Home alone (week van 18/4 - 24/4)

Hete Tamale krijgt bezoek (week van 11/4 - 17/4)

Evelien, een vriendin van Wannes bracht ons als eerste een bezoekje.
Ze bracht heel wat lekkers mee, zowel een snoepje als een koekje.
Midden vorige week kwamen dan de ouders op de koffie.
Zij verrasten ons dan weer met een very special toffee.
We kregen elk een heerlijk biertje
gebrouwd met het bronwater uit een Belgisch riviertje.

Evelien, een oude schoolmakaraad van de Wannes, ondervond onmiddellijk the Ghanaian Way of life. Haar bus vanuit Accra was normaal van plan in Tamale te arriveren voor 8u 's avonds. Na een paar vertragingen was den arrivé al uitgesteld tot 12u 's nachts. Maar Ghana zou niet Ghana zijn moest de bus niet even een dépannage hebben van een klein uurtje. Uiteindelijk troffen we Evelien rond 2u 's ochtends aan in Tamale centrum. Mits alle omstandigheden genoot ze onderweg toch van het prachtige Ghanese landschap en zijn overvriendelijk mensen.

Na een korte nachtrust vlogen Evelien, Wannes en Tom op maandagmorgen weer in een drukke werkweek. De trainingen stonden vorige week vooral in het teken van het afwerken op doel met oog op de oefenwedstrijden van de week erna (deze week). Onze extra hulp functioneerde prima als entertainment voor onze supporters. Op die manier werden de kinderen wat weggehouden van het trainingsveld, want tijdens de paasvakantie hebben onze trainingen veel bekijks. Ook tijdens het lesgeven aan onze volwassenen kunnen we wat extra manschappen altijd gebruiken. Zo kregen we naast de hulp van Evelien ook een helpende hand van Barbara, Merle en Marleen, een paar geïnteresseerde vrijwilligers van onze organisatie. We waren bijna met meer leerkrachten dan leerlingen. Een gezellig boeltje was dat.

Hoe gaat het met ons Neleke?
Zoals iedere week is maandag en dinsdag de drukste werkdag. De consultatie zat alweer plein vol. Er kwamen veel vrouwen die op bevallen stonden dus gaven we hen ook de boodschap mee dat ze in deze policlinic konden komen indien ze dit wensen.
Wat me deze week opviel, is dat er heel wat vrouwen met malaria op consultatie kwamen. Gek hoe vaak deze ziekte hier voorkomt. Zo goed als iedere Ghanees heeft malaria +. Indien dit malaria ++ of +++ wordt, voelen ze zich ziek zoals hoofdpijn,braken,gewrichtspijnen,etc.
Op woensdag 11.30 u kwam een à terme vrouw met gebroken vliezen aan. Hoera, bevalling nummer 2! De vrouw had reeds 2 dagen vruchtwaterverlies. Ik schrok want het infectiegevaar was super groot. Hier wordt daar dus geen rekening mee gehouden.
Na toucheren bleek ze 4cm ontsluiting te hebben. Ze had dus nog even te gaan. We gaven haar een bed in de arbeidskamer en toen konden we niet anders doen dan wachten. Nogmaals, vrouwen zijn hier keihard. Toch probeerde ik wat te helpen door rug te masseren, etc. Ik ging niet naar huis rond 13.00u en bleef op het werk. Collega's maakten mij frited plantain om mijn honger te stillen. Overheerlijk!
Rond 16u had ze 8cm ontsluiting en de vrouw gaf aan dat ze persdrang kreeg. De vroedvrouwen schoten meteen in actie en lieten haar persen. Ik vond dit nog even te vroeg want ze had nog geen volledige ontsluiting maar de vroedvrouwen waren in één euforie dus liet ik het zo. Eens het persen begint, willen de vroedvrouwen dat het kind meteen geboren word. Het kind moet de tijd krijgen maar de vrouwen worden hier opgejaagd en moeten persen. Contracties of niet persen moeten ze! Ik legde reeds uit aan de vroedvrouwen hoe dit komt, dat contracties bij persen nodig zijn maar of ze er oor voor hebben is een andere vraag. Een episiotomie was nodig. Help! Ik had nog nooit in mijn leven zo'n botte schaar in mijn handen gehad. Dit was onaangenaam om te doen maar het was van moeten.
Na lang persen werd een gezond meisje geboren. Zalig.
Het hechten was geen gemakkelijke opdracht. Geen verlichting, slecht materiaal maar je moet werken met wat je hebt. Uiteindelijk had ik een goed resultaat en hoopte op een goeie genezing. Alweer een leuke ervaring.
Op donderdag en vrijdag ging ik niet werken aangezien onze ouders op bezoek kwamen.

Ons Evelientje was hier natuurlijk niet enkel voor te werken. In de namiddagen gaven we haar een exclusieve rondleiding in stad Tamale en namen we haar mee voor een verfrissende duik in het Tamalese zwembad. Daarnaast maakten we ons klaar voor het bezoek der bezoeken. Op donderdag reed er een gezellige oude schoolbus, met het ontvangstcomité, naar de luchthaven van Tamale. Met, gelijk gewente, enige vertraging landden de ouders van Wannes: Carine & Stefaan, de ouders van Nele: Kristien & Jean- Marie en een bevriend koppel: Carine en Frans. Vol verwachtingen hun jonge spruiten terug te zien, daalden ze de vliegtrap af. Ze kregen letterlijk en figuurlijk een warm ontvangst. Een blij weerzien was een feit. Dikke knuffels werden weelderig uitgedeeld. Na een paar dagen den toerist uit te hangen op de market van Accra en te liggen luieren aan het strand, bereikten ze eindelijk hun doel, een bezoekje aan onze tweede thuis, Tamale. Ook van ons gastgezin kregen ze een hartelijke verwelkoming. Op vrijdag stond een bezoek aan de projecten op het programma. Vroeg uit de veren dus, want om 6u30 beginnen Wannes en Tom met hun eerste training. Toch was er nog wat tijd voor een gezellig ontbijt met z'n allen bij ons thuis in het vroege ochtendzonnetje. Eerst bezochten ze de voetbaltraining van the boys. Ze zagen een heel gemotiveerde groep jongens die het beste van zichzelf gaven in de oefeningen. Tempolopen, oefeningen op balgevoel, afwerken op doel, keepertraining,... ze zagen het allemaal gebeuren. En trots dat ze waren op hun jonkies. Ook Neles project viel goed in de smaak. Tijdens een uitgebreide rondleiding in de St-Lucy-Poly Clinic ontmoetten ze Neles collega's. Een toffe bende vrouwen met een paar bronstige mannen. Samuel, één van de mannen, werd aan de ouders van Nele voorgesteld als haar toekomstige man. Gelukkig staat Nele stevig in haar schoenen en kan ze deze plagerijen wel de baas. Na de rondleiding kreeg de babyweegschaal alle aandacht. Daaruit volgde natuurlijk een fotosessie met de koddige boelekes. En opnieuw droop de fierheid van hun gezichten. Het is prachtig om bezoek te krijgen op onze projecten. Echt leuk te horen hoe ons werk gewaardeerd wordt.

In de namiddag vertrokken we dan met de hele meute op een gezellig uitje naar Mole Park. Mole Park is een natuurreservaat met als hoofdattractie het spotten van olifanten. Toch werd ons geduld weer op de proef gesteld bij het vertrek. Het busje was te klein of de groep te groot. Het was alleszins een serieuze misrekening van Meneer de buschauffeur. Toch lieten we het niet aan ons hart komen. Tijdens het wachten op een 2^de voertuig stortten we ons, door (opnieuw) een misverstand in de bestelling van heerlijke ijsjes, in een waar ijsfestijn. De sfeer zat er onmiddellijk goed in. Toen we uiteindelijk aan kwamen in Mole waren de olifanten al gaan slapen. Dit deden we dan ook maar. 's Morgensvroeg om 7u was het al van dat. De eerste olifanten werden gespot aan de drinkplaats. Iedereen werd in allerijl uit zijn bed gesleurd. Met slaap in de ogen en de haren in de war, bewonderden we 2 olifanten die een ochtendwasje deden in de poel. Door deze heisa vergaten we dat we de 16^de april waren. Ons Neleke heeft 24 lentes achter haar naam staan. Er is er weer eentje jarig. Wat kan je meer wensen dan op je verjaardag 2 en later 3 kolossale beesten van olifanten spotten. Naast 3 olifanten, kreeg Nele ook nog wat andere iets kleinere cadeautjes. De dag kon niet meer stuk. Tijdens de jeepsafari genoten we samen met Famke en moeder Mieke, twee prachtige madammen die we leerden kennen van de Antilopes, wrattenzwijnen (gelijk Poemba van de Lion King), massa's vogels, krokodillen en als hoogtepunt de 3 olifanten die we s' morgens zagen. Om zo dicht mogelijk bij de 3 dikkertjes te graken, stapten we uit de jeep en slopen we in een gespannen stilte dichterbij. Niet te beschrijven hoe deze enorme dieren voor onze neus, op ongeveer 10 meter afstand, de bladeren van de boom rukken als lunch, hoe ze zich voortbewegen, hoe ze zich vermaken en communiceren... ongelofelijk!! Dit is een ervaring om in te kaderen. Na de onvergetelijke safari moesten we wat bekomen in het zwembad bij ons verblijfplaats. Het draaide al vlug uit op een wedstrijdje waterpolo tussen doude en de jonge. De oudjes moesten natuurlijk onverbiddelijk het onderspit delven. Man wat was dat geestig! We voelden ons echt op vakantie in Ghana. 's Avonds genoten we van het gezellig samenzijn tussen pot en pint. Op zondag deden we nog een kanosafari, tussen de tropische vogels, op de rivier die het natuurreservaat doorkruist. Opnieuw een prachtige ervaring. Na wat onderhandelen met de vervoermaatschappij, vertrokken we weer richting Tamale. s' Avonds kondigde zich dan al het nakende afscheid aan. We gaven knuffels voor 3 maanden ver en bedankten elkaar voor het prachtige weekend!!

Op maandagmorgen trokken de grote mensen naar het zuiden en zullen nog een ganse week rondtrekken in het prachtige Ghanaland. Voor ons begint dan weer de werkweek. 't Zal moeilijk zijn om de vakantiesfeer weer even aan de kant te moeten schuiven.

Tot blogs
Vele groetjes Nele, Wannes en Tom

x

We're halfway! (week van 4/4 - 10/4)

Onze gebeden werden aanhoord,
dikke vette druppels werden de stoffige grond ingeboord.
Toch blijft het nog altijd heet
en kunnen we baden in ons eigen zweet.
Het regenseizoen deed eindelijk zijn intrede
en het centrum van Tamale kent opnieuw vrede!

Hiep hoi, Nele heeft de eerste maand zonder veel kleerscheuren overleefd! Toch was ze vorige week even geveld, maar door wat pillerie kwam ze er weer helemaal bovenop. Wannes en Tom daarentegen beginnen zich echt wel een negerken te voelen. Ondertussen is de kaap van de 3 maanden bereikt en hebben we nog 3 maanden voor de boeg. M.a.w. we zitten aan de helft!

De projecten liepen weer gesmeerd. Wannes en Tom moesten wel wat aanpassingen doen in het trainingsschema. Onze voetballerkes zaten namelijk met verplichtingen. Door een misrekening van het aantal resterende weken voor de paasvakantie moesten de paasexamens nog in allerijl afgenomen worden. Zo verloren we onze voormiddag. We waren dus genoodzaakt de trainingen in de namiddag te plaatsen. Gelukkig was door het frissere (lees: iets minder warme) weer het nog vrij dragelijk om training te geven. De training lokte zelfs nieuwsgierigen. Merit en Jolien, 2 Nederlandse vrijwilligsters, trainden mee met onze Ghanese girls. Na de training zeiden ze met een rood kopke en hun tong op de grond dat ze het ‘hartstikke gezellig’ vonden. Ook bij de grote mensen met een beperking loopt alles op wieltjes. De testen zijn afgerond, de verschillende niveaus zijn bepaald, we weten ongeveer waaraan we de komende weken kunnen werken. Het is heel leuk om met deze mensen te werken. Hun dankbaarheid is enorm groot. De sfeer zit goed.

En hoe gaat het met ons Neleke?

Mama Florence was er de hele week niet dus waren we met 2 vroedvrouwen en dat hebben we gevoeld. Het werd een drukte van je welste. Het rapport moest worden afgewerkt tegen 7/4/2011 dus moest mama Sera dit in orde brengen. De consultaties kwamen dus op mijn schouders terecht. Het werd werken aan de lopende band. Samen met de tolk (collega Eva) vormden we een goed team. Het vele schrijven zorgde voor krampen in de pols maar dat was een bijzaak die je er maar moest bijnemen. Op donderdag werd ik geveld door vermoeidheid, hoofdpijn en gewrichtspijn. Mijn collega’s adviseerden me de malariatest te laten doen en deze was positief. Een lichte vorm van malaria is gelukkig niet super erg. Ze verbiedden mij om nog naar huis te fietsen in die blakende zon dus kon ik bij hen thuis rusten (hun huizen staan in complexen bij het hospitaal). Ik werd in de watten gelegd. Eigenlijk een geluk bij een ongeluk dat ik bij de collega’s thuis heb gerust. Jawel, die avond kwam een à terme vrouw binnen om te bevallen. Hoera!! De eerste bevalling in ons ziekenhuis. Iedereen was door het dolle heen.

Door de hoofdpijn rustte ik eerst wat maar eens het bijna zover was stond ik klaar om dit mooie wonder op de wereld te helpen. Ik wou toch nog even afwachten en zien hoe zij hier werken als het op bevallingen aankomt dus zou de zuster de bevalling doen en hielp ik waar ik kon. Toen ik ze bezig zag had ik af en toe toch mijn bedenkingen. Er was geen steriliteit te bespeuren, de episiotimie werd aan beide kanten van het perineum mediaal geplaatst. Eén deftige epi volstaat dacht ik. Logica ver te zoeken. Ik had eigenlijk al gevoeld dat het hoofd plaats genoeg had voor de geboorte dus dat een epi eigenlijk niet echt nodig was. De geboorte op zich verliep goed. De papa in spé hield de vrouw vast en bidde tot God. Na 1u persen en het geven van wat fundusdruk kwam een meisje ter wereld. Een manuele weegschaal hebben ze wel maar er mee werken is een andere zaak. Gelukkig hebben ze mij hierin geschoold en kon ik het meisje wegen. Het meisje woog 2,500kg en was 45cm groot. Een klein, koddig meisje die het uitstekend deed. Een klein kind als dit zou in België de couveuse in gaan, pediater zou er bij worden gehaald,... Hier is dit allemaal niet van toepassing en blijkt dat ingrijpen ook niet altijd nodig is. Het leuke is vooral dat alles puur natuur verliep. Geen infuus, geen epidurale verdoving,... Niets! Afrikaanse vrouwen zijn harde madammen. De vrouw gaf geen krimp.
Dit hele gebeuren gaf mij een goed gevoel, mijn dag kon niet meer stuk. Uitgeput kroop ik in bed. De zusters hadden me gezegd het rustig aan te doen dus op vrijdag heb ik niet gewerkt.

Op zaterdag was het dan weer schilderdag. We wisten al iets beter wat geschilderd moest worden. Maar een hoop spetters en hier en daar een verfkwak elkaars gezicht was weer niet uit te sluiten. Toch kregen alle te schilderen muren hun lekje verf. Momenteel bouwde men al de ruwbouw van 3 nieuwe kamers. Het zou spijtig zijn moest dit staan te verkommeren tot er binnen enkele maanden/jaren weer geld in het laadje zit. Vandaar dachten we om ons wijngeld ook in dit project te stoppen. De komende weken bekijken we eens wat we van dit project kunnen financieren. Graag vermelden we bij deze dat de overheerlijke Afrikaanse wijn nog steeds verkocht wordt door onze ouders. Deze valt naar het schijnt heel goed in de smaak! ’s Avonds was er dan weer een uitzetavondje gepland in Giddipass. Onder een prachtige sterrenhemel, op het dak van de club, vlogen de beentjes weer lustig in het rond tussen de dansende Ghanese jeugd. Zalig hoe die mannen dansen. Wel hadden sommige Ghanese jongens en meisjes het wat moeilijk met onze blanke aanwezigheid. Ze kregen wat losse handjes of moesten ons plots heel dringend spreken op een iets rustigere plaats... We beleefden een machtige avond. Naast dit alles stond er vorige week weer een Afrikaanse dansles op het programma en een etentje met de vrijwilligers. Op zondag volgden we heel gespannen het verloop van een magnifiek sportweekend in België. Via het internet zagen we terug een Belgische wielerzegen en onze favoriete club een zwak Anderlecht in de pan hakken. Tof om zo even terug in België te zijn.

Deze week krijgen we bezoek! Een vriendin van Wannes, de ouders van Nele en Wannes en een bevriend koppel van de ouders. Dit zorgt gegarandeerd weer voor leuke avonturen. Blijven volgen die blog!

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom
Tot blogs x!

Stress in town! (week van 28/3 - 3/4)

Relletjes hier, relletjes daar.
Twee bendes gaan op de vuist met elkaar.
Een vuurtje stoken te midden de straat
en wat verwensingen roepen tegen vadertje staat.
Toen bemoeide de militaire police zich er mee
en de vrede keerde terug in Tamale.

Begin vorige week was er wat onrust in het centrum van de stad. Even voor de duidelijkheid: het was geen robbertje vechten tussen de Belgische en Nederlandse vrijwilligers. Wij stonden er gelukkig volledig buiten, we hebben er amper iets van gemerkt. Wel leed ons nachtleven er wat onder. The police vonden het nodig de hele week een avondklok in te lassen. Dit van 23u tot 6u. De avondklok werd heel serieus genomen. Maar overdag was er in het centrum van de stad van dit alles niets te bespeuren. Enkel wat schroeiplekken in het midden van de weg ontsierden het straatbeeld. Dit alles heeft te maken met een gebeurtenis van 9 jaar geleden. In 2002 werd één van de chiefs van Tamale onthoofd door een andere familie, om zo zelf de volgende chief naar voor te kunnen schuiven. Daarop volgden relletjes en werden de zogezegde moordenaars opgepakt. Maar de bewijzen waren niet hard genoeg waardoor de beschuldigden na 9 jaar, vorige week maandag, in de hoofdstad Accra vrijgelaten werden. Met alle gevolgen vandien. Het hele gebeuren heeft ook nog een politiek staartje. De ene familie is fervent lid van de NPP en de andere familie van de NDC. De twee grootste politieke partijen in Ghana die haaks op elkaar staan. Dit zorgde dus ook weer voor heel wat spanningen op politiek vlak.

Dankzij de goede aanpak van onze vrijwilligersorganisatie bleven we constant op de hoogte van de hele situatie en konden we zonder problemen onze projecten verder zetten. Zo begonnen Wannes en Tom na een keurige selectie van iedere school opgesteld te hebben vorige week met de echte trainingen. De trainingen stonden vooral in teken van de passing, de basis van het voetballen. 'Control and pass!' was dan ook constant te horen tijdens de training.
Bij de boys liep het al net iets meer gesmeerd dan bij the girls. Toch is iedereen goed gemotiveerd en trainen ze heel gedreven. Enkel het op tijd komen is voor de meeste wel nog een waar probleem. We zullen streng moeten zijn. Het project met the disabled people krijgt ook steeds meer vorm. We krijgen een duidelijk beeld van de verschillen tussen onze leerlingen. Met 2 leerkrachten is het perfect mogelijk om te differentiëren. De sterke leerlingen testen we op maal- en deeltafels. De zwakke leren we de getalbeelden aan en laten hen met kroonkurken optellen en aftrekken.

En hoe zit het met ons Neleke?
Met mij gaat het heel goed. Hoe het met mijn project gaat kan je in het vorige verhaal lezen, want ik schreef mijn ervaringen van vorige 2 weken samen in één.
Volgende week weer een nieuwe vertellingske!

Het weekend zat ook weer goed vol. Op zaterdag gingen we met z'n allen lustig schilderen op het project van Manon, een Nederlandse vrijwilligsters. Voor sommigen onder ons was de opdracht niet helemaal duidelijk wat er juist geschilderd moest worden. (binnenkort de foto's van dit leuke gebeuren) 't Was alleszins geestig! Op datzelfde project is men momenteel ook een paar slaapplaatsen aan het bijbouwen. Waarschijnlijk zullen we de komende weken daarbij ook nog een handje helpen. Op zondag was er dan eentje jarig, hiep hiep hoera! Onze Tompie hoort nu ook bij de 23-jarigen. En dat hebben we gevierd! Nele en Wannes zorgden voor een prachtige kroon, die de hele dag gedragen moest worden, en een heel toepasselijk cadeau. Tom kreeg een paar bierbonnen die hij mag nuttigen in het Tamalese nachtleven en hij krijgt 2 teensletsen naar keuze, een linkse en een rechtse. Tijdens het vieren van Tompies verjaardag hielden we natuurlijk ook de Ronde van Vlaanderen in het oog. Dankzij de uitvinding van het internet zagen we de beelden van een prachtige Belgische ovewinning. Zalig om te zien! Zo blijven we ook nog een beetje op de hoogte van het reilen en zeilen in dat verre Belgenland. Tijdens het weekend haalde Nele dan nog eens haar vroedkundeboek vanonder het stof en bereidden Wannes en Tom opnieuw een spetterende training en een paar lessen voor. Zo kunnen we er volgende week weer volledig tegenaan gaan!

Groetjes Nele, Wannes en Tom

Tot blogs x!

Hete Tamale staat droog! (week van 21/3 - 27/3)

De zon geeft weer serieus van katoen.
Een druppeltje regen zou ons goed doen.
We snakken allen naar het komende regenseizoen,
maar dat is voorlopig nog niet voor de noen.

We vernamen dat het zonnetje ook weer te bespeuren valt in het verre Belgenland. Heel leuk dat te horen, maar hier in Ghana mogen ze dat zonnetje toch wat meer in de kast steken en een regenwolkje laten aanrukken. Het regenseizoen zou momenteel zijn intrede moeten doen, maar hij laat voorlopig op zich wachten. We moeten voorlopig onze pap koelen met een eenmalige plensbui met weliswaar prachtig weerlicht.

Kortom hete Tamale staat serieus droog en dat merkten Wannes en Tom in de selectietrainingen van vorige week. Tijdens het voetballen zweet een mens wel eens, gevolg: hij verliest veel vocht, gevolg: het lichaam heeft vocht nodig, gevolg: hij zou wel wat water naar binnen kunnen slokken. Enig probleem, het stromend water liet het vorige week afweten over heel Tamale, want die staat droog. We kochten dus een grote hoeveelheid zakjes gezuiverd water aan (lees: drinkbaar water wordt in Ghana verkocht in plastiek zakjes). Komt daar nog bij dat de prijs van drinkwater verdubbeld werd. Niet ideaal dus. Toch verliepen de selectietrainingen van een leien dakje. Er lopen hier in dit voetballand wel wat talentjes rond, zowel bij the boys als bij the girls. Hierin kunnen we wel wat investeren dachten we. We lieten 16 trainingshirts (8 rode en 8 groene) maken zodat we de komende weken een duidelijk onderscheid zien tussen wie we trainen en wie de toeschouwers zijn, wat niet altijd gemakkelijk is. De shirts lieten we maken door vrouwen met een handicap, ook een project dat gesteund wordt door de organisatie. Zo sloegen we twee vliegen in één klap. Ook het lesgeven aan de volwassenen met een handicap zit snor. Momenteel gaan we op zoek naar het niveau van ieder individu aan de hand van testen. Zo kunnen we ze in de toekomst persoonlijk begeleiden met aangepaste oefeningen. We doen verder op ons elan, zo hopen we de projecten steeds meer vorm te geven.

Hoe zit het met ons Neleke?

Het fietstochtje naar het werk is ondertussen de routine van de dag. De kinderen die te voet en in kleurrijke uniformen naar school toe gaan, roepen zoals gewoonlijk: Siliminga(blanke) Hello! Ik antwoord steeds beleeft of zwaai want anders blijven ze roepen. Geloof me, als je moe bent, vervloek je dit dagelijks gebeuren wel eens. Je lijkt wel een echte BV.

Op het werk is het nog steeds interessant en leer ik veel nieuwe dingen kennen. Consultaties en administratie heb ik helemaal onder de knie en doe ik haast helemaal zelf. Het enige wat ik nodig heb, is een goeie tolk. Bij engelstalige vrouwen trek ik mijne plan (ook al merk ik dat mijn kennis aan engels iets minder is). Wanneer ik toch een woordje Dagbanli bovenhaal, lachen de vrouwen omdat ze dit niet van een blanke verwachten. Natuurlijk zitten de vroedvrouwen dan niet op hun luie gat en helpen zeker mee.
Wat me wel enorm opvalt is dat er veel jonge vrouwen op consultatie komen. Vrouwen tussen de 20 en 24 jaar die reeds getrouwd zijn en soms zelfs al 3 kinderen hebben. Ik mag er niet aan denken dat ik dat ben. Help!

Deze week was het rapportweek omdat het einde van de maand in het vizier lag. Je kan al raden wat voor rompslomp van papierwerk dit alweer met zich meebracht. Een ezeloor of een scheurtje? Niets aan de hand. Ik zorgde voor wat schot in de zaak want het was een heuse berg.
Mijn collega's zijn echt zeveraars 1^e klas. Ik ben ondertussen Samuels beste vriendin. Iedere dag veel gelach en gekkerij. Ik werd deze week door enkele collega's uitgenodigd voor lunch (frited rise). Heel lekker. Het werd een leuke en gezellige namiddag.
Ze willen alles over België weten. Ik word iedere dag wel met iets uitgedaagd (bv: blanken kunnen niet dansen volgens hen,...). Zoals je weet ben ik niet op mijn mondje gevallen maar zij ook niet dus zorgt dit voor grappige taferelen. Ze aanshouwen me als ‘a member of the team' en dat is fijn om te horen. Een teken dat ze mijn werk toch apprecieren.

Goed nieuws! Alle materiaal om bevallingen te starten is aanwezig. Kleine hoeveelheden werden aangekocht. We proberen in april te starten maar dit is Afrika dus het kan wel wat vertraging oplopen. Geduld is een schone deugd hier.Vrouwen die 36 weken en langer zwanger zijn, worden op de hoogte gebracht. Laat ze maar komen! Ik ben er volledig klaar voor.

Voor de rest gaat alles zijn gewone gangetje. Plonske doen, potse drinken, danske placeren en socialiseren met ons gastgezin. We zin ier girn!!!
(Wel even vermelden dat dit verhaal over de week van 21/3 - 27/3 gaat. Door Ghanese omstandigheden lukt het namelijk niet altijd het verhaal op tijd op het internet te krijgen, toch doen we ons best. En nogmaals allen van harte bedankt voor de prachtige reacties, dit motiveert ongelofelijk!)

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom

Tot blogs x!

Handen uit de mouwen! (week van 14/3 - 20/3)

Hey, how, Mickey Mousse
Geef mij maar biefstuk met pepersaus
en een bakske friet met andaloes
en als dessert nen goeien choclamousse.
We durven er wel eens van dromen
dat al dat lekkers op ons af mag komen.

Yes, vis, we kunnen weer van eten dromen. Ons maagske kan weer de hevigste stormen doorstaan. Nu onze darmflora weer alles naar behoren doet, kunnen we ons voor 200% concentreren op de nieuwe projecten. Wannes en Tom gooien zich volledig op het voetbalproject en combineren dat met het lesgeven aan volwassenen met een handicap. Nele verdiept zich dan weer in de medische wereld van de vroedvrouwtjes.

Wannes en Tom hebben het plan om binnen een paar weken/maanden (moeilijk iets op voorhand te plannen met deze Ghanese tijd hier...) een heus voetbaltornooi te organiseren tussen 4 verschillende scholen. De komende weken/maanden zullen we van iedere school telkens 2 jongensteams en 2 meisjesteams trainen. Tijdens onze bezoeken aan de verschillende scholen vorige week merkten we al een groot enthousiasme bij de leerlingen. Deze week houden we selectietrainingen om te zien wat voor vlees we in de kuip hebben. Naast het voetbalproject krijgen we van de organisatie de kans om een oud project nieuw leven in te blazen. Een aantal volwassenen verenigden zich een tijdje terug met als doel onderwezen te worden door een paar pientere vrijwilligers. Wij voelden ons dus onmiddellijk aangesproken...:) Deze groep van voorlopig 7 mensen kreeg als kind niet de kans school te lopen. Wij zullen proberen hen op dinsdag en donderdag te onderwijzen in Engels en wiskunde. Zo kunnen ze op andere momenten nog perfect hun beroep uitoefenen van kapster, schoenmaker, kleermaakster... Dat wordt een mooie uitdaging. Hete Tamale dwingt ons er toe alles zo vroeg mogelijk in de voormiddag te plannen. Zo begint iedere weekdag om 6u30 met een eerste training en proberen we tegen 12u de projecten af te ronden. In de namiddag proberen we dan tussen het schuilen voor de warmte door wat voorbereidingen te treffen voor de dag erop.

En hoe gaat het met ons Neleke?
Na een fietstocht van 25minuten kwam ik aan op St. Lucy Policlinic Kpalsi-Tamale waar ik werk van 8u tot 12.30uur. Meteen had ik een goede eerste indruk. Super vriendelijk team, een net Afrikaans kliniekje. Zingen en lovend tot God wordt de dag hier steeds ingezet. Meteen zit je in een leuke werksfeer. De zwangere patiënten zitten te wachten voor een consultatie, Eva, mijn collega verpleegkundige, meet hun bloeddruk en gewicht. Ze brengt de bergen administratie in orde want een computer is er niet. Je kan al raden wat een chaotische en soms nutteloze rompslomp met zich meebrengt. Na dit alles komt de zwangere bij de vroedvrouw op consultaite. Eerst bekijken we haar gezondheidstoestand ( heeft ze luizen, oedemen en hoe is de uitzetting van haar buik, ...) Daarna meten we de baarmoederhoogte om de aantal weken zwangerschap te schatten. Na palperen (voelen hoe het kind in de buik ligt) proberen we met de hoorbuis van Pinard de foetale harttonen te horen. Alles gebeurt hier manueel dus dit ging in het begin minder vlot. Bij een eerste consultatie wordt malarie, HIV en syfillis getest. De meeste vrouwen scoren positief wat malaria betreft. Voor hen is het een klein griepje, voor ons komt er helaas heel wat meer bij kijken.
De vroedvrouw hier hebben een belangrijke, leidinggevende funtie dus weet ik ook meteen mijn taak. Gelukkig is het werken zeer aangenaam en wordt er veel gelachen. Mijn collega vroedvrouwen zijn Seraphina en Florence. Samen met hen run ik de consultaties. Als zij er niet zijn moet ik alles zelf regelen dus ben ik blij dat zij mij deze eerste week de weg wijzen. Zijn er geen patiënten dan kletsen en lachen we voor heel Tamale en omstreken, superleuk. Het enige grote nadeel is de taal. De meeste vrouwen spreken Dagbanli. Ik leerde reeds enkele woordjes wat voor grappige tafereeltjes zorgde.
Bevallingen is voorlopig nog niet mogelijk want ze wachten nog op verschillende materialen. Ze hopen in april te kunnen starten. Iets om te financieren? We wachten nog even af.
A true story:
Ongehuwde vrouw van 18jaar komt op consultatie, ik zie dat ze heel bang is. Na consultatie blijkt dat ze 14weken zwanger is, meteen begint ze heel luid te huilen. Als ongehuwde vrouw zwanger zijn, is hiet buiten de orde. Ze worden onterft en de deur gewezen. Ook de vriend van wie ze zwanger is, bleek haar verkracht te hebben. Seks uit pure lust zonder aan de gevolgen te denken voor deze vrouw. Het meisje is de dupe van het vrouw zijn. Hier wordt beweert dat vrouwen die verkracht worden, er zelf om vragen ( ze kleden zich fout en kijken verleidelijk). PURE ONZIN!!!! Het meisje heeft niets of niemand meer, hopelijk kan ze bij haar grootmoeder terecht. Je ziet, op seksueel vlak is hun cultuur bikkelhard. Er staat me dus nog veel te wachten de komende weken

Vorige week haalden Nele en Tom hun beste dancemoves boven tijdens hun eerste Afrikaanse dansles. Liters zweet druipten van ons lichaam. We hadden het Afrikaanse ritme al snel onder de knie. We voelden ons volledig één met de djembé en het Afrikaanse gezang. Ondertussen bracht Wannes de nacht door in het ziekenhuis. Buiten een paar rare hersenkronkels was er met Wannes niets aan de hand. Met Bram, één van de Belgische vrijwilligers, ging het daarentegen iets minder goed. De malaria had hem te pakken. Tijdens zijn eerste nacht in het ziekenhuis kreeg Bram de steun van onze Wannes. Zo kon Wannes 's avonds nog een Champions League matchke meepikken en een nachtje slapen in een frisse kamer met airco. Na dit alles zat er vorige week weeral een plonkse in het zwembad in en een gezellige kebabavond met alle vrijwilligers. LEKKERRRRR... écht LEKKERRRRR...! Net voor het weekend gingen we nog een goed potse bier drinken in onze Ghanese stamkroeg.

Veel potses bier konden we niet verzettten, want op zaterdag moesten we opnieuw vroeg uit de veren. Er stond een weekendje naar het noorden op het programma. Op zaterdag reden we met een busje vol vrolijke vrijwilligers over de droge uitgestekte Ghanese vlakte richting Burkina Faso. Toen we volledig offroad gingen was het landschap adembenemend prachtig. We bevonden ons in het echte Afrika. Over een stoffige weg met putten kwamen we de ene compound na de andere tegen. In de namiddag namen we de fiets en stuifden we langs de baobabbomen richting de heuvels die Ghana van Burkina scheiden. Hup, de grens over en eventjes illegaaltje spelen in Burkina. Na 's avonds een wijntje te nuttigen bij maanlicht brachten we de nacht door onder de Burkighanese hemel. Zondagmorgen voor dag en dauw genoten we van een prachtige zonsopgang op één van de Bukinese heuvels. Na een stevig ontbijt onder de baobabboom hobbelden we boven op het dak van ons busje richting het slavenkamp in Paga. Daarna gingen we nog even gedag zeggen tegen meneer de krokodil vooraleer we terug Tamalewaarts reden. Een prachtig weekend om nooit te vergeten.

Heel binnenkort alles overhet verloop van de verschillende projecten!

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom

Tot blogs x!

Hete Tamale (week van 7/3 - 13/3)

Ja mannekes, wat zijn we rap, nondepatat
hier vloeit alweer een nieuw verhaaltje uit ons gat.
Wat vrij toepasselijk was voor vorige week,
aangezien we door de diarree
hoofdzakelijk onze tijd doorbrachten op de plee.

De titel van het verhaal doet u waarschijnlijk denken aan een zwoel Ghanees vrouwtje. Maar helaas pindakaas, het gaat wel degelijk over onze nieuwe hete verblijfplaats Tamale. Nele werd als eerste genadeloos geveld door het grote cultuur/temperatuurverschil. Ze bracht de eerst dagen vooral door in bed en op de pot, wat nu ook niet onmiddellijk zo boeiend is als eerste Afrikaanse ervaring. Solidaire als we zijn bezochten Wannes en Tom gedurende de week ook nu en dan eens het kleinste kamertje om er een vloeiende boodschap achter te laten. Desalniettemin probeerden we er toch het beste van te maken in onze eerst week in Tamale.

Het grootste verschil tussen België (voor Nele)/ Kumasi (voor Wannes en Tom) en Tamale is duidelijk de hete temperatuur in Tamale. Dat hadden we al vlug ondervonden. Komt daar dan nog eens bij dat we de meeste afstanden met de fiets afleggen. Het zweet stroomt hier dus lustig onze poriën uit. Zolang er genoeg gedronken en gegeten wordt blijven we gezond. Aan dat laatste moest ons Neleke wel nog wat wennen. De maaltijden bestaan hoofdzakelijk uit kip met rijst, kip met rijst en kip met rijst en soms ter afwisseling eens rijst met kip. Ook gekookte en gebakken eieren zijn hier weelderig aanwezig. Gelukkig zijn er in Tamale een paar heel gezellige restaurantjes met overheerlijk Westers eten. Samen met ongeveer 20 andere vrijwilligers van ‘Vrijwillig Wereldwijd’ overvielen we de Tamalese horeca al een paar keer met onze grote eetlust.

Terwijl ons lichaam zich aanpaste aan het nieuwe klimaat bezochten we heel wat verschillende plaatsen in Tamale, met de fiets weliswaar, want vergeleken met Kumasi ligt alles hier op een scheet van elkaar. Het bezoek aan het voetbalstadium van Tamale was wel indrukwekkend. Het gloednieuwe stadium biedt plaats aan 18000 man. Het blijft natuurlijk Ghana. Sommige zitjes in de tribune zijn al goed versleten terwijl onderaan het stadium het hotelcomplex nog een bouwwerf is. Toch wel wat tegenstrijdig zo’n kolossaal gebouw te zien oprijzen in een stad als Tamale. Iets minder spannend was dan weer het bezoek aan de kleermaakster. Maar een verfrissende duik in het Tamalese zwembad bracht ons weer helemaal op de been. Op woensdag brachten we een bezoek aan een traditionele compound in een dorpje even buiten het centrum. Een compound bestaat uit een aantal hutjes die gebouwd zijn rond een gezellige binnenplaats. Op deze binnenplaats wordt gekookt, gegeten, gebabbeld… met andere woorden het hele huishouden vindt er plaats. Aan de vorm van de hutjes en hun plaats ten opzichte van elkaar vind je de hiërarchie terug in het gezin. Tijdens deze interessante uitleg maakten de vrouwen van het gezinshoofd Fufu voor ons klaar. Hét traditionele gerecht van Ghana. Het was te pruimen. Het traditionele gastgezin waarnaar we waarschijnlijk binnen enkele weken zullen verhuizen kunnen we vergelijken met deze ervaring. We zijn toch wel blij dat we nu de ‘luxe’ hebben van een gewoon gastgezin.

We voelden ons onmiddellijk thuis in ons nieuw gastgezin. Een aantal kamers gebouwd in een vierkant vormen in het midden een betonnen binnenplein waar het heel rustig vertoeven is. Momenteel heerst er een wat drukke sfeer door het bezoek voor ons vader Amin. Hij zat een paar dagen terug in een verkeersongeluk en toucheerde daarbij zijn schouder en heup. Hij zal nog een paar weekjes out zijn. Verder zijn er 6 kinderen: Jowad (27), 2 broers die op de unief zitten, Baba (18), Salawa (16) en Lokman (8). Momenteel helpt ‘the first born’ Jowad zijn moeder Laila in het huishouden. Ontspanning kunnen we prima vinden in een plaatselijke bar die zich op een steenworp van ons huis bevindt.

Nu we met wat meer gelijkgezinden zijn komen de gezelschapspelletjes de kop op steken. Jungle speed, Uno, Rummikup, ‘kaartje leggen niemand zeggen’… worden hier gegarandeerd een nationale sport. Met deze leutige bende van Nederlandse en Belgische vrijwilligers gaan we heel waarschijnlijk een leuke tijd tegemoet. Naast al dit plezier en vertier hebben we natuurlijk opnieuw wat werk in het verschiet. Na een weekje van inburgeren komen onze nieuwe projecten aangesneld met rasse schrede. In het volgende verhaal meer van dat.

Vele groetjes Nele, Wannes en Tom

Tot blogs x!

Baai baai koeievlaai!!!

Nondedomme, nondedomme, nondedomme
We moeten kijken voor een skooneblomme,
want we nemen afscheid van onze geliefde stad.
We hebben hier verdikke ne schonen tijd gehad.
Vorige week hadden we het weer lekker druk. We maakten de laatste avonturen mee van het straatkinderenproject, we rondden onze schilderwerken van de creche af en dan moesten we nog eens nadenken over een gepast cadeau voor onze dierbaren in Kumasi
De week begon mega spannend met een levensechte razzia (zoals in de films). Via het straatkinderenproject werkten we even samen met de Ghanese politie. Zo werden we betrokken bij een heuse case over vrouwenhandel in Kumasi. De bende bestaat hoofdzakelijk zelf uit vrouwen en handelt voornamelijk in Nigeriaanse vrouwen. We kwamen al even kort in contact met deze zaak maar nu maakten we de Ghanese politie in actie mee (wat ook nieuw was voor ons). Volgens een tip zou er op plaats X een minderjarig meisje van Nigeriaanse afkomst vastgehouden worden. Een bloedstollende razzia was het gevolg. Het resultaat van deze ganse opzet was het aantreffen van een paar hoertjes die helemaal van niets wisten, ze vielen echt uit de lucht. Ook heel merkwaardig was het dat één van de deuren gesloten was. Zat daar het meisje verstopt? Wie zal het zeggen? Er werden alleszins een paar vrouwtjes gearresteerd. Zij huilden de ziel uit hun lijf, maar het mocht niet baten. Waarschijnlijk zullen zij voor minstens 5 jaar het kasjot in vliegen. Toch wel heel aangrijpend allemaal. Deze zaak krijgt zeker nog een dikke marsupilamistaart. Maar die staart zullen we helaas niet meer meemaken, want het straatkinderenproject loopt voor ons ten einde.
Vorige week was onze laatste Kumasiweek, dus ook de laatste week in onze projecten. Het afronden van onze schilderwerken was dan ook een feit. Al het aangekochte materiaal kreeg zijn laatste likje verf. Ook de schoolborden met het alfabet en de getalbeelden werd bij de afgewerkte producten geclasseerd. Zo zetten we een definitief punt achter het project. We kregen een heel hartverwarmend afscheid van de organisatie met frisdrank en koekjes, zoals het hoort. Ons cadeau voor de organisatie, een fotokader met wat lieve woordjes op, kreeg onmiddellijk het beste plaatsje in de creche. Ze zullen ons niet vlug vergeten, de Belgian Guys. We voelden ons geslaagd in de projecten die we voorlopig ondernamen. Zot hoeveel moed je haalt uit zo'n dankbare mensen. Dat geeft een machtige motivatie om zo verder te doen de komende maanden.
Vorig weekend stond het afscheid in ons gastgezin ook centraal, maar eerst verwelkomden we ons lieftallig Neleke in Kumasi. Het was een blij weerzien. Na een lange busrit door het woeste Ghanaland vervoegde Nele zich bij ‘de twins' (zo zien de Ghanesen ons toch). Vanaf nu denken we in het drievoud.
Van Nele hoorden we dat de wijnverkoop heel goed liep/loopt in Belgie en dat onze wijnkas bij gevolg al goed gespijsd is waarvoor ongelooflijk veel dank aan alle wijndrinkers. Nu we toch al een mooi centje hebben verdiend moeten we het zo goed mogelijk investeren. Wetende dat ons gastgezin een grote school wil bouwen in hun achtertuin beslisten we met ons drieën na heel wat gebel en gebabbel de opbouw van één klaslokaal te sponseren. We bekeken samen met de familie alle kosten heel goed na en kwamen tot een som van 2000 euro. Dit bedrag gaven we hen al deels en zullen we de komende drie maanden volledig aan hen overhandigen. Na die drie maanden keren we terug naar ons gastgezin in Kumasi en hopen we een prachtig nieuw klasje te zien met als toepasselijke naam: 'Viva Belgica!'
We namen uiteindelijk definitief afscheid van ons geliefde stadje Kumasi door afscheid te nemen van ons allerliefste gastgezin. Op zaterdag deden we dat met een heuse uitzetavond waarvan ons zusje nog enkele dagen last heeft gehad. De biertjes vloeiden iets te gemakkelijk naar binnen. Op zondag hadden we dan ons goodbyedinner met de ganse familie en vrienden. Tafels, stoelen, muziekinstallatie... bijna het hele meubulair werd naar buitengesjouwd voor ons afscheidsfeest. Daaruit volgde een megagezellige avond waarbij natuurlijk weer een danspasje hoorde. We sloten de avond af met het uitwisselen van prachtige cadeautjes. Eén cadeautje was de kers op de taart. We gaven Naana, ons kleinste zusje van drie jaar, een veel te koddig t-shirtje waarop stond: 'I love mama May'. Met duizend maal dank een Geert Heyse van Crealetter. Hij bezorgde ons vanuit Belgie dit prachtexemplaar via Nele.
Voilaceca, Kumasi laten we voorlopig achter ons. Binnen een paar maand gaan we terug en hopen we er een stevig klaslokaal te zien oprijzen. Fingers crossed. Nu op naar het noorden! Tamale, Here we come!
Heel binnenkort alles over de eerste week in Tamale