijdag kregen Wannes en Tom hun aller, aller, aller laatste bezoek over de vloer. Stef en Sandy, twee vrienden die we leerden kennen net voor ons vertrek naar Ghana. Met een gewoonlijke vertraging van 5 uren arriveerden ze in onze thuishaven Tamale. We lieten hen tijdens het weekend onmiddellijk proeven van ons Ghanese leventje hier. Op het programma stond: schilderen op het project van de straatvrouwen, stadsbezoekje en compoundbezoekje doen en op zaterdagavond het nachtleven induiken op onze swingende rooftop. De dagen erna stonden nog meer machtige activiteiten gepland. In het volgende verhaal meer daarover.

De weekjes beginnen echt in te korten nu. Sinds we over de helft van ons verblijf zijn vliegen de dagen/ weken mega snel voorbij. Maar we blijven genieten met volle teugen van iedere prachtige ervaring.

Vele groeten Nele, Wannes en Tom
Tot blogs
x

Nog even genieten van elentriek en stromend water (week van 25/4 - 1/5)

De laatste week in ons gastgezin is een feit.
Na deze week zeggen we vaarwel tegen stromend water en elektriciteit.
Vlug nog een doucheke met stromend water pakken
en daarna naar het toilet om nog eens goed te ...

Den tijd gaat hier veel te vlug. Ons Tamaleavontuur zit er voor de helf weer op. Op maandag 2 mei ruilden we ons prachtige gastgezin in de stad in voor ons nieuwe gastgezin in the village. Maar eerst genoten we vorige week nog met volle teugen van een goed doucheke en staken we al ons high-tech materials nog eens goed vol met elentriek.

De projecten gaan hun gewone gangetje verder. De kinderen zweetten de trainingsshirts weer goed vol en lieten het balletjes goed rollen. Aangezien het scorend vermogen van bepaalde scholen wel wat beter kan, focusten we ons vooral op het afwerken op doel. De goalkeepers zullen het geweten hebben. Het lesgeven gaat dan weer wat te traag vooruit naar ons idee. We missen extra manschappen die in dit project wat meer regelmaat kunnen steken. Met twee dagen in de week lesgeven is het vrij moeilijk om een deftig tempo te bereiken. We gingen dus opzoek naar gemotiveerde vrijwilligers die zich in dit project ook willen inzetten. Afwachten wat er uit de bus komt. Wij blijven ons alleszins volledig geven.

Ons Neleke kruipt weer even in de schrijfpen:
Vorig week rende ik vaak van hier naar daar maar deze week was de stoel af en toe mijn beste vriend. Het was een hele rustige week. Ik heb het liever druk maar je kan de patienten niet tevoorschijn toveren dus maakten we plezier, lachen de dag door. Ook al was het rustig, het bleef plezant om iedere dag op te staan voor het werk. Op dinsdag kwamen twee vrouwen die ik hielp bevallen langs met hun baby voor postnataal onderzoek en om hun wonder te laten zien. Super leuk om ze terug te zien en te zien dat alles goed gaat. We controleerden de heling van de episiotomies,baarmoederstand, borsten,etc. Wanneer het kind een meisje is,vragen ze ook vaak om oorbellen te prikken. Soms is het kind slechts twee dagen oud. Het gebeurt niet zoals in Belgie. Ze prikken gewoon met de oorbel door het oortje alsof het niets is. Ikzelf vond het maar niets dus liet het de vroedvrouwen doen. Bevallingen bleven uit. Enkel op woensdagnacht was er een bevalling. Ze belden me op maar ik woonde te ver om te gaan dus bleef in mijn bed liggen. Het zal beter zijn eens we volgende week in de compound zitten want dan zitten we helemaal niet ver van mijn werk. Een rustig weekje zonder veel nieuwtjes dus.
Volgende week meer!

Vorige week was het de week van de officiële openingen. In de Kids Active School, een school opgericht door onze organisatie, werd de nieuwe keuken ingehuldigd. Als Very Important Persons J moesten wij daar natuurlijk van de partij zijn. Uiteindelijk waren we er meer voor te helpen dan als VIP. De kinderen, hun ouders, de leerkrachten en de Chief van het dorp waren heel enthousiast met de nieuwe keuken. Op donderdag kregen we dan met de organisatie een nieuw kantoor. De plechtige opening gebeurde heel formeel. WC-papier werd gebruikt als officieus lint en onze vingers als officieuze schaar. Een pannenkoekenfestijn zou het hele gebeuren compleet maken. Maar het nieuwe kantoor is niet zo pannenkoekminded. De pannenkoekenbak mislukte, dus aten maar met z'n allen overheerlijke rijst samen met heel lekker klaargemaakte rijst en dat alles bestrooid met een snuifje rijst. De komende dagen, weken en waarschijnlijk ook maanden wordt alles heel gezellig ingericht in het nieuwe kantoor. Dit kantoor is veel ruimer, frisser, gebruiksvriendelijker... het voorziet zelf slaapgelegenheid aan een tiental mensen, we zijn er dus vreet content mee.
Met al dat openen van nieuwe gebouwen dachten we er aan dat we zelf ook nog een nieuw gebouwtje aan het financieren zijn met het wijngeld. Op het project waar we een aantal weken terug de verf lustig tegen de muur kwakten is men momenteel bezig met twee slaapplaatsen bij te bouwen. Het project voorziet een thuis voor meisjes die door omstandigheden op straat zijn terecht gekomen, meestal met een kind ten laste ten gevolge van verkrachtingen. Manon, een vrijwilligster van de organisatie, sponsorde al een deel van deze werkzaamheden. Wij betalen een bedrag van 1500 cedi (750 euro) om het hele project te kunnen afronden. Waarschijnlijk zullen we de komende weken de nieuwe slaapkamers opnieuw een likje verf geven. Weer iets om naar uit tekijken.

Nevenactiviteiten waren er vorige week genoeg. Op paasmaandag gingen we met z'n allen naar de Easter picnic. En dat mag vrij letterlijk genomen worden. We arriveerden op een gezellig groot domein waar men samen met hun frigobox genoot van muziek, eten en drank. Een ideale combinatie voor een geslaagde namiddag vol leute en vertier. ‘s Avonds trokken we dan richting het gigantische stadium om het optreden bij te wonen van de enige echte Castro. De Ghanese muziekgod waarvan we al menig liedjes kunnen meezingen. We dachten een groots U2-podium te zien oprijzen in het stadium met daarvoor een massa volk. Maar we moesten ons tevreden stellen met een samenstelling van een paar podiumstukken en een handvol affiches als versiering. Het stadium zat bijna voor een twintigste vol. Toch keken we vol verwachting uit naar een spetterend optreden van Castro die om 23u normaal de loef ging afsteken. Na een hoopje wannabe artiesten de revu te zien passeren, was het voorprogramma, dat bijna het ganse programma inhield, tegen 2u gedaan. Eindelijk zagen we meneer Castro en zijn aanhang op het toneel verschijnen en na een vijftal liedjes te playbacken terug in de coulissen verdwijnen. Maar we kunnen toch zeggen dat we de grote Castro gezien hebben en hij heeft wel echt goeie muziek, youtuben die handel!
Op vrijdagavond genoten we van een prachtige cultural dance in onze stamkroeg Sparkles. Door ons uitbundig meebewegen op het djembegeroffel merkte men al vlug dat we er wel zin in hadden. Toevallig dansten ze de dans dat wij tijdens onze danslessen leerden. Het moment om onze danceskills boven te halen. Voor het ganse Sparklespubliek lieten we onze beste danspasjes zien. De rest van de avond genoten we van een zot staaltje Afrikaanse dans en muziek.
Op zaterdag waren we sollidair met de Nederlanders en vierden we samen met hen Koninginnedag. We maakten het feest volledig internationaal door de aanwezigheid van twee Amerikaanse vrijwilligers die we leerden kennen in Kumasi. Jessica en Sung kwamen ons een bezoekje brengen vooraleer ze terug richting hun land van herkomst trokken. Samen met deze leutige bende aten en dronken we op kosten van de Nederlandse belastingbetaler, dat voelde goed aan J. We moesten er toch van profiteren, nu we niet veel meer moeten verwachten van onze eigen Belgische regering... De Nederlandse feestdag sloten we af met een wilde dansavond in Gidipas opnieuw onder een prachtige sterrenhemel.
Op zondag eindigden we onze laatste week in de ‘luxe' met een heuse zwempartij met onze broers en zussen. In het weekend ziet het zwembad letterlijk zwart van het volk. Onze zwarte vrienden zijn vooral te vinden in het ondiepe gedeelte. Enkel de durvers wagen zich in het diepe gedeelte om acrobatische stunts uit te halen. Ze kunnen er wat van, toch zouden zwemlessen hier wel op zijn plaats zijn. Achteraf aten we samen nog nen lekkere Mango. Het was een prachtig afscheid met onze familie, we zullen ze missen.

Op naar het nieuwe gastgezin in het dorpje zonder stromend water en elektriciteit. Weer wat voer voor een hoop prachtige nieuwe ervaringen. Alles erover in het volgende verhaal.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs!
x