Ensura! = de waterverkoopster

Jawaddedadde, wat is dat hier allemaal
we hebben weer wat voer voor ons verhaal.
Excuses, maar door het drukke weekend is het verhaal wat in retard.
Hopelijk hebben jullie daartegen geen bezwaar.
Voor de verandering kunnen we jullie melden dat niet één huis in de racecourse voorlopig zijn einde vond. De enige leegte is te vinden rond het overgebleven schoolbord van onze eigen crèche. In plaats van de andere overgebleven crèche ook te slopen, bouwden we de reeds kapot gemaakte omheining weer op. Ironisch gezien deed men dit met het gerecupereerde hout van de nieuwe crèche zaliger. Men heeft zelfs uitbreidingsplannen. Door het neerleggen van de nieuwe crèche is het aantal kinderen in de oude crèche logischerwijs toegenomen. Bij gevolg is men op zoek naar een goedkope tent in de aanbieding. Waarschijnlijk zal de oude crèche nog een tijdje blijven bestaan, misschien nog enkele weken, maanden, jaren... wie zal het zeggen.
Dat je in Ghana heel wat flexibiliteit aan de dag moet leggen is ons reeds bekend. Maar we planden nu eenmaal de komende weken mee te stappen met de streetworkers in het straatkinderenproject en daarvan wilden we nu niet meer afwijken, hoewel we nu en dan nog wel eens ons kopke binnenstaken in de oude crèche. Het nieuwe project leek ons heel interessant te zijn en dat was het zeker. Zo leerden we een waterverkoopster kennen van 12 jaar oud. Ensura, ensura, ensura!!! De schaal met een tiental frisse waterzakjes balanceert ze heel behendig op haar hoofd terwijl ze roepend haar water aan de man probeert te brengen. Op die manier zigzagt ze de ganse dag tussen de stinkende auto's in het drukke verkeer van Kumasi. Ergens in een achterbuurt rond een oude spoorwegberm ontmoetten we dit jonge meisje. Ze was even aan het uitrusten van het zware werk. De streetworkers knoopten een gesprek met haar aan in het Twi, hun lokale taal. Daaruit konden we afleiden dat dit meisje samen met haar zussen werkten voor een ‘moeder'. Wat later bleek dit niet hun biologische moeder te zijn. De biologische kinderen van deze vrouw gaan echter wel naar school. Haar zogezegde kinderen moeten voor haar geld in het laatje brengen. Deze triestige situatie konden we niet laten voorbij gaan. Samen met het meisje gingen we op zoek naar ‘moeder-de-uitbuitster'. We vonden haar bij de kapper. Maar ze had het te druk om met ons babbelen. De streetworkers maakten er korte metten mee. De volgende dag brachten we ze een bezoekje bij hun thuis samen met de arm der wet. Plots had ze wel tijd voor ons. Tijdens het gesprek probeerden we de moeder, en na een tijdje haar ganse aanhang, te overtuigen om de kinderen naar school te sturen. Uiteindelijk vroegen we de mening van de kinderen zelf, maar die durfden zich niet uit te drukken in het bijzijn van hun ‘moeder' en haar ondertussen nog groter geworden bende. We konden hen voorlopig nog niet overtuigen dat de kinderen op school horen te zijn. We nodigden enkel de meisjes uit naar het kantoor op maandag, maar ze kwamen gisteren niet opdagen. Waarschijnlijk zal deze zaak voor het gerecht verschijnen en zal de vrouw verplicht worden de kinderen naar school te laten gaan. Hetzelfde gebeurde met een jongen van 10. Nu gaat hij naar school zoals elk kind van 10 hoort te doen. Een ander verhaal gaat over een Nigeriaans meisje van 17. Ze werd naar Ghana gehaald om in de prostitutie te werken. De politie is momenteel bezig de bende op te rollen. Zo'n verhalen vind je helaas in de straten van Kumasi te vaak terug.

Gelukkig was het vorige week niet allemaal kommer en kwel. We zweetten ons te pletter onder de stralende middagzon tijdens een voetbaltraining. Twee Duitse vrienden richtten hun eigen voetbalteam op met kinderen uit hun weeshuis. We gingen ze even helpen bij het maken van een selectie voor de volgende match.

Dit weekend beleefden we dan het weekend van onze dromen. We vertrokken voor twee dagen naar Nkoranza. In dit rustige dorpje bevindt zich het Hand-in-Hand project. Dit is een klein afgezonderd dorpje voor mensen met een mentale of fysieke handicap. Men leeft er per twee of per drie in een mooi klein huisje met telkens een care-giver, een begeleider, die bij hen inwoont. Overdag doen ze tal van activiteiten: weven, armbandjes maken, voetballen, muziek maken, zwemmen in hun eigen zwembad... Prachtig om te zien hoe men met deze mensen omgaat. Een aantal huisjes worden voorbehouden voor bezoekers zoals wij. Het is heel normaal dat bezoekers nu en dan een van de activiteiten bijwonen. Zo leerden we twee megasympathieke vrijwilligers kennen die ons 's avonds meenamen naar het ‘bruisende' dorpsleven.

Op zaterdag bezochten we dan het apenpark en de watervallen. In het park zijn de apen heilig en worden dan ook zo behandeld. Heel leuk om tussen onze soortgenoten even de aap uit te hangen. Het bezoek aan de watervallen was dan weer heel verfrissend. Van deze prachtige, tropische natuur waren de watervallen toch wel de kers op de taart.

Zo zijn we ondertussen al gekomen aan onze laatste week in Kumasi, snif snif. We kijken al reikhalzend uit naar onze nieuwe verblijfplaats in Tamale en vooral naar de komst van onze knappe deerne Nele. We zijn vol verwachting.

Tot blogs (en Nele, tot over een paar dagen)

Vele groetjes Wannes en Tom

x

Blijven of niet blijven?

Jabbedabbedoe, onze creches doen hun deurkes toe!
De racecourse gaat zijn laatste week in. Zo werd het ons toch verteld. Afwachten maar, want hier in Ghana weet je nooit.
Wij begonnen de week alvast met een van de leukste dagen op de creches. Valentine day! Op deze dag laten de Ghanesen hun romantische ziel de vrije loop. Daarbij gaan natuurlijk prachtige liefdescadeaus gepaard met massas chocolade. Wij zagen de chocolade iets te snel smelten, dus gooiden we het over een andere boeg. Samen met de kinderen maakten we prachtige valentinecards die ze daarna meenamen naar huis. Gelukkig dat onze boelekes waren.
De volgende dagen probeerden we nog zoveel mogelijk met onze koddies te spelen. Maar dat gaat niet zo gemakkelijk als voortdurend materiaal wordt verhuisd. Toch was het schilderen van de Ghanese en de Belgische vlag (zo lang die nog bestaat) een leuke verzoeningsactiviteit.
Het einde van de week is in zicht en de creches beginnen leeg te lijken. Zeker toen Wannes geen kinderen meer aantrof in de nieuwe creche, maar wel een paar timmermannen die zich tegoed deden aan het houtwerk van de creche. Afscheid nemen van de kinderen zat er voor Wannes helaas niet meer in. Tom kon gelukkig wel nog wat afscheidsknuffels uitdelen op zijn creche.
Op vrijdag, D-day, waren beide creches kinderloos. De oude creche blijft voorlopig nog wat leven maar de nieuwe wordt met de grond gelijk gemaakt door ons eigen team. Alles wat nog bruikbaar was, werd gerecupereerd: planken, deuren, golfplaten, nagels... Tegen het einde van de vrijdag (waarop heel wat huizen zouden worden afgebroken) had uiteindelijk maar een gebouw zijn einde gevonden, namelijk onze eigenste creche. Afwachten dus wat er met de rest gebeurt.
We beleefden natuurlijk ook nog wat naast het crechegebeuren. De schilderwerken bij ons gastgezin rondden we af. Het peuterklasje is volledig gebruiksklaar. 's Avonds pikten we een paar champions league matchen mee. Voor de topper Arsenal - Barcelona troepten tientallen supporters samen onder een grote partytent in de straat. Lekker gezellig voor de buis met z'n allen. Het was alsof we er live bij waren. Wat een ambiance.
Zaterdag lieten we dan even het drukke stadsleven van Kumasi achter ons en trokken we naar Lake Bosumtewi. We genoten met volle teugen van het prachtige mooie meer in een adembenemende natuur. Langs het meer waren een paar jongeren een balletje aan het trappen. Dit konden we niet laten liggen. O'brunies (blanken) kunnen ook voetballen, hoewel de oneffenheden van het veld onze voetbal skills toch wat deden afnemen.
Wat verder zagen we een paar vissers op het meer. Na wat aandringen bij een van de plaatselijke vissers mochten we zijn vissersbootje eventjes lenen om wat rond te toeren op het meer. Zot hoe deze vissers hun evenwicht kunnen houden op een houten balk, want veel meer is hun vissersbootje niet. Voor de spelende kinderen was het alleszins hilariteit alom, want ons evenwichtsgevoel was toch wel net iets minder goed. We sloten de dag af op een gezellig terrasje. Zo'n dag smaakt naar meer.
We zijn opnieuw prima opgeladen om er de volgende week weer volledig in te vliegen. Tijdens de volgende dagen stappen we mee in het straatkinderenproject van de organisatie en proberen we onze schilderenwerken van de creches af te werken. Wat de verdere ontwikkelingen zijn op de racecourse zullen we moeten afwachten. We volgen het hele gebeuren alleszins op de voet. In het volgende verhaal meer van dat.
En nu, jabbedabbedoe, monteke toe.

Tot blogs

Groetjes Wannes en Tom

Alarm on the farm!

Het was ons verdikke weer een weekje
en het ging ons niet zoals een rustig kabbelend beekje.
Onze projecten, onze plannen, onze doelstellingen kregen vrijdag laatst leden plotsklaps een volledige andere wending. In vorige reisverslagen schreven we dat de racecourse (de armste buurt van Kumasi, waar we in de creches werken) eerst de volgende dag, daarna de volgende week en uiteindelijk pas binnen twee jaar zou moeten plaats maken voor een luxe wijk. Wel nu, verrassing! De ganse wijk moet volledig ontruimd worden tegen volgende week vrijdag 18 februari. Dan laat de Ghanese regering enkele bulldozers los op hun eigen slopenwijk. Er is een plaats wat verder van het centrum gelegen waar de inwoners naar toe kunnen trekken, maar wat de faciliteiten daar zijn is ons nog niet bekend.
De breaking news kwam vrijdag hard aan op de creche. We krijgen een week de tijd om al het materiaal van beide creches in veiligheid te brengen. Men is wel al bezig met de bouw van een nieuw tehuis voor beide creches die zullen worden samengevoegd tot 1 grote creche. Momenteel is dit gebouw wel nog lang niet klaar. De kinderen zullen de komende weken, maanden... opnieuw tussen 8 en 15 uur op straat ronddolen. Voor alle duidelijkheid, de creches zijn een dagcentrum en geen weeshuis. De kinderen hebben wel een thuis, hoewel hun thuis nu een onzekere toekomst heeft. Wij kunnen volgende week het materiaal voorlopig stokkeren in the office van de organisatie voor straatkinderen.
Desalniettemin vlogen we er begin deze week vleitig in. De aankoop van 2 praktische kasten, 4 stevige houten kisten, 10 plastic mappen en een aantal plastic dozen is een feit. Hoewel het vertransporteren van de kasten niet zonder slag of stoot ging. Onderweg vond een taxi het nodig even in ons gat te rijden. Gelukkig was het gat van onze jeep sterker dan de neus van de taxi. Uiteindelijk vonden onze kasten en dozen hun bestemming. Het structureren kan beginnen. Het didactisch materiaal van zowel de oude als de nieuwe creche zullen we, door de verhuisomstandigheden, samenbrengen in een overzichtelijke structuur. Hanneke zorgt er voor dat dit alles zijn plaats krijgt in de toekomstige nieuwe creche. Ondertussen werkten we onze getalbeelden af. Het alfabet zal , opnieuw door de plotse verhuizingen, nog wat moeten wachten. De grondschilderingen schrapten we van onze planning, aangezien het een beetje belachelijk is om ook de grond mee te verhuizen naar de nieuwe wijk. De werkzaamheden in de creches kregen deze week dus een andere wending, maar flexibel als we zijn, proberen we alles de komende weken tot een goed einde te brengen.
Naast dit alles vonden we het ook belangrijk om bij ons thuis even de handen uit de mouwen te steken. Bij ons gastgezin is er namelijk een klein schooltje met 3 klaslokalen aanwezig. Maar de lokaaltjes barsten uit hun voegen. Ons vader bouwde samen met onze zus reeds een nieuw klasje voor de aller kleinsten, de peuterklas. Wij legden er de laatste hand aan door het een leuk fris laagje verf te geven. Vooraleer we vertrekken uit Kumasi (binnen 3 weken) willen we er ook de getalbeelden en het alfabet op de muren schilderen.
Er staat ons dus nog veel te wachten de komende weken. We houden jullie alvast op de hoogte van de verdere ontwikkelingen i.v.m. de racecourse, of wat er nog zal van overblijven.

Tot blogs

Groetjes Wannes en Tom

Grootse werkzaamheden

Hupsake, zotte patte.
We zijn zondag, het weekje is weer rond en we voelen ons nog altijd super kern gezond.
De grote werken zijn begonnen. Naast het lesgeven en het entertainen van de kinderen zijn we begonnen met grootse werken. We ondervonden dat er al heel wat materiaal aanwezig is in de creches, maar dat er toch wel nog wat orde en organisatie ontbreekt. Ons plan: orde en organisatie scheppen tot in de hoogste graad en chaos en wanorde verbannen tot we er bij dood vallen!
Zo trokken we er maandag op uit om wat inkopen te doen. Men stuurde ons van het kastje naar de muur, maar uiteindelijk vonden we wat we zochten. Drie serieuze potten verf, white spirit en wat kwasten konden we samen met Hanneke, vrijwilligster in de nieuwe creche, nog net dragen door het bruisende stadsverkeer. Op vrijdag begonnen dan de echte werkzaamheden. De tussenmuren worden omgevormd tot een krijtbord aan de ene kant en een leerbord aan de andere kant. Op het leerbord komen de getalbeelden en het alfabet. Het alfabet wordt hier heel belangrijk gevonden in de opleiding van het Ghanese kind. Met de getalbeelden willen we de kinderen wat meer inzicht bij brengen in het tellen tot 10. Dit geldt natuurlijk voor de oudsten onder de kinderen.Ook grondschilderingen als hinkelspel, twister, getallenslang… staan momenteel op onze verfplanning. Dit alles verloopt wel wat trager dan verwacht, maar we weten voorlopig wel wat gedaan de komende weken.
Aan de structuur van de crèches wordt ook hard gewerkt. Volgende week gaan we om onze bestelling van 2 kasten en 4 houten kisten. Zo kunnen kleurboeken, schriften, potloden, leesboeken, didactisch materiaal, speelgoed… een duidelijke plaats krijgen. Nieuwe vrijwilligers, maar zeker ook de huidige begeleidsters zien zo in een oogopslag wat er allemaal aanwezig is van materiaal om te gebruiken. Hopelijk krijgen onze plannen wat meer vorm in de komende weken.
Naast het vele leuke werk was er natuurlijk ook nog plaats voor ontspanning. Samen met onze nieuwe bewoonster Jessica from the US beleefden we zaterdag de begrafenis van de grootmoeder van onze familie. Dat was opnieuw een hele ervaring om bij te wonen. Men eert hun onderledenen in Ghana met een waar feest dat tot 5 dagen kan duren. De ongeveer 600 genodigden begroeten dan de overleden persoon, familie, vrienden, kennissen… Tussendoor werd de kerkdienst gehouden en werd de overledene begraven met toch wel enige moeite. De kuil was namelijk te klein of de kist was te groot. Maar na wat kap- en graafwerken vond onze grootmoeder toch haar verdiende rustplaats. Later op de dag barste het feest echt los met mooie giften en veel gedans. Prachtig hoe men heel dierbaar en respectvol omgaat met hun overledenen. Na dit tien uur durende begrafenisfeest kropen we heel vermoeid maar voldaan onder ons muskietennet. Dromen van een volgend zot avontuur.

Tot blogs

Groetjes Wannes en Tom

Tweede werkweek op de creche

Hoi pipiloi,
de avonturen blijven maar binnenstromen, vandaar opnieuw een verhaal om van te dromen. Vorige week zaterdag gingen we voor de tweede keer het beste van ons zelf geven op de dansvloer. De dansvloer bevond zich deze keer niet in een dolgedraaide dicotheek, maar wel in het weeshuis waar onze Nederlandse vriendinnen werken. Het was namelijk het afscheidsfeest van onze twee prachtige Nederlandse meiden. De beentje vlogen lustig in het rond. Boven onze hoofden dachten ze zelfs dat we de regendans deden, want een beetje later gingen de hemelsluizen open. De dikke regendruppels dansend ontwijken op het Afrikaanse ritme tussen alle kinderen van het weeshuis was veel te zalig. Opnieuw een ervaring om in te kaderen.
Tijdens het weekend konden we ons prima opladen, waardoor we heel gemotiveerd konden starten aan een nieuwe werkweek. Wannes neemt de nieuwe creche voor zijn rekening en Tom de oude creche. Voor het eerst scheidden onze wegen. Na het wegpinken van een afscheidstraan :) begonnen we de maandagmorgen met volle moed in elk onze eigen creche. Tegen de avond waren we pomp af en was onze rugzak met veel motivatie en goede moed toch wel wat geslonken. 's Avonds staken we de koppen bij elkaar en stelden onze doelstellingen voorop. Die moesten we toch wel wat inperken. Voorlopig proberen we zo veel mogelijk te knuffelen met de kinderen en ze de liefde te geven die ze verdienen. Liedjes en heel eenvoudige spelletjes helpen hierbij prima. In de voormiddag proberen we in kleine groepjes les te geven aan de oudsten. Maar ook bij hen kunnen we de lat weer niet te hoog leggen. A,B,C,D; de woorden cat, dog, boy, girl en tellen tot 5 met materiaal is voorlopig het meest haalbare, en dan nog...
Op de oude creche zit Tom soms niet alleen met zijn handen in de haren, maar soms ook in een bruine substantie van de aller kleinsten :s Op de oude creche zijn de kinderen niet altijd even zindelijk. Op de nieuwe creche kunnen de kinderen hun boodschap al wat beter inhouden, maar daar heeft Wannes dan weer een 20 tal monden meer te voeden. Wannes wordt wel soms bijgestaan door Hanneke, een Nederlandse vrijwilligster die zich al 2 jaar bezig houdt met dit project. Zo konden we vandaag al een paar wanden verven met bordverf in de nieuwe creche.
Onze ervaringen stappelen zich weelderig op en onze bevindingen worden steeds ruimer. Uit de kleinste resultaten die we boeken putten we genoeg energie en moed om te kunnen blijven doorgaan. Nu staat er weer een prachtig weekend voor de deur. Een begraffenis (hier een waar feest) en een verjaardagsfeestje staat al op de plannig en helpen verven in ons gastgezin hebben we al beloofd. Zien wat er nog allemaal te beleven valt.

Tot blogs
Groeten Wannes en Tom

De oude en de nieuwe creche.

Hallokidoki, alweer een verhaaltje in ons eigenste taaltje. Deze week leerden we zowel de oude als de nieuwe creche kennen. Hoewel dit niet zo van zelfsprekend was. De wijk waar beide creches zich bevinden zou naar het schijnt deze week 'omgetoverd' worden tot Sunshine City. De Ghanese regering is van plan de armste wijk van Kumasi te slopen en er een luxe wijk op te bouwen.Die wijk moet voorzien worden van 8 appartementsblokken met telkens 30 appartementen, een zwembad, tennisplein, winkelcentrum en hospitaal met helihaven. Wat er gebeurt met de bevolking die er nu woont zal hun een worst wezen. Van de ene dag op de andere dag kunnen zij uit hun huizen gezet worden.
Uiteindelijk kregen we te horen dat dit hele project uitgesteld wordt tot volgend jaar. Om de verwarring helemaal compleet te maken, hoorden we wat later dat ze het hele gebeuren nog 2 jaar zullen uitstellen... Wat een toestanden allemaal.
Eerst bezochten we 2 dagen de nieuwe creche. Dat was toch wel even wennen. De straatkinderen zijn jongens en meisjes tussen 2 en 5 jaar. Het zijn heel schattige, kleine boelekes, maar kunnen echt nog niet veel. Dit zorgt er voor dat het niet altijd eenvoudig is om iets met hen te doen. Zeker lesgeven is hier voorlopig heel moeilijk. Er is wel vrij veel materiaal aanwezig dankzij vorige vrijwilligers. Het speelgoed wordt duidelijk veel gebruikt, maar jammer genoeg niet altijd met de voorzichtigheid waarmee je speelgoed moet gebruiken. Het meeste speelgoed mist een wiel, arm of een hoofd en is ook heel erg vuil. Toch spelen de kinderen er graag mee.
De oude creche was toch nog wat anders. De 2 volgende dagen kwamen we in contact met wat wildere kinderen. Deze straatkinderen zijn ook tussen 2 en 5 jaar oud, maar hebben soms wat losse handjes. Ze nemen het voorbeeld van hun ouders wat te letterlijk over. Ook hier is het niveau heel laag. We veronderstellen dat dit toch wel een uitzondering is als we het niveau vergelijken met andere Ghanese kinderen.
Dit weekend proberen we wat te bekomen van al onze opgevangen indrukken. Morgen beslissen we dan wie waar zal staan de komende 6 weken en treffen we al wat voorbereidingen. De volgende 6 weken zullen zeker met vallen en opstaan zijn, maar we zien het alvast prima zitten. We blijven gaan met die banaan!
Tot blogs!
Groetjes Wannes en Tom

x

Ons nieuw gastgezin!

Hallo daar toffe peer, hier zijn we weer met het vervolg van vorige keer.
Tijdens onze eerste introductieweek leerden we de drukte en de chaos kennen van Kumasi. We beginnen er onze weg zo wat te vinden. Gisteren verlieten we ons vertrouwde nest bij Kony en Maaike en vertrokken naar ons nieuw gastgezin. We zullen er de rust en de gezelligheid missen. Maar iedere week hebben we op woensdag nog een meeting met de andere vrijwilligers. Dan kunnen we er nog eens goed op los zeveren.
Gisteren werden we met open armen ontvangen in ons nieuw gastgezin dat bestaat uit vader Appiah (62) enmoederVero (51), die hebben 3 dochters, Julie (32), May (29) en Evelyn (25), die nog thuis wonen. Julie en May hebben elk een dochter, Maommy (5) en Naana (2,5). We hebben het weer heel goed getroffen. Alles wat ons hartje wenst in hier aanwezig. Ook hier zullen we ons waarschijnlijk vlug thuis voelen. We worden hier echt op handen gedragen. En met drie zussen in huis kan dat alleen maar beter worden ;)...
Dit weekend kunnen we ons wat aanpassen aan ons nieuw gastgezin en leren we Kumasi van binnen en vanbuiten kennen. Hoewel dat laatste toch niet zo eenvoudig is. Op weg naar het internet cafe leken de wegen ons plots niet meer zo bekend. Na een paar uur vertraging toch onze vertrouwde buurten terug gevonden.
Volgende week beginnen we dan mee te helpen in de creches. Er is een oude en een nieuwe creche. De eerste week kijken we samen de kat uit de boom om daarna elk een creche te kiezen waarin we zullen meestappen. De twee creches bevinden zich wel in een van de armste buurten van Kumasi. Afwachten dus wat dat zal worden. Maar we slaan er ons wel door.
Vanavond gaan we het bruisende Ghanese nachtleven te gemoed met een paar toffe, gezellige,Nederlandse vrijwilligers en een van onze nieuwe zussen.
Jullie horen nog van ons,
tot blogs
groetjes Wannes en Tom

De eerste dagen in Ghana!

Eerste dagen in Ghana

Gisteren landden we in Accra omstreeks 22u, maar Ghana had voor ons geen parkeerplaats voorzien voor ons vliegtuig. Bijgevolg was het wachten geblazen. Uiteindelijk konden we uitchecken om 23u30. Alex die toch al een paar uurtjes stond te wachten nam ons mee naar zijn prachtige huis. Dat was al een avontuur op zich om het drukke, chaotische verkeer mee te maken, hoewel het toen al middernacht was. We werden alleszins heel hartelijk ontvangen. Afrikaanse luxe is hier zeker aanwezig: douche, gewoon toilet, elektrische waaier om de muggen weg te houden, tv, muziekinstalatie, frigo... We zouden hier wel 6 maanden willen blijven, moesten we niet zot gemotiveerd zijn om ook het echte primitievere Afrika te leren kennen. Later meer van dat. Alex heeft trouwens een pracht van een vrouw Suni en een heel lief kindje Elly van 2 jaar.

Na over enthousiast mee te dansen in a local church (zie video) besloten we vandaag even the towncentre of Accra te bezoeken met zijn grootse kathedraal. Heel interessant om even tot bezinnen te komen vooraleer het ware avontuur aan te gaan. Daarna reden we samen met Alex en Elly naar the beach. Sunday is in Ghana duidelijk seeday. Heel veel volk, maar vriendelijk, vriendelijk, vriendelijk. Met golven hoger dan een meter kon onze dag niet meer stuk.

Vanavond nog eentje drinken met alex en dan op tijd in bed, want morgen moeten we opnieuw vroeg uit de veren. Dan nemen we de bus naar Kumasi, waar we de eerste 2 maanden zullen vertoeven in het opvangtehuis. We kijken er alvast naar uit!

Hup, hup, op naar het volgende avontuur.

Groetjes Wannes en Tom.

Door omstandigheden konden we gisteren uiteindelijk toch niet op het internet, waardoor we nu nog een klein stukje bij kunnen zetten over vandaag 9 januari. We moesten deze morgen toch niet zo vroeg uit de veren. Alex had zich overslapen, maar dat was helemaal geen probleem. We namen gewoon een bus later. Na 2 uren en een half rijden over zowel verharde wegen als hobbele wegen namen we even een break van 15 minuten. Dan terug de weg op richting Kumasi. Tijdens de trip naar Kumasi kwamen we al ogen te kort om de prachtige omgeving met zijn gekke toestanden te observeren, maar eenmaal in Kumasi wisten we even niet waar ons hoofd stond. De chaos, de drukte, het verkeer... ongelofelijk. Maar het duurde niet al te lang of we voelden ons al goed thuis in deze chaos. Nu werden we opgehaald door Konny en Maaike (Maaike is van Nederland) waarbij we deze week verblijven voor de introductieweek. Hun huis is weer eentje om in te kaderen. Prachtig gezellig met alles erop en eraan. Voorlopig hebben we hier ook internet in huis. Bij deze maken we er dan ook lustig gebruik van. Wel niet zeker of we er nog veel op zullen kunnen deze week. Ook foto's uploaden lukt voorlopig nog niet. But don't worry, time will tell.

Nog eens vele warme, zwoele groeten uit het prachtig Ghana.
Wannes en Tom
x